Tadevuš Kandrusievič vystupiŭ u abaronu Kurapataŭ
Sa zvarotam vystupiŭ arcybiskup, mitrapalit Minska-Mahiloŭski Tadevuš Kandrusievič.
«Naša Baćkaŭščyna — Biełaruś — pieražyvaje składanyja časy. Niaprostaja ekanamičnaja i sacyjalna-palityčnaja situacyja ŭzmacniłasia novymi vyklikami.
Jašče śviežyja ŭ pamiaci nieabhruntavanyja pratesty ŭ spravie budaŭnictva novaha kaścioła ŭ Kotaŭcy, jakija z'elektryzavali hramadskaść. Potym uźnikła prablema padatku dla t.zv. «darmajedaŭ». Za joj, jak śniežnaja łavina, pačała vychodzić z-pad kantrolu i pahražać ekskałacyjaj sacyjalnaj napružanaści situacyja z budaŭnictvam biźnies-centra pobač z uročyščam Kurapaty, dzie sprava dachodzić navat da bojek.
U kožnaj prablemie treba šukać pieršasnuju pryčynu.
Čerpajučy źviestki tolki sa srodkaŭ masavaj infarmacyi, vielmi ciažka acanić realnuju situacyju z raspačatym budaŭnictvam biźnies-centra na terytoryi, jakaja da 2014 h. była achoŭnaj historyka-kulturnaj kaštoŭnaściu: «Miesca hibieli achviaraŭ palityčnych represij 30-40 hadoŭ XX stahodździa va ŭročyščy Kurapaty».
Treba padkreślić, što składanaja situacyja, jakaja skłałasia siońnia, nikoli b nie ŭźnikła, kali b paśla adkryćcia pareštkaŭ žorstka zabitych u Kurapatach ludziej byli zrobleny adpaviednyja daśledavańni i była kankretna abaznačana terytoryja pachavańniaŭ.
Kurapaty — heta Hałhofa XX stahodździa našaha naroda. Na Hałhofie stajaŭ kryž Chrysta, jak znak zbaŭleńnia i pajadnańnia. Tysiačy ludziej kožny dzień iduć tudy, kab parazvažać nad svaim zbaŭleńniem, pajadnacca z Boham i pamiž saboj.
Taksama i Kurapaty, jak naša Hałhofa, pavinny stać nacyjanalnym Miemaryjalnym kompleksam u pamiać pra niavinna zahinułych, słužyć miescam ačyščeńnia pamiaci, malitvy i pajadnańnia, a taksama miescam farmacyi maładoha pakaleńnia na pryncypach lubovi da bližniaha, kab nikoli bolš čałaviek nie padymaŭ ruku adzin na adnaho.
My pavinny pamiatać svaju historyju, jakoj by składanaj jana nie była. Nie dla taho, kab raździrać zarubcavanyja rany i pasypać ich sollu, a kab zachavać siabie ad padobnych niaščaściaŭ u budučyni i budavać cyvilizacyju žyćcia, lubovi i miru. Mohiłki — heta śviatoje miesca, jakoje nieabchodna pavažać. Na ich my molimsia ab viečnym supakoi tam pachavanych. Učynim ža ŭsio mahčymaje, kab ich nie tryvožyć.
Zaklikaju pradstaŭnikoŭ ułady Minska, Ministerstva kultury, zabudoŭščykaŭ, miascovych žycharoŭ i abaroncaŭ Kurapataŭ pry ŭdziele pradstaŭnikoŭ roznych vieravyznańniaŭ i jurystaŭ u adkrytym i ščyrym dyjałohu, a nie praz emocyi, šukać prymalnaha ŭsimi vyrašeńnia ŭ hetaj ŭźnikłaj i chvalujučaj naša hramadstva prablemie.
Źviartajusia taksama da dziaržaŭnaj ułady, śvietu kultury, hramadskich arhanizacyj i roznych vieravyznańniaŭ dla sumiesnaha abmierkavańnia budučyni uročyšča Kurapaty.
Niachaj Boh błahasłavić namahańni ŭsich zacikaŭlenych bakoŭ».
