Утрыманкі. Тры жанчыны распавялі, чаму абралі жыццё за чужы кошт
Барацьба за месца пад сонцам можа быць рознай. Хтосьці ўпарта будуе кар'еру, хтосьці аддае перавагу карыстацца чужымі грашыма. Расказваем гісторыі трох жанчын, якія вырашылі жыць на ўтрыманні ў мужчын.
Фота: Chanin Nont / Getty Images
«Я — для забавы. Сям'я ў мужчыны ў іншым месцы»
Ніна, 33 гады:
«Я скончыла прэстыжны факультэт БДУ, у маім запасе дзве замежныя мовы і, у мінулым, нядрэнная «офісная» кар'ера. Утрыманкай я стала ў 29 гадоў і выпадкова. Гісторыя была простая, як у многіх дзяўчат. Мы з кампаніяй адзначалі дзень нараджэння сябра ў рэстаране, калі ўсе пайшлі танчыць, я засталася за столікам — ногі балелі ад туфляў на высокім абцасе. Нечакана да мяне падсеў мужчына. Ён быў адзеты не ў брэнды, але ад яго веяла вялікімі грашыма. Ён прадставіўся, даў візітоўку і прапанаваў схадзіць на каву.
На першым спатканні мы пераспалі. Ён адразу папярэдзіў, што жанаты, што шмат працуе і што часу на ўсякую рамантыку ў яго няма. Затое ёсць грошы, якімі ён гатовы са мной дзяліцца. На той момант я так стамілася ад руціны, якая мяне атачала на працы, што пагадзілася амаль не думаючы. Мы абмеркавалі суму майго ўтрымання і фармат нашых сустрэч — гэтых дамоўленасцей мы прытрымліваемся да гэтага часу.
Пакуль мяне ўсё задавальняе. Грошай, якія ён мне выдзяляе, хапае, каб годна жыць і адкладаць на той дзень, калі маё «салодкае жыццё» скончыцца, бо такі дзень калісьці настане. У мяне няма ніякіх ілюзій: палюбоўніца — гэта забаўка, а сям'я ці нешта сур'ёзнае ў мужчыны, як правіла, у іншым месцы.
Але і мяне гэтая сувязь не абавязвае на глыбокія пачуцці. Для таго, хто мяне ўтрымлівае, я заўсёды вольная, для яго ў мяне заўсёды добры настрой і ахайная знешнасць. Ён — мая праца, а адпачынак «для душы» я таксама маю на баку, але мой «асноўны» мужчына, вядома, не павінен пра гэта даведацца.
Ці траўміруе псіхалагічна такая праца? Так, але сфармуляваць, чаму часам бывае дрэнна, я пакуль не магу. Цяпер разбіраемся ў гэтым з псіхолагам».
Фота: unsplash.com
«Я палюбоўніца, пакуль не скончу ўнівер. Потым з'еду з гэтага горада»
Ганна, 25.
Некалькі гадоў таму Ганна пераехала ў Прагу — там яна паступіла ва ўніверсітэт. Аня родам з маленькага горада, сям'я небагатая, але, як кажа дзяўчына, дружная. Пераезд дачкі ў Еўропу стаў для яе бацькоў непасільным цяжарам — дапамагаць матэрыяльна яны не могуць.
«Адна з сябровак, у якой фінансы таксама спявалі рамансы, прапанавала мне пайсці ў вэбкам-мадэлі. Там я прапрацавала паўгода, але потым кінула, пабаяўшыся, што бацькі пра гэта могуць даведацца. Прыкладна ў той час мяне пазнаёмілі з мужчынам, які шукаў «дзяўчыну для пастаянных адносін».
Ён старэйшы за мяне, але ў добрай фізічнай форме. Ніякіх канкрэтных дамоўленасцей у нас няма: ён здымае мне кватэру, дорыць падарункі, але сумы грошай кожны раз дае розныя. Гэта не зручна, бо я не магу планаваць свой бюджэт. Таму я пайшла на курсы СММ-менеджара і пакрысе планую пачынаць працаваць.
У любым выпадку, я палюбоўніца, пакуль не скончу ўнівер. Потым з'еду з гэтага горада. Праўда, яшчэ не вырашыла, куды».
«Зразумела, што я ўтрыманка, нядаўна»
Віка, 30 гадоў:
«У свайго «папіка» я закахана шчыра і даўно. Ён старэйшы за мяне, у яго ёсць сям'я і дарослыя дзеці. Разам мы больш за пяць гадоў. Мой мужчына забяспечыў мяне кватэрай, яго кіроўца дапамагае мне са справамі. Падарункі і паездкі таксама ёсць, але гэта хутчэй рэдкасць.
У пачатку нашых адносін я працавала, але з-за гэтага нашы графікі часта не супадалі. Тады ён прапанаваў мне звольніцца і прызначыць «зарплату» за тое, што я буду заўсёды яго чакаць. Мы сустракаемся пару разоў на тыдзень — заўсёды ў мяне. Разам нікуды не ходзім, бо ён баіцца, што нас убачаць удваіх. Ад гэтага мне балюча, але расставацца з ім не хачу — веру, што калі-небудзь мы будзем разам, хоць надзея паступова растае.
Нядаўна мы пасварыліся, і ён прызнаўся, што ў яго ёсць яшчэ адна жанчына, а я — проста ўтрыманка і не павінна прад'яўляць яму прэтэнзій. Так што пра тое, што гэта мая «прафесія», я даведалася нядаўна. Потым ён прасіў прабачэння: дарыў кветкі, казаў, што ляснуў гэта з гарачкі. Але як бы мне не было горка, па факце ён мае рацыю. Непрыемна, але што зробіш».
Чытайце таксама:
