Daškievič adkazvaje Chalezinu: Jak treba nienavidzieć svoj ža narod, kab napisać tekst pad nazvaj «Opuŝiennoje obŝiestvo»?
Jak treba nienavidzieć svoj ža narod, kab napisać tekst pad nazvaj «Opuŝiennoje obŝiestvo», u jakim vydać: «Słavutaja nadumanaja biełaruskaja talerantnaść — heta mikst z antysiemityzmu, ksienafobii, rasizmu i hamafobii», — jak treba nienavidzieć ludziej i krainu?
Nu ładna hamafoby z «Maładoha frontu», uzhadanyja ŭ tekście — hetym nikoha nia ździviš, — ale pry čym tut rasisty z antysiemitami? Siarod siabroŭ maich takich niama, choć ja, napeŭna, pavodle chalezinych, samy zły hamafob u krainie. I što atrymoŭvajecca, kali mnie nie padabajucca hołyja dupy na praśpiekcie ci na scenie «Eŭravizii», ja hamafob? I adrazu rasist? Nu voś skažycie, što ŭ azłoblenych ludziej Hospad nie zabiraje rozum?
Mnie asabista načchać, chto, dzie i jak śpić z kim-niebudź. Ja pierakanany, što pryvatnaje žyćcio pavinna zastavacca pryvatnym žyćciom. Bo heta nie Daškievič daŭ čałavieku prava vybara rabić ci nie rabić toj ci inšy hrech — heta prava daŭ jamu Boh. Čałaviek robić vybar i za hety vybar budzie nieści adkaznaść. Iznoŭ ža, nie pierad Daškievičam ci kim by tam ni było jašče, ale pierad Boham. Ale heta havorka pra pryvatnaje žyćcio. Kali ž niechta choča chadzić z hołym azadkam u majoj kvatery, ja paprašu jaho preč.
Horad, kraina, hramadzva — heta naša supolnaja kvatera i nam treba damaŭlacca pra praviły pavodzinaŭ u joj? Niachaj śpiać jak chočuć i chodziać z hołymi azadkami ludzi, kali niekamu takoje padabajecca, u svaim pakoi, ale navošta heta rabić u vitalni, zali ci stałovaj?
Prablema biesnavatych i tamu pazbaŭlenych rozumu ludziej u tym, što jany miašajuć usio ŭ kuču: spalniu z hramadzkim miescam, homaseksualizm z paradami, hoły azadak z rasizmam. Tolki nianaviść i złość apuskajuć ludziej da tekstaŭ kštałtu «apuščanaje hramadztva», biespadstaŭnych abrazaŭ: rasisty, ksienafoby, antysiemity, hamafoby. Ja prapanuju kiravacca luboŭju.
Kali zamiesta: «Usio zrablu dziela lehalizacyi!» ja kažu sukamierniku: «Kidaj hety žach, bo Hospad stvaryŭ ciabie dla inšaha» — ja kirujusia nie nianaviściu da narkamana, a luboŭju. I jość takoje śviedčańnie, što niejki narkaman, vyjšaŭšy, uzhadaŭ maje słovy — i pryjšoŭ da pakajańnia. Kali ja siabru-maładafrontaŭcu zamiesta «Davaj buchniom razam!» kažu: «Zaviazvaj, bo Hospad maje dla ciabie pryhožy płan!» — ja kirujusia nie nianaviściu da siabra, a luboŭju. I ja viedaju takija prykłady, kali śviedčańnie majo dapamahała niekatorym pačać novaje, adrodžanaje žyćcio.
Kali ja homaseksualistu, svajmu vypadkovamu padarožniku ci udzielniku apazicyjnaha mitynhu, zamiesta: «Zdymaj štany i maršyruj dzie chočaš!» kažu: «Nie rabi tak, ale supraćstań Satanie — i Hospad vyzvalić ciabie ad hetaj zaležnaści!» — ja kirujusia nie nianaviściu da homaseksualista, a luboŭju da jaho. Pakul ja nia viedaju, kab maje słovy dapamahli adradzicca choć adnamu ź ich. Ale ja spadziajusia, što chacia b adno takoje śviedčańnie za svajo žyćcio ja sustrenu, bo ja, zaklikajučy homaseksualista nie chadzić hołym, kirujusia da jaho luboŭju. Choć maja luboŭ i nazyvajecca ŭ sučasnym śviecie rasizmam, ksienafobijaj, antysiemityzmam, hamafobijaj.
Bo lubić — heta nie aznačaje «zhadžacca», ale časam navat «vystupać suprać», kab vyrvać čałavieka ad žyćcia staroha — u novaje, kab być hramadztvam nie apuščanym, ale adrodžanym.
Apytanka
