Mama biełaruskaj baraćbitki, jakaja ŭziała ŭ Rya srebra: «Mania sama lezła da chłopčykaŭ bicca»
Kranalnaje intervju maci Maryi Mamašuk.
Maryja Mamošuk — srebrany pryzior Alimpijady-2016 u volnaj baraćbie — rasła ŭ pasiołku Ziabraŭka Homielskaj vobłaści. Jaje vychoŭvała tolki maci. Ihar Pietrulevič vyrvaŭ Valancinu Ivanaŭnu ŭ razhar pracoŭnaha dnia i daviedaŭsia niekalki niečakanych i cikavych faktaŭ pra mocnuju spartsmienku.
— Dzie i jak hladzieli Alimpijadu?
— Oj, ja naohuł nie mahu vysiedzieć la televizara. Mnie vielmi ciažka, emocyi pierapaŭniajuć — ja pačynaju płakać. Prosta zaŭsiody tak radujusia za svaju dziaŭčynku, što jana damahłasia vielizarnych pośpiechaŭ. Kali ščyra, to finalny boj ja nie dahledzieła, užo zadramała. Razumiejecie, ustaju na pracu ŭ čatyry hadziny ranicy, tak što zasnuła prosta la televizara. Ale mnie ŭžo na pracy ŭ farbach raspaviali pra ŭsie sutyčki.
— A dzie tak ź ciomnaha rana pracujecie?
— Na ptuškafabrycy «Rasśviet» u kaŭbasnym cechu. Tut mianie vinšujuć ciapier. Dyrektar Rafik Hadžyjeŭ zajšoŭ ranicaj, skazaŭ navat, što daść svaju mašynu, kali treba sustreć maju dačušku.
— Stelefanoŭvalisia z Maryjaj? Što jana kaža?
— Nie-nie, jašče nie pahavaryli. Navat nie viedaju, kali jana dadomu prylacić. My prosta esemeskami abmieńvajemsia. Ja joj napisała, što ŭsia Ziabraŭka i ŭvieś Homiel kaža dziakuj. Jak ža zdorava ŭsio-taki!..
— Pamiatajecie, jak dačka pieršy raz pajšła na baraćbu?
— Aha, z 6-ha kłasa pačała biehać na hetyja svaje treniroŭki. Potym jaje zabrali ŭ škołu alimpijskaha reziervu. Stali źjaŭlacca dobryja vyniki. Nu, dobra, dumaju, chaj užo biehaje.
— Maryja pryznałasia, što vy byli suprać.
— Tak! Viadoma, ja była suprać, ja ž mama. Kazała šmat razoŭ, što heta nie jaje. Jana hnuła svaju liniju, uparta chadziła na baraćbu. Choć u jaje kalenka traŭmavana, užo dźvie apieracyi rabili. Ja ŭsio heta vielmi ciažka pieražyvaju.
— Vy ličycie, što baraćba — niežanočy vid sportu?
— Mnie raniej zdavałasia, što tak. Choć u vyniku ja nie ździŭlenaja, što dačuška abrała baraćbu. Prachodziŭ nabor u pažarniki — ź dziaŭčynak zapisałasia tolki maja Marusia. Tam niešta nie zrasłosia, stali nabirać hrupu MNS. Chto zapisaŭsia? Viadoma, maja dačka. A tut jakraz u Ziabraŭcy pryjechaŭ Piotr Paŭłavič Babiej — pieršy trenier Mani. Jon nabiraŭ siekcyju baraćby, dačka tut ža pabiehła. Ja ŭ jaje pytajusia: «Chto-niebudź ź dziaŭčynak jašče zapisaŭsia?» — «Nie». — «A čaho tady lezieš? Bolš niama čym zaniacca?» Jana vyrašyła pasprabavać, spadabałasia. U vyniku ja napisała zajavu trenieru, što daju svaju zhodu, kab dzicia zajmałasia volnaj baraćboj. Aj, ja da hetaha času pieražyvaju, pa praŭdzie kažučy. Heta i traŭmy, i tvar padrapany…
— Hladžu, jaje ciahnuła ŭ mužčynskuju kampaniju.
— Chłopčyki jaje ŭvieś čas kryŭdzili, choć jana sama lezła, pastajanna chacieła bicca. Adnojčy ja joj tak i skazała: «Viedaješ, idzi ŭžo sama davaj zdačy. Ja stamiłasia ciabie vyharodžvać». Z taho momantu stajała za siabie sama. Niejak pryjšła dadomu ŭ padranaj kurtcy maja zadzira.
— Pavodziny adbivałasia na vučobie?
— Nu, u škole jana vučyłasia narmalna, zvyčajna. Ćviordaja čaćviorka była. Zatoje potym uziałasia za hałavu, skončyła Homielski dziaržaŭny ŭniviersitet imia Franciška Skaryny, potym jašče ŭ aśpiranturu pajšła. Jakaja ž małajčyna! Ja i nie dumała, što budzie tak dobra vučycca.
— Jak časta pryjazdžaje da vas dadomu?
— Zaraz ja jaje vielmi redka baču. Voś budzie adpačynak, spadziajusia, što kali naviedaje. U jaje pastajanna treniroŭki, zdymaje ŭ Homieli kvateru i chodzić na zaniatki. Svajho kutka niama.
— Zaraz budzie.
— Daj Boža. Ja žyvu ŭ «małasiamiejcy», choć u mianie jość dača. Łahična, što dzicia choča žyć asobna. Jana žadaje spačatku abzavieścisia žyllom, a potym užo siamjoj. U moładzi zaraz naadvarot: ludzi naradžajuć, a potym im niama dzie prytknucca z hetymi dziećmi. U majoj dački ŭsio pastupova.
— Zamuž, atrymlivajecca, nie śpiašajecca?
— Aha. Skazała, što heta jašče zaŭsiody paśpieje. I maładoha čałavieka znajści, i dziaciej naradžać.
— Pravilna ja razumieju, što vy vychoŭvali dačku adna?
— Tak, usio dakładna. Nam było vielmi ciažka. Vytrymali. Niejak vychavała.
— Mahli vykazać zdahadku, što dačka stanie miedalistkaj Alimpijady?
— Viedajecie, na hetuju temu my naohuł redka razmaŭlali. Pierad vyletam ja joj prosta pažadała pośpiechaŭ. Jana skazała dziakuj i paspadziavałasia na božuju dapamohu. My tut doma trymali kułački. Adna siabroŭka navat na kaleni stała pierad televizaram, kab tolki maja dačka vyjhrała. Usio vielmi pieražyvali, heta ž naša rodnaja pasłańnie, maja Marusieńka. Usia Ziabraŭka palčyki kryžykam trymała. Tut kalehi raspaviadajuć svaje emocyi i jašče raz płačuć. Ja taksama nie mahu spakojna reahavać. Ślozy znoŭ navaročvajucca. Dobra, ja pajdu pracavać dalej, vytvorčaść staić.
