Juraś Ziankovič: Ukrainskija ŭroki dla biełarusaŭ
U hetyja dni Ukraina raźvitvajecca z «Niabiesnaj sotniaj»
– ludziami, jakija zahinuli na Majdanie: byli zastrelenyja snajpierami, zabityja da śmierci «cituškami», zadušanyja i ŭtoplenyja mientami, spalenyja žyŭcom u Domie prafsajuzaŭ «Alfaj»…
A ja z žacham dumaju: «Niaŭžo i našuju krainu čakaje hetkaje ž hora?»
Dumaju — i prychožu da niepryjemnaj vysnovy: moža i čakać. Moža navat jašče horšaje. Bo
my vinavatyja značna bolš za ŭkraincaŭ, i musim svaju vinu spłacić.
Dumaju i pra inšaje: u imia čaho zahinuli tyja maładyja chłopcy, siarod jakich u tym liku adzin naš suajčyńnik?
Kab adkazać na hetaje pytańnie, treba zrazumieć, što ciapier adbyvajecca z ukraincami. Ja maju mahčymaść dziakujučy sučasnym technałohijam razmaŭlać sa šmat kim z Ukrainy. Ja čytaju, što kažuć pra kijeŭskija padziei maje svajaki i siabry, znajomyja palityki i žurnalisty, žychary stalicy i rehijonaŭ.
I jašče
ŭ mianie pierad vačyma staić adzin fotazdymak, jaki abyšoŭ Fejsbuk — pryviazany da haniebnaha słupa karumpavany načalnik mytni
ŭ paŭdniovaŭkrainskim horadzie Čop, što na miažy z Rumynijaj. Na maju dumku, hety vobraz simvalizuje toje, za što hetymi dniami zmahajecca Ukraina, i za što zahinuli jaje maładyja chłopcy.
Heta maralnaje ačyščeńnie. Heta vyhnańnie demanaŭ karupcyi, błatu i kumaŭstva. Heta ahulnanacyjanalnaje pakajańnie za abyjakavaść adnych i skarbakradstva inšych.
Mienavita hetaha ciapier patrabujuć aktyvisty Majdanu i šarahovyja hramadzianie ad svajho palityčnaha kłasu. Bo jany, zvyčajnyja žychary Ukrainy, svaju strašnuju canu ŭžo zapłacili, i
ciapier čarha elitaŭ raspłačvacca za toj režym, jaki jany zbudavali, i z dapamohaj jakoha nabivali kišeni jak ułada, tak i apazicyja.
Hałoŭnaj pieśniaj Majdane-2014 stałasia pieśnia hurtu «Mandry», pryśpieŭ jakoj hučyć pa-biełarusku tak: «Nie śpi, maja rodnaja ziamla! Pračnisia, maja Ukraina! Raspluščy svaje vočy ŭ śviatle dalokich zorak! Heta hladziać na ciabie zabityja hieroi Majdanu – usie tyja, chto pakłaŭ žyćcio za tvaju budučyniu».
U hetym i jość pasłańnie «Niabiesnaj sotni» — ukraincy pavinny pračnucca, azirnucca navokał, zrazumieć usiu hłybiniu svajho maralnaha padzieńnia, asensavać heta i pačać žyć pa-novamu.
Tolki ŭ hetym vypadku kraina atrymaje šaniec na pieraradžeńnie i nacyjanalny pośpiech.
Pahladzieŭšy na našych paŭdzionnych susiedziaŭ i acaniŭšy ich achviaru, ja ciapier hladžu na naš biełaruski narod.
Skažycie, ci vy ličacie, što ŭ nas niama karupcyi?
Ci vy ličycie, što ŭ tym, kudy zajšła kraina, vinavaty tolki Łukašenka i režym, i bolš nichto? Niaŭžo niama viny našaj z vami — zvyčajnych hramadzianaŭ?!
Chiba nie ŭsprymajem my jak normu, kali niekaha z nas uładkoŭvajuć na dobruju pracu «pa błacie»? Chiba my ličym amaralnym «damovicca» ź inśpiektaram, kab paźbiehnuć štrafu? Ci šmat chto z nas hatovy ŭstupicca za kalehu, jakoha vyhaniajuć z pracy ci z vučoby tolki za toje, što jon maje śmiełaść dumać inakš? Ci nie zajzdrościm my tym, chto zarablaje bolš za nas, i ci nie marym zabrać u jaho i prysabiečyć sabie? Ci nichto z nas nie maryć patrapić «va ŭładu» ciapierašniuju ci budučuju «dziemakracičaskuju», kab lohka rabić karjeru, dziakujučy blizkaści da karyta? U rešcie rešt ci šmat siarod nas tych, kamu nieabyjakava toje, chto budzie nami kiravać zaŭtra? Ci šmat chto z nas udzielničaje ŭ toj ci inšaj formie ŭ vybarach ci bajkocie, a nie adsiedžvajecca ŭ chacie na kanapie, apraŭdvajučysia, što ad jaho i tak ničoha nie zaležyć, bo ŭłady ŭsio sfalsifikujuć?
Kali ja byŭ u hetyja vychodnyja ŭ Ńju-Jorku na demanstracyi ŭkraincaŭ, jakija śviatkavali zrynańnie Janukoviča, adna našaja siabroŭka z maraj u hołasie spytałasia: «Kali ž u nas budzie takoje śviata?!» Ja tady adkazaŭ joj, što
śviata ŭ biełarusaŭ budzie tady, kali na zaklik u internecie vyjdzie chacia b 1000 čałaviek… nie, nie ŭ Minsku, a tut, u Ńju-Jorku. Kali znojdziecca 1000 nieabyjakavych biełarusaŭ, jakija pryjduć na demanstracyju nie dziela fota dla lipavych spravaŭ na palityčny prytułak, a na poklič serca. Voś tady ja pačnu pavažać svoj narod i skažu: «Moj narod saśpieŭ da źmienaŭ».
Ale heta tolki pałova spravy. Druhaja pałova ŭ tym, što ŭ Minsku musić znajścisia chacia b sotnia tych chłapcoŭ, što hatovyja achviaravać svaim žyćciom, bo ŭśviedamlajuć, što za imi na našaj Płoščy stajać sotni tysiačaŭ, i što svaimi hrudźmi jany prykryvajuć ich, a svajo žyćcio prynosiać u achviaru za vybaŭleńnie ad hrachoŭ svajho naroda.
Ukraincy imknucca ŭ hetyja dni pamirycca z Boham i ŭłasnym sumleńniem. Bo niama inšaha šlachu da ščaścia, jak pakajańnie va ŭłasnych złačynstvach.
Niemahčyma zbudavać spraviadlivuju i mocnuju dziaržavu, kali nie pakarać z usioj strohaściu tych, chto ździejśniŭ złačynstvy i nie bačyć u hetym ničoha kiepskaha.
Niama inšaj mahčymaści zbudavać ščaślivuju krainu i budučyniu, jak žyć pa zakonach marali i Boha.
Ci hatovyja my, biełarusy, da hetaha šlachu? Niachaj kožny adkaža za siabie asabista — ci hatovy jon sam?
I niachaj hety adkaz staniecca pieršym krokam na doŭhim šlachu da źmienaŭ u krainie, u kancy jakoha nas čakaje Płošča — ale i i dalejšaje śviata sa ślaźmi na vačach.
