Мінск — Пугачы
З горада выязджалі амаль гадзіну.Спыняліся на трох прыпынках. Жадаючых ехаць было вельмі шмат. Кіроўца сам абілечваў пасажыраў, якія цярпяліва стаялі ў чарзе. Даўней ніхто чаргі не трымаўся, і хто быў больш нахабны і здаравейшы, той і прарываўся ў аўтобус і займаў лепшае месца для паездкі…
Паўнюткі аўтобус людзей, а знаёмых анікога…
У Ракаве стаялі пару хвілін. Па дарозе, па якой я хадзіў да мамы ў ракаўскую бальніцу, прабег сабака, падобны да нашага, што цяпер у вёсцы пры бацьку…
Куды ні гляну, бачу тое, што было дзесяць, дваццаць, а то і трыццаць гадоў назад. Уявілася, што я герой драматычнага фільма, які едзе да сябе ў вёску, дзе яго ўжо ніхто не чакае. Фільм чамусьці японскі. Мо таму, што апалае чырвонае лісце, як маё разбітае японскае сонца…
У Бузунах аўтобус амаль апусцеў. Тут цяпер вельмі шмат лецішчаў, ды і мясцовых хапае. Гадоў трыццаць назад Бузуны
Чым бліжэй пад’язджаў да Пугачоў, тым часцей паўтараў у думках: «Усё будзе так, як не думаю»…
Усе дзверы ў хату былі адчынены, нібыта з яе ўцякалі…
Сабака вылез з буткі і адзін раз гаўкнуў, нібыта прывітаўся…
Бацька сядзеў у зале на дыване апрануты, як быццам на вуліцы зіма…
У хаце нязвыкла ціха. Я зірнуў на насценны гадзіннік. Не працуе. Накруціў спружыну, гайдануў маятнік, і ў роднай хаце працягнулася маё жыццё…
Бацька, паеўшы, стаў расказваць пра тое, што было тады, калі ён быў малады. Узгадаў, што даўно памерлі яго малодшы брат Славік і малодшыя сёстры Ноня і Галя: «А я во ўсё жыву…»
На сцяне ў зале вісіць тэрмометр. Яго мне падарылі ў Вязынцы напачатку
Холадна. Паравое ацяпленне адключана і апламбіравана. Я гатоў сарваць пломбу і ўключыць ацяпленне, але не ведаю, як яго ўключаць, а бацька не памятае…
За мной па хаце бегае кот. Я ведаю, чаго ён хоча. Кот хоча малака, якое я прывёз бацьку…
Скрабу бульбу. Бульба дробная, як дробныя нашы жыццёвыя праблемы для суседзяў…
Дзе раней садзілі бульбу, расце быльнёг, а ў ім, месцамі, ніткі саломы, як у нямытай галаве…
З паштовай скрынкі забраў «Звязду» і раёнку «Працоўную славу». Бацька газет не чытае, але выпісвае, бо іх чытала мама…
У паветцы сухія дровы. Іх засталося мала…
Хлеў пусты. З гною тырчыць салома, як промні затаптанага сонца…
У садзе ў траве знайшоў вялікі яблыкі, які нібыта схаваўся ад людзей, каб дачакацца майго прыезду…
На шыферы хлева лапік травы, нібыта зялёны астравок у пустэльні…
У вясковай краме ёсць амаль усё, што і ў гарадскіх. Няма пакупнікоў…
Ідучы з крамы, спыняюся каля агарода Валянціны Іосіфаўны, маёй сваячніцы, былой настаўніцы беларускай мовы і літаратуры. Цётцы ўжо 83 гады. Жыве адна. Дзеці раз’ехаліся па гарадах і прыязджаюць рэдка. Скарджуся цётцы, што ў бацькавай хаце холадна. «А я пломбу сарвала і падключыла ацяпленне! Няхай штрафуюць!»-кажа Валянціна Іосіфаўна і распытваецца пра маё
Заглянуў да бацькавага стрыечнага брата дзядзькі Шуры, які жыве, вярнуўшыся з Маладзечына,
Дзень праляцеў хутка так, як упаў на зямлю жоўты ліст з яблыні, на якую я глядзеў у дзяцінстве праз вакно, марачы пра сваё дарослае жыццё…
Сярод жоўтых дрэў пачарнелыя сцены згарэлай хаты Антона Янушкевіча. Хутка будзе год, як няма гаспадара. І хата нікому не патрэбна…
На аўтобусным прыпынку было шмат моладзі, і я спыніўся побач на беразе сажалкі, дзе ў дзяцінстве лавіў рыбу. Раней тут усе вяскоўцы чакалі аўтобус з Мінска і мы, дзеці, нярэдка пасля таго, як аўтобус адыходзіў у горад, знаходзілі ў траве згубленыя капейкі. І вось нешта, як капейка, бліснула ў траве. Нагнуўся. Шкельца ад разбітай пляшкі…
У цемры на сажалцы белыя качкі, як белыя плямы на тым, што было…
З Пугачоў у Мінск сабралася ехаць чалавек дзесяць. Нікога знаёмага…
Аўтобус напоўніўся пасажырамі толькі ў Бузунах. Жанчыны, якія сядзелі перада мной, усю дарогу гаманілі. Выходзячы на прыпынку «Каменная горка», адна з іх сказала: «Як адправіла мяне мама ў горад з торбай вучыцца, так па сённяшні дзень з торбай я і езджу
