Алег А. ***аўтазак сыходзіць дзесьці ў поўнач...
аўтазак сыходзіць дзесьці ў поўнач,
ўздоўж бардзюра строем стала сволач,
сволач выпраўляе аўтазак.
аўтазак сыходзіць дзесьці ў поўнач,
аўтазак сыходзіць прама ў рай,
ах, як марыць — «эх, хутчэй бы!» — сволач
абвясціць што плошча — «файндэн фрай»*.
«файндэн фрай» касцёл, мармур, прыпынак,
ўвесь пратэктарат ад краю ў край
ад Акрэсціна і да Навінак,
зараз і у векі — «файдэн фрай»!
у машыну з болю і велюру
нас вядуць — як дзетак на урок,
трэба ўздоўж дарогі па бардзюры
ўздоўж… а мы імкнемся папярок.
рванай калашынаю бліскаем,
мы ідзем не ўздоўж, а папярок,
і ў шарныя твары усміхае
той, каго закінуць за замок.
можа, было неяк
толькі наша праўда не ў брахні!
да свайго апошняга вагона,
да свайго крывавага вагона,
болем перакрытага вагона,
нёс мяне паскудлівы цягнік…
* (frei von Feinden (ням.) — вольная ад ворагаў)
