Святлана Куль. Беларускі калаўрот
На ночы і на дні ахайна дзеліць
Пярэстую касмічную кудзелю,
Прадзе сваё жыццё за годам год
Павольны беларускі калаўрот,
Рыпіць шатун у спёку, дождж і сцюжу,
Каб з зорнага пачысся спрасці кужаль.
На нітку паглядзіць з журбой і скрухай
Гісторыя — сівая папрадуха:
З ачоскаў выбягаюць з-пад рукі
Шурпатыя, як камень, вузялкі,
На кола навіваецца паволі
Стракатая, пакручаная доля.
Старая і амаль ужо сляпая
Чырвоны колер з белым завівае
Ад тысячагадовай даўніны:
Нядоўгі мір — стагоддзямі вайны,
Усё ў адной для нас сплятае нітцы —
Часаны лён і шэрую кастрыцу,
Галадамор і пару вёснаў сытых,
Валошкі шчодра завівае ў жыта,
Суворай ніткай у яе руках
Спагада перакруціцца і жах.
Мы будзем жыць — у княстве, ці ў калгасе,
Каб толькі нітка не абарвалася…
17.12.16
