Niekalki tysiač čałaviek sabralisia na płoščy Pieramohi na cyrymoniju ŭ honar 9 Maja
Susiednija vulicy byli pierakrytyja. Alaksandr Łukašenka ŭskłaŭ vianok razam z synami i vystupiŭ z pramovaj.
Cyrymonija ŭskładańnia viankoŭ na płoščy Pieramohi ŭ Minsku prajšła ŭranku 9 Maja.
Kiraŭnik Biełarusi Alaksandr Łukašenka ŭskłaŭ vianok razam z synami.
Paśla ŭskładańnia jon vystupiŭ z pramovaj. Voś asnoŭnyja jaho vykazvańni.
«Čtoby sochraniť Biełaruś, jeje suvierienitiet i niezavisimosť, biełorusam nužno jeŝie bolšie spłotiťsia».
«Ja ponimaju: pośle tiech sobytij, kotoryje prošli v prošłom hodu, i toho, čto nam obieŝajut v etom hodu, my nieskolko, otkrovienno hovoria, pierienapriahli našie obŝiestvo. Možiet, kto-to iźlišnie biespokoitsia o mirie i biezopasnosti. Možiet, kto-to voobŝie pieriestał v eto vieriť. Tak vot, ja siejčas obraŝajuś k vam - tiem, kto nie vierit. Zapomnitie: poka našie pokolenije živo, Biełaruś vsiehda budiet stojať namiertvo! My budiem žiť. My budiem žiť na svojej ziemle. I ja klanuś vam v etom śviatom miestie, čto my nikohda nie pozvolim smotrieť na našu ziemlu s priezrienijem. Tu ziemlu, kotoruju vy vystojali v hody licholeťja i otvojevali. My budiem jeje zaŝiŝať, čieho by nam ni stoiło».
«Siehodnia ja zadajuś voprosom, kak i vy: mohli li hieroi vojny tohda podumať, čto spustia 80 let ich dietiam i vnukam pridietsia boroťsia za pravdu o Vielikoj Pobiedie, za pravo čiestvovať v etot śviatoj dień voinov-pobieditielej? Eto niemyślimo, čto v to vriemia, kohda my zabotimsia o sochranienii pamiati, pośledovatieli okkupantov i ich priśpiešnikov upriekajut nas v militariźmie i prosłavlenii vojny. Nas, naślednikov tiech, kotoryje nie prišli s vojny, — každoho trieťjeho! My kak nikto druhoj chlebnuli etoho horia i postojanno hovorim, čto vojna strašna. Nam nie nužna vojna! Podopleka ich očievidna. Miečtaja o hłobalnom hospodstvie, sovriemiennyje nieokołonialisty umyšlenno siejut nacionalnuju rozń, płodiat krovavyje konflikty na płanietie i vnov pytajutsia odieť mołodiež v koričnievuju uniformu. Diełajut vsie, čtoby my zabyli podvih našich diedov i strašnuju pravdu o vojnie».
Na dumku Alaksandra Łukašenki, biełarusam naviazvajuć ściahi i himny, zhańbavanyja supracoŭnictvam z hitleraŭskimi zabojcami, zamiest simvałaŭ Vialikaj Pieramohi, miru i stvareńnia.
Alaksandr Łukašenka taksama źviarnuŭsia da tych, «kto nastorožiłsia v śviazi s poślednimi sobytijami»: «Dažie nie dumajtie i nie biespokojtieś za buduŝieje svoich dietiej, vnukov i za svoje buduŝieje. My sdiełajem vsie, čtoby nad našiej ziemlej sijało takoje sołncie, kak siehodnia, i było hołuboje niebo. My sdiełajem vsie, čtoby mołodyje mamy i papy so svoimi dietiškami v luboje vriemia sutok mohli vyjti na ulicu i projtiś po svojej ziemle, kak eto było vsiehda. Tak budiet, ja vam obieŝaju. Ja klanuś, čto tak budiet!»
U cyrymonii na płoščy Pieramohi brali ŭdzieł niekalki tysiač čałaviek, susiednija vulicy byli pierakrytyja.
