U kipciurach skandynavaŭ
«Naš chłopiec», «biełaruski śpiavak» — hetyja i inšyja epitety na adras Rybaka z boku biełaruskich miedyjaŭ abaviazkova majuć zacikavić śpiecsłužby Narviehii.
«Naš chłopiec», «biełaruski śpiavak» — hetyja i inšyja epitety na adras Rybaka z boku biełaruskich miedyjaŭ abaviazkova majuć zacikavić śpiecsłužby Narviehii.
U kaziematach narviežskaj Amierykanki i tak niaŭtulna: ciemra, pacuki, zładziei ŭ zakonie, jakija nie havorać pa‑našamu. A kali ciabie pry hetym katujuć pieśniami Kirkorava, uvohule žeść. Hetyja nieviasiołyja dumki leźli ŭ hałavu eks‑kiraŭniku biełaruskaj delehacyi na Jeŭrabačańni ŭ toj čas, kali narviežski śpiecsłužbist navodziŭ na jahony tvar pramień jupitera.
— Nu, što: budzieš hulać u maŭčanku? Jašče raz paŭtaraju pytańnie: dzie i kali vy zavierbavali Rybaka? Jaŭki, paroli, mianuški?
— Nie razumieju, pra što vy, — pramiamliŭ kiraŭnik, sprabujučy advieści tvar ad rezkaha śviatła. — Ja patrabuju advakata. Vy naryvajeciesia na skandał. Ja zasłužany narodny artyst…
— Ach, ty nie viedaješ? A chto nazyvaŭ Rybaka «naš chłopiec»?!
Paśla hetaj frazy vikinh dabaviŭ jašče kirkoraŭskich decybiełaŭ. Ad estetyčnaha šoku prymadon biełaruskaj estrady straciŭ prytomnaść.
— Śviensan, kolki razoŭ ja tabie kazaŭ — nie pierabiraj. Lepiej užo sieladcom bić, čym hetak. I śladoŭ nie zastajecca, — prakamientavaŭ incydent inšy aficer, jaki znachodziŭsia ŭ pakoi.
Padśledny prychodziŭ da ciamy. Skarystaŭšysia pierapynkam, jon razvažaŭ. A sapraŭdy, a što jamu śviecić, kali budzie ŭsio tupa admaŭlać? Jašče paru tydniaŭ patrymajuć, a potym adciahnuć u niejki fijord i, jak tam śpiavała ichniaja AVVA: «Senk ju fo ze mjuzik». Naŭrad ci pra jaho hierojski čyn uspomniać na radzimie…
A ŭ vypadku kałabaracyi, paciahnułasia dalej nitačka razvažańniaŭ, pierad im adčyniajucca šalonyja pierśpiektyvy. Spačatku, praŭda, chutčej za ŭsio jon budzie słužyć zvyčajnym palicajem. Adnak navat tut jość prastora dla tvorčaj samadziejnaści. U śviadomaści artysta paŭstavali zachaplalnyja malunki: voś jon stvaraje VIA «Palicejskija vierasy», voś ich chit «Matka, jajki» šturmuje rejtynhi MTV, voś jon na plažy Malibu z Brytni Śpirs…
Rolik fantazij pieraravaŭ ryk kata: dyk što, budziem kałocca?
— Dobra, ja ŭsio skažu. Tolki muzyku vyklučycie. Značyć tak: Rybaka my zavierbavali, kali jon jašče ŭ minski sadzik chadziŭ. Jon užo tady byŭ da mozhu kostak fanatyčnym našym chłopcam. U sakretnych fajłach jon prachodzić pad mianuškaj «Eskimo».
Narviežcy kinulisia zapisvać łabudu, jakuju im šturchaŭ padśledny.
— A jak jon pieradaje vam infarmacyju? Proźvišča biełaruskaj pijanistki?
Daviałosia halvanizavać fantaziju:
— Nam nie patrebnaja pijanistka. Jon usio pieradaje prosta sa sceny, kali na skrypcy ihraje: tam kožnaja nota — heta zašyfravanaja litara.
Narviežskija čekisty afihieli ad prafiesijnaha ŭzroŭniu biełaruskich kalehaŭ, pakidali asadki i błaknoty. U hety momant jany adčuvali siabie poŭnymi kałchazanami.
— Dobra, — usio, što moh vycisnuć toj, jakoha zvali Śviensan. — Napišycie nam kod šyfru i možacie iści.
— Słužu karalu Ołafu trynaccatamu! — badziora skazaŭ eks‑kiraŭnik i zapisaŭ na papiercy bas‑partyturu da pieśni «Malinaŭka». Aficery kinulisia rasšyfroŭvać pasłańnie ahienta Rybaka, pieradadzienaje praź pieśniu Fairy tale na Jeŭrabačańni.
Vyjšła nastupnaje: «pieradajcie Viarhiejčyku, kab Makaŭčyka bolš na pole nie vypuskaŭ. Znoŭ abłažajemsia, jak tady, z FK «Minsk».
