Pryhody bravaha sałdata Šviejka ŭ časy Uschodniaha Partniorstva
Fieljeton Lolika Uškina.
— Zaprasili, značyć, dyktatara našaha, — skazała Šviejku jahonaja słužanka pani Miulevara.
— Jakoha dyktatara? — skazaŭ Šviejk, masirujučy kaleni. — Ja viedaju dvuch dyktataraŭ: Kima i Tatukima. I nivodnaha ź ich mnie zusim nie škada.
— Nie, panie, apošniaha dyktatara Jeŭropy. Taho, stabilnaha. Zaprasili na pražski samit Jeŭrasajuzu.
— Isus Maryja! — vyhuknuŭ Šviejk. — Voś dyk tak! I jak heta mahło adbycca?
— Ministr našych spravaŭ zamiežnych jaho zaprasiŭ.
— Ničoha sabie! Dy dla takoha zaprašeńnia vidavočna patrebna niejkaja asablivaja papiera. Zrazumieła, zaprašać dyktatara — sprava nialohkaja. Ja b dla takoj spravy nabyŭ sabie aŭtaručku: na pieršy pohlad cacka, z dapamohaj jaje možna zaprasić choć dvaccać dyktataraŭ, choć stabilnych, choć jakich… Nu dobra, kali što — ja ŭ internet‑kaviarni.
U internet‑kaviarni siadzieŭ tolki adzin naviednik. Heta byŭ ahient tajemnaj palicyi Bretšnejdar, jaki sprabavaŭ pravieryć na kramołu barmiena Paliŭca.
— Nu i narabili nam spraŭ u Minsku!
— U jakim takim Minsku? Minsku‑Mazavieckim, ci što? Viadoma, heta ž ekanamična depresiŭnaje vajavodstva Polščy.
— U biełaruskim, panie. Naš MZS uciahnuŭ u arbitu ŭpłyvu aŭtarytarny režym. Što vy pra heta skažacie?
— Ja ŭ takija spravy nie lezu. Tut Haahaj pachnie.
Bretšnejdar rasčaravana ahledzieŭ pustuju zału. Jaho tvar paviesialeŭ, kali ŭ pamiaškańnie zajšoŭ Šviejk.
— Heta ŭsio litoŭcy i palaki, novyja siabry Jeŭrasajuzu, narabili ŭ Minsku, — pastaraŭsia nakiravać razmovu ŭ patrebny kirunak Bretšnejdar.
— Pamylajeciesia, — adkazaŭ Šviejk, — heta ŭsio preziervatyvy.
I Šviejk vykłaŭ svaje pohlady na sučasnuju jeŭrapiejskuju palityku:
— Papa zmahajecca suprać vykarystańnia preziervatyvaŭ i chacieŭ, kab Jeŭrasajuz dapamoh. A kali hety numar nie prajšoŭ, zaprasiŭ u sajuźniki apošniaha dyktatara Jeŭropy. Padumajcie sami — nu navošta jašče im sustrakacca? A naš MZS pabajaŭsia, što stvarajecca partniorstva suprać preziervatyvaŭ i jaho taksama zaprasiŭ. Ciapier budzie bojka.
Treba čakać śpiecyjalnaj abraźlivaj encykliki Śviatoha Rymu nakont Uschodniaha Partniorstva. A taksama ćviarozaj reakcyi biełaruskaha narodu na ŭsio heta.
— A jakoj moža być ćviarozaja reakcyja biełaruskaha narodu? — ažyviŭsia ahient.
— Dy lubaja. Praćvieraziejcie i paprasicie pačytać vam usłych «Sovietskuju Biełoruśsiju». Sami pabačycie, čaho vy nahavorycie.
Bretšnejdar padskočyŭ i paprasiŭ surazmoŭcu na paru chvilin na vulicu. Tam Šviejka čakaŭ nievialiki siurpryz — sabutelnik skłaŭ na jaho pratakoł za brudnuju łajanku i spraŭleńnie małoj patreby ŭ publičnym miescy. Ciapier uvieś samit Šviejk musiŭ parycca na narach u Pankracy.
Potym Bretšnejdar viarnuŭsia u zału i skazaŭ Paliŭcu, kab taksama źbiraŭsia.
— Za što?! Ja taki aściarožny.
— A čamu na ścianie partret Vacłava Kłaŭsa, a nie Karła Švarcenbierha?..
Tak ŭstupiŭ u eru Uschodniaha Partniorstva bravy sałdat Šviejk. Kali dalej padziei razharnulisia nie tak, jak jon dumaŭ, dyk tolki tamu, što Šviejk na toj momant prosta nie razumieŭ tonkaściaŭ palityki ES va Uschodniaj Jeŭropie.
