Hienierał-pahraničnik vyrašyŭ stać deputatam, ale na jaho raptam pačali vylivać brud
Vasil Hiedźko — hienierał-major zapasa orhanaŭ pahraničnaj słužby. Apošnim časam jon uznačalvaŭ Instytut pahraničnaj słužby, ale amal dva hady tamu byŭ adpraŭleny ŭ adstaŭku. Na piensii inicyjatyŭnamu vajskoŭcu akazałasia sumna, tamu sioleta jon vyrašyŭ bałatavacca ŭ deputaty Pałaty pradstaŭnikoŭ na Dniaproŭska-Buhskaj vybarčaj akruzie №10. Heta akruha ŭklučaje ŭ siabie Drahičynski i Ivanaŭski rajony.
Vasil Hiedźko. Skrynšot z ctv.by.
Miascovyja žychary navat ličyli, što Hiedźko źjaŭlajecca kandydatam ad ułady, ale heta akazałasia zusim nie tak. Na roznych sajtach, na jakich raniej bambili «beenefaŭcaŭ» i apazicyju, pačali źjaŭlajecca materyjały pra Vasila Hiedźko. Pisali, što da ludziej jon stavicca jak da «hnoju», schilaŭ žančyn-kaleh da intymu, na pracy jaho nichto nie pavažaŭ.
Vasilu Hiedźko navat vynieśli dva papiaredžańni za papiaredniuju ahitacyju. Ale podpisy na pravierku jon usio ž zdaŭ.
U pryvatnych razmovach Vasil Hiedźko nazyvaje siabie prychilnikam SSSR. Maŭlaŭ, adzinaja partyja, u jakoj jon byŭ, — heta KPSS, i inšaj nie budzie.
«Naša Niva»: Za što na vas pačali vylivać brud?
Vasil Hiedźko: Niešta pišuć, chaj pišuć. Zadajcie sabie pytańnie: chto takoje moh zamović? I ź jakoj metaj?
«NN»: Kamuści nie chočacca, kab vy byli deputatam.
VH: Ja nikoli nie dumaŭ pra heta. Prosta časta pryjazdžaŭ da baćkoŭ, jany ŭ mianie stałyja ludzi. Usie adpačynki apošnija hadoŭ piatnaccać ja pravodziŭ tolki ŭ baćkoŭ. I na vychadnyja pryjazdžaŭ. Ludzi padychodzili da mianie, prasili pra dapamohu, ja im dapamahaŭ. A potym prapanavali mnie bałatavacca. Ja nie dumaŭ nikoli raniej pra heta. Kali niechta nie choča, to niachaj nie choča. Chaj vyznačycca sam vybarca.
«NN»: Vam užo dva papiaredžańni vynieśli. Nie prosta ž tak.
VH: Ničoha strašnaha ŭ tych papiaredžańniach ja nie baču. Kali vybarcy nie zachočuć mianie bačyć deputatam, to što zrobiš. Ja i ŭ horšych byŭ situacyjach.
«NN»: Jak ničoha, kali vas tak bambiać?
VH: Adčuli va mnie surjoznaha kandydata, tamu takoje i pačałosia.
«NN»: Vam nie namiakali, što nie treba ŭdzielničać u vybarach?
VH: Było takoje.
«NN»: Na miascovym uzroŭni ci respublikanskim?
VH: A davajcie nie budziem pra heta! Ja spačatku pieražyvaŭ, tudy-siudy, ale kali parazmaŭlaŭ ź siamjoj, to mnie tak lohka stała. U mianie adna partyja — heta maja siamja, ja joj vielmi hanarusia, jana ŭ mianie cudoŭnaja. Ja ciapier u Minsku, parazmaŭlaŭ ź siamjoj, jany mnie kažuć: «Tata, my ciabie cudoŭna viedajem, prymaj sam rašeńni, nie pieražyvaj. U lubym vypadku my ciabie lubim». Razumnyja zrazumiejuć, a durniu i nie treba viedać.
«NN»: Sabrali podpisy?
VH: Tak, usio zdaŭ. Chutka sabrali. Zdaŭ podpisy za tydzień da patrebnaha termina, chacieŭ navat raniej. Ludzi mianie viedajuć, viedajuć maich baćkoŭ.
Mamie było 87 hadoŭ niadaŭna. U čas vajny jana zrabiła hieraičny ŭčynak. Razam ź dziadulem jany padčas vajny na praciahu troch hadoŭ na chutary chavali pravasłaŭnaha śviatara. Heta było ŭ Varacevičach Ivanaŭskaha rajona, dzie byŭ majontak Napaleona Ordy. Sam majontak, zdajecca, u 1943 hodzie spalili partyzany, bo tam ci to palicai, ci to niemcy bazavalisia.
Majoj mamie było dzieviać hadoŭ padčas vajny, jany viedali čym ryzykujuć, ale ratavali ajca Ramana. Mnie adzin čałaviek skazaŭ: «Vaša siamja błasłavionaja na niekalki pakaleńniaŭ napierad». Tamu ŭsioj hetaj čarnaty ja nie bajusia. Ja nie tolki byŭ aficeram, ja im zastajusia. Byŭ aficeram, jość aficeram i pamru aficeram.
Ja i vajavaŭ, što b tam ni pisali, i ŭ haračych kropkach byŭ, kiravaŭ vialikimi kalektyvami. Kali sychodziŭ z pracy, to ludzi płakali. Usio ž 37 hadoŭ ja addaŭ Radzimie, i hetym hanarusia.
Škada tolki, što maje dzieci nie pajšli hetaj ściažynkaj. U mianie syn i dačka. U kožnaha vyšejšaja adukacyja, syn na troch pracach krucicca, dačka — na dźviuch. U mianie vydatnaja siamja. Naprykład, pomnik nulavomu kiłamietru na Kastryčnickaj płoščy rabiŭ brat majoj žonki. Jaje baćka napisaŭ piać knižak ab našaj pryrodzie. I my vyhadavali cudoŭnych dziaciej — Sašu i Mašu.
«NN»: Zdymacca z vybaraŭ vy nie dumali?
VH: Nie, nie dumaŭ. I ciapier mianie ŭhavorvajuć, moža admovišsia, tudy-siudy. Nu, maja siamja. Nie, budziem iści ŭžo da kanca. Kali b nie było hetaha brudu, to moža być. Chočuć mianie vybić z kalainy. Moža, dzieści i atrymlivajecca. Ale kali ja ŭžo pačaŭ, to budu iści da kanca. Niama pra što škadavać.
«NN»: Dyk a našto vam hetaje deputactva?
VH: Kali ŭsio budzie dobra i vyjdzie maja prahrama, to adrazu ŭsio zrazumiejecie.
«NN»: U vas u akruzie staŭku robiać na staršyniu drahičynskaha Savieta deputataŭ Śviatłanu Bartaš?
VH: Ničoha vam nie skažu, bo nie viedaju. Ačarniać čałavieka ja nie budu, ja mahu tolki zdahadvacca. Ja dziejničaju stroha prystojna. Ja viernik, chadžu ŭ carkvu, u mianie taksama ŭsie vierniki. Ja viedaju, što Boh na niebie jość, i jon usio bačyć. Pomniu słovy mamy, kali atrymaŭ pieršaje vajskovaje zvańnie. Jana tady skazała: «Synok, ty staŭ vialikim načalnikam. U ciabie ŭ padnačaleńni buduć ludzi, ź ciabie buduć patrabavać, ty patrabuj, ale nikoli nie rabi ludziam podłaści i hadaści. Heta moža viarnucca ci tabie, ci tvaim dzieciam». Ja pra heta zaŭsiody pomniu i kirujusia hetym. Nijakich čutak ja nikoli nie raspaŭsiudžvaŭ i raspaŭsiudžvać nie budu. Ja ŭsio ž aficer.
«NN»: Vasil Ściapanavič, a chto vy pa svaich palityčnych pohladach?
VH: Ni-chto! Ja vajskoviec. U mianie adna palityka — abaraniać Radzimu. Heta moj palityčny śvietapohlad. A chto maja radzima? Heta maja siamja, baćki, moj dom, susiedzi. Voś kaho ja abaraniaju. Nijakich palityčnych pohladaŭ — ja aficer.
«NN»: Ciapier šmat kažuć pra niezaležnaść krainy. Pavinny my zastavacca niezaležnymi?
VH: Biez kamientaroŭ.
«NN»: Čamu?
VH: Tamu što ja aficer, ale aficer, jaki dumaje.
