«Akcent nie na fizijałohiju, a na emocyi». Novaja źjava dla Biełarusi — fatohraf na rody
Pasłuha «fatohraf na rody» papularnaja ŭ ZŠA, ale dla našaj krainy — źjava novaja. My pacikavilisia, ci šmat achvotnych zafiksavać taki intymny praces na kamieru, čaho bajacca žančyny i nakolki składana damovicca z radzilniaj.
«Jość peŭnaja kropka, ź jakoj zdymaju naradžeńnie dzicia»
Fatohrafka Nastaśsia Haleźnik sama mama dvaich dziaciej. Uspaminaje, što, kali jechała naradžać, brała z saboj fotaaparat u balnicu, kab pazdymać niemaŭla. Chacieła zafiksavać pieršyja momanty žyćcia dziciaci, jakija tak chutka ścirajucca z pamiaci.
«Dla mianie heta vielmi važnyja zdymki. Jany sapraŭdnyja, žyvyja», — zaŭvažaje Nastaśsia.
Fota Nastaśsi Haleźnik.
Pra taki kirunak, jak fota na rodach, žančyna daviedałasia hod tamu: pačuła pra mižnarodny konkurs. Padpisałasia na rasijskich fotohrafaŭ, jakija śpiecyjalizujucca na hetaj tematycy, stała vyvučać ich raboty i zachacieła sama realizavać niešta padobnaje.
«Mnie stała kryŭdna, što ŭ Biełarusi niama mahčymaści zamović takuju zdymku».
Fatahrafavać u damašniaj, siamiejnaj atmaśfiery Nastaśsi davodziłasia i dahetul — naprykład, novanarodžanych. Tamu jana navučyłasia vystrojvać daviaralnyja adnosiny ź nieznajomymi ludzi. Ale, pryznajecca, baćkoŭ, jakija hatovy puścić starońniaha čałavieka z kamieraj na rody, — adzinki.
— Pasłuha pakul nie zapatravanaja. Ad źjaŭleńnia idei prajšoŭ hod, pierš čym u mianie adbyłasia pieršaja zdymka. Było šmat damoŭlenaściaŭ, ale pastajanna niešta zryvałasia.
U nas jašče sami ludzi nie razumiejuć, navošta heta treba, i časta staviacca skieptyčna. Ja, kaniečnie, nasłuchałasia i načytałasia šmat niehatyŭnych kamientaroŭ u svoj bok.
Ź inšaha boku, u nas ža nie tak daŭno i partniorskija rody nie razumieli. Ličyłasia, što žančyna adna jedzie ŭ radzilniu i tam za zakrytymi dźviaryma niešta adbyvajecca, — dzielicca Nastaśsia.
Pa zdymku takoha intymnaha pracesu zvyčajna źviartajucca pary, dla jakich heta druhoje ci treciaje dzicia. Tyja, u kaho pieršyniec, pabojvajucca zaprašać fatohrafa — vielmi chvalujucca, bo nie viedajuć, jak usio projdzie.
Padčas rodaŭ Nastaśsia strajecca być naziralnikam i nie ŭmiešvacca ŭ praces.
— U mianie akcent nie na fizijałohiju, a na emocyi. Kaniečnie, kali pahladzieć raboty zachodnich fatohrafaŭ, u ich vielmi šmat fizijałohii, pakazany naŭprost uvieś praces rodaŭ. Ale mnie zdajecca, my jašče nie hatovyja da takoj adkrytaści. Jość peŭnaja kropka, ź jakoj ja zdymaju naradžeńnie dzicia, — u asnoŭnym za śpinoj u mamy. Ja fatahrafuju tak, jak bačyć žančyna. Mnie važna pakazać uzajemadziejańnie pamiž sužencami, pieršuju sustreču ź niemaŭlom.
Fota Nastaśsi Haleźnik.
«Heta nie toje, što adstavić nožku ŭ bataničnym sadzie»
Taćciana Tkačova — dakumientalnaja fatohrafka.
— U śfieru maich intaresaŭ uvachodzić usio, što źviazana z žančynaj. Tamu ja zadumałasia pra toje, što było b cikava pazdymać rody — jak z dakumientalnaha, tak i z kamiercyjnaha boku. Hety kirunak vielmi papularny ŭ Maskvie i Sankt-Pieciarburhu — tam pry radzilniach jość svaje fatohrafy. I nijakaha trešu jany nie zdymajuć — pakazvajuć, jak para rychtujecca stać baćkami, jak prachodziać schvatki, pieršyja momanty žyćcia dziciaci.
Mnohija žančyny nie chočuć, kab ich zdymali ŭ hety pieryjad, bo bajacca, što buduć vyhladać niepryvabna.
— Heta narmalny strach. Ale pa-mojmu, rody — adzin z samych pryhožych momantaŭ u žyćci, najvialikšaja sakralnaja padzieja. Hetyja chviliny nie padrobiš — heta nie adstavić nožku ŭ bataničnym sadzie i nie nadźmuć vusny.
Pierš čym zajści da paradzichi, fatohrafka dezinfikuje ruki i kamieru. Nie tamu, što inakš mohuć pakarać. «Ty sam pieražyvaješ, kab nikomu nie naškodzić».
Raźvivać takuju pasłuhu, na dumku Taćciany, u intaresach samich radzilniaŭ. Heta nabližaje sistemu miedycyny da jeŭrapiejskaj, pavaročvaje jaje ŭ bok žančyny, kali usio robicca dla taho, kab joj było kamfortna.
«Fatohrafaŭ nie puskajuć, a natoŭp studentaŭ — kali łaska»
Achvotnych akazvać i zamaŭlać takuju pasłuhu nasamreč bolš, ale niekatoryja fatohrafy pryznajucca: trapić u radzilniu vielmi składana.
Fota Nastaśsi Haleźnik.
«Usio vyrašajecca ŭ indyvidualnym paradku. Kali asabista sustrakaješsia z daktarami, kali mamy sami damaŭlajucca. Niama adzinaha šlachu — maŭlaŭ, pryjšoŭ, napisaŭ zajavu i ciabie puścili. U mnohich radzilniach naohuł kateharyčnyja: nie — i ŭsio. Ci kažuć žančynie: vybirajcie — abo tata, abo fatohraf. Navat kali na sajcie paznačana, što zdymka dazvolena. I zrazumieła, što vybirajuć muža», — padzialilisia z «Našaj Ninaj».
«Fatohrafaŭ nie puskajuć. Zatoje pryvieści biez dazvołu žančyny natoŭp studentaŭ, kab pakazać, jak naciskać na žyvot, kali dzicia doŭha nie vychodzić, — heta kali łaska…
Ja nie razumieju, čamu radzilni hetym jašče nie karystajucca. Heta vyhadna im samim. Možna admovicca ad biazdušnych fota maleńkich dziaciej na kalidorach, jakija źniaty adnolkava i nie źviartajuć na siabie ŭvahu, i zamianić ich ščyrymi, žyvymi zdymkami».
