Hanna Sieviaryniec apublikavała sarkastyčny adkaz Viktaru Marcinoviču: «Piša Vam nastaŭnica z Rason»
Viktar Marcinovič, jakoha lublu i pavažaju, skazaŭ nadyś u intervju, što profilnaja fiłałahičnaja adukacyja patrebnaja chiba tolki zatym, kab vykładać litaraturu ŭ Rasonach. Dyk ja napisała jamu adkryty list.
Zdrastujcia, Viktar Valerjevič! Piša Vam nastaŭnica z Rason.
Nu, nie z samich Rason, praŭda, ale ŭsio, što nie Vilnia i nie Viena, heta adny sucelnyja Rasony, nu, što ja vam tłumaču, vy ž i tak viedajecie. Žyviem my ŭ Rasonach choraša. Doim karovak, kambikorm nabyvajem optam, kormim kuračak, uletku źbirajem čabor na harbatu, ŭzimku placiem z łaskucikaŭ dyvanočki, adzin taki splali i dla Vas, jak budziecie ŭ Rasonach — to jon Vas tut čakaje, u padarunačak.
My vielmi lubim čytać Vas, Viktar Valerjevič. Prynosim na ŭroki litaratury vašy knihi, raskazvajem dzieciam, jaki vy ŭ nas talenavity i viadomy. Praŭda, nie viedaju ciapieraka, ci možna raskazvać im, što vy pachodžańniem z Ašmian, bo Ašmiany tyja ž Rasony, a ŭ Rasonach, znača, ciapier žyć soramna.
U nas tut u Rasonach, kudy nie kiń — adny vypuskniki fiłfaku. Jak chto skončyć fiłfak — jaho mitalam siudy, ŭ Rasony. I vykładać. Litaraturu tam, movy roznyja. Navat matematyku vypuskniki fiłfaku vykładajuć, i trudy, i chimiju. Tamu dzieci ŭ nas jak što — adrazu knižki čytajuć. Vašyja najpierš. Tam u vas, u stalicach, u padručnikach adny červi, a ŭ nas tut — knižny raj. Na hieahrafii vyvučajem Aziory radaści, na bijałohii — Sfahnum, a vo niadaŭna fakultatyŭ uviali, pra siamiejnaje žyćcio, jaho taksama ŭ nas vypusknik fiłfaku vykładaje, dyk tam dzieci čytajuć Noč. Dobra idzie.
Asabliva my radujemsia, kali čytajem, što vašyja knihi ekranizujuć i staviać pa ich śpiektakli. Praŭda, nie ŭ Rasonach, a ŭ niejkich nieznajomych nam haradoch (hieohraf u nas, sami panimajecia, fiłfak skončyŭ), dyk my b chacieli, kaniešnie, papaści ŭ tyja harady. Nam šmat nia treba. Kavy my tam pić nie budziem, pa mahazinach nie budziem, my b pryjechali, pahladzieli b vaš śpiektakl — i dadomu, u Rasony. Kudy nam. Nas na fiłfakach vo tolki takomu navučyli — kurački tam, dyvanki. Nia toje žurfak, Viktar Valerjevič. Tam vučać inšamu. Z žurfakaŭ u Rasony šče nivodnaha razu nichto nie dajechaŭ. Usio niekudy tudy. Aha.
Jak budziecie nastupnym razam davać aŭtohrafy — miłaściva prašu vas, pieradajcie dziaŭčyncy, što budzie stajać da vas druhoj ŭ čarzie, što mama ŭ Rasonach dla jaje vareńnia navaryła. A toj, što budzie stajać za joj, skažycia, kab zajechała da ciotki Nasty pa kuračku. Praz adnu šče budzie dziaŭčynka, to maja dačuška, prosta pieradajcia joj pryviet. U vas ža tam u čarzie ŭsio vučni našy buduć stajać, z Rason. Dyk pamašycia im ručkaj, Viktar Valerjevič. Niachaj nie zabyvajucca na svaje Ašmiany, to bok, ćfu ty, Rasony.
Abdymaju Vas krepieńka i całuju, daj vam božańka zdaroŭječka. Pra dyvanok nie zabudźciesia. Ci vam, mo, ŭ Vienu dasłać?
