Makiej adkazaŭ na zakidy Alanda pra «žudasnyja buterbrody» ŭ Minsku
Ukrainski časopis «Tiždień» apublikavaŭ frahmienty knihi Fransua Alanda «Uroki ŭłady». U joj były prezident Francyi siarod inšaha zhadvaje padrabiaznaści sustrečy «narmandskaj čaćviorki» ŭ Minsku. Uražańni ŭ Alanda zastalisia nie samyja pryjemnyja: abstanoŭku Pałaca niezaležnaści, dzie prachodziła sustreča, jon nazvaŭ biazdušnaj, buterbrody žudasnymi, a taksama aburyŭsia, što trom lidaram daviałosia spać u kresłach u toj momant, kali Pucin spaŭ u asobnym pakoi na łožku. Ministr zamiežnych spraŭ Biełarusi Uładzimir Makiej, jaki ŭdzielničaŭ u toj sustrečy, u intervju Tut.by raspavioŭ pra toje, jak prachodzili pieramovy, jakija byli buterbrody.
— Uładzimir Uładzimiravič, jak vam miemuary Fransua Alanda?
— Chaču skazać ščyra, što mianie aburajuć padobnaha rodu rečy, jakija nie tolki nie abjektyŭnyja, ale i nie ščyryja. Nie razumieju, navošta Fransua Aland naohuł heta zrabiŭ. Ja pračytaŭ hetuju publikacyju i chacieŭ by acanić hetyja ŭspaminy nie jak ministr zamiežnych spraŭ, a jak zvyčajny čałaviek, ale vidavočca hetaha pracesu [sustrečy ŭ Minsku]. Mnie zdajecca, što palityki takoha vysokaha ŭzroŭniu, jak kiraŭniki dziaržaŭ, pavinny być prystojnymi, ščyrymi i abjektyŭnymi. Hetych jakaściej byłomu prezidentu Francyi spadaru Alandu trochi brakuje. Bo niekatoryja rečy [apisanyja ŭ knizie] nie adpaviadajuć praŭdzie.
Jość try momanty, jakija mnie kinulisia ŭ vočy.
Pieršaje. «Sustreča ŭ biazdušnym Pałacy Niezaležnaści». Viedajecie, luby aficyjny budynak naŭrad ci maje niejkuju dušu. Mabyć, Aland mieŭ na ŭvazie, što minski sučasny pałac nie taki pampiezny, jak jaho byłaja rezidencyja — Jelisiejski pałac. Nu, prabačcie, viadoma, u adroźnieńnie ad Francyi, jakuju fašysty prajšli mienš, čym za miesiac, i jakaja zachavała paśla Druhoj suśvietnaj vajny praktyčna ŭsie niekali šmatviekavyja pałacy, cerkvy, sabory i inšyja histaryčnyja pomniki, Biełaruś paśla čatyroch hadoŭ supracivu lažała praktyčna ŭ ruinach, jak i Minsk. Tamu dla nas, jak by chto ni staviŭsia, hety pałac źjaŭlajecca simvałam biełaruskaha suvierenitetu i niezaležnaści i da jaho taksama treba stavicca z naležnaj pavahaj jak da takoha znaku.
Spadar Aland taksama ŭ knizie kaža, što pryjšłosia siadzieć za nizieńkimi, niazručnymi stałami na niazručnych kresłach. Tady ŭ Pałacy niezaležnaści było padrychtavana niekalki załaŭ dla praviadzieńnia aficyjnych sustreč. Była śpiecyjalnaja zała ź sinchronnym pierakładam, dzie, jak mierkavałasia, budzie prachodzić asnoŭnaje pasiadžeńnie «narmandskaj čaćviorki». Ale zaŭsiody, kali prachodziać padobnaha rodu padziei, praduhledžvajecca tak zvany «pakoj-nazapašvalnik», dzie źbirajucca ŭsie kiraŭniki dziaržaŭ, bo jany pryjazdžajuć adzin za adnym, a nie adnačasova. I tak atrymałasia, što pa miery taho, jak prybyvali prezidenty, u hetym pakoi zaviazałasia hutarka i faktyčna ŭžo pačalisia kankretnyja pieramovy. Kali biełaruski bok prapanavaŭ pierajści ŭ zału aficyjnych pieramovaŭ, było skazana: «Nie, my zastaniemsia tut». Tamu i byli nizkija stały. Praŭda, potym jašče danosili dadatkovyja kresły, z ulikam taho, što koła ŭdzielnikaŭ pašyrałasia.
Nakont «žudasnych buterbrodaŭ» — heta naohuł śmiešnaja historyja.
Paśla taho, jak lidary krain praviali niekatory čas u «pakoi-nazapašvalniku», treba było pravieści cyrymoniju vitalnaj sustrečy, dzie vystupaŭ i naš prezident. I ŭžo na vychadzie paśla hetaj cyrymonii prezident Biełarusi prapanavaŭ paviačerać, ja stajaŭ pobač i bačyŭ hetuju situacyju. Jak ciapier pamiataju, prezident Francyi radasna skazaŭ: «Tak-tak, davajcie viačerać». Ale
spadarynia fiederalny kancler Mierkiel žorstka pahladzieła na Alanda i skazała: «Niama času na viačeru, pačynajem pracavać». Jon stušavaŭsia i pakorliva pajšoŭ za Mierkiel. Mnie ŭvohule treba skazać, što matoram usich pieramoŭ była fiederalny kancler Mierkiel, mienavita jana zadavała ton, hety žorstki hrafik, źmiest pieramovaŭ, i jaje rolu ŭ hetym pahadnieńni ciažka pieraacanić.
Darečy, spadar Aland u svajoj knizie heta pryznaje i asabliva nie vypinaje svaju rolu, bo i vypinać asabliva niama čaho.
U paćvierdžańnie taho, što dla «narmandskaj čaćviorki» była padrychtavana paŭnavartasnaja viačera, Uładzimir Uładzimiravič začytvaje nam mieniu taho dnia. Na viačeru dla lidaraŭ dziaržaŭ było hatovaje «roznakalibiernaje» mieniu: tam byli i ščupak, i trus, i kare jahniaci, i karejka alenia i h.d.
Ad viačery jany admovilisia, ale buterbrody im zanosili niekalki razoŭ. Jany byli i ź biełaruskim sałam, i roznymi kaŭbaskami, viandlinaj, syram, čyrvonaj rybaj, asiatryny i hetak dalej.
Tak, nie było vustryc, ślimakoŭ, žabinych łapak, hałuboŭ. Tamu, moža być, spadaru Alandu nie spadabałasia.
Ale, u cełym, pavinien skazać, što za sutki tolki na charčavańnie było vydzielena ŭ ekvivalencie kala 50 tysiač dalaraŭ. Tamu mnie, jak prostamu abyvacielu, kryŭdna čytać padobnaha rodu śćviardžeńni. Da taho ž, kali vy pamiatajecie, vodhuki žurnalistaŭ pa vynikach hetaj sustrečy byli vielmi ciopłyja, bo ŭ nas była ŭstanoŭka ad kiraŭnika dziaržavy: zrabicie tak, kab ludzi nie adčuvali nijakich niazručnaściaŭ. Viadoma, niazručnaści byli: za hetyja 17 hadzin pieramovaŭ chtości z žurnalistaŭ chacieŭ lehčy i paspać, a dla hetaha ničoha nie było praduhledžana. Ale z punktu hledžańnia zabieśpiačeńnia charčavańniem, haračymi napojami usio było zroblena.
Adnosna taho, što prezident Pucin niedzie tam adpačyvaŭ u asobnym pakoi, a astatnim lidaram nie byli vyłučanyja pakoi, mahu skazać, što ŭsim byli vydzieleny asobnyja pamiaškańni.
Prosta kamuści ŭ Zasłaŭi, kamuści ŭ hateli, kamuści ŭ inšym miescy. My prapanavali na niekatory čas pajechać adpačyć, ale kiraŭniki dziaržaŭ admovilisia, skazaŭšy, što buduć praciahvać pieramovy.
