Biełaruska nie prajšła dres-kod u žanočuju prybiralniu, bo… vyhladaje «nie jak dziaŭčynka»
U asistentki režysiora Biełaruskaha Svabodnaha teatra Śviatłany Suhaka čarhovy raz spytali, što jana robić ŭ žanočaj prybiralni (dla adnoj z naviedvalnic jana nie vyhladała jak žančyna). Z ulikam taho, što takich vypadkaŭ ŭ žyćci Śviatłany było nie mienš za sotniu, jana zadajecca pytańniem: «Kali ž ludzi zrazumiejuć, što śviet nie čorna-bieły, a roznakalarovy?».
Śviatłana Suhaka.
Publikujem historyju Śviatłany, jakoj jana pahadziłasia padzialicca.
— Što vy robicie ŭ žanočaj prybiralni?
— Nu, heta žanočaja prybiralnia, tamu ja tut. Što vy chočacie ad mianie pačuć?
— Vy što žančyna?
— Nu, kaniečnie, raz ja tut, to jak vy dumajecie?
Taki dyjałoh u mianie siońnia zdaryŭsia ŭ hramadskaj prybiralni handlovaha centra «Hipa», što ŭ Sierabrancy. Pačynajučy z padletkavaha ŭzrostu, takija pytańni ja čuju z pastajannaj pieryjadyčnaściu. U prybiralniach škoł, vakzałaŭ, handlovych centraŭ, univiersitetaŭ…
U mianie nikoli nie było supierdoŭhich vałasoŭ — maksimum kare da pleč, u toj momant, kali maje adnahodki 20 hod tamu chadzili z kosami. Apranałasia ja taksama nie ŭ sukienki. Ja nie ŭpisvałasia ŭ pryniatyja standarty žanockaści, a značyć «pamylałasia» prybiralniaj.
Ciapier heta zdarajecca krychu radziej, čym u dziacinstvie. Darosłamu zadać pytańnie aśmielicca nie kožny. A voś nad dziećmi majuć uładu ŭsie, chto starejšy za ich: ich možna stavić na miesca i zadavać niazručnyja pytańni. Ale ja ŭsio roŭna praciahvaju traplać u takija situacyi. I kali da pytańnia «Što vy robicie ŭ žanočaj prybiralni?» sprava dachodziła razoŭ sto, to lik skosych pozirkaŭ, acenki z noh da hałavy («što z taboj nie tak, ty pamyliŭsia dźviaryma») pierajšoŭ za tysiaču.
Spačatku ja vielmi saromiełasia hetych situacyj, paśla — jany pačali mianie złavać, a ciapier takaja ciemnata paprostu aburaje. I z takoj prablemaj sutykajusia nie tolki ja. Inšyja dziaŭčynki, jakija nie vyhladajuć tak, jak pryniata vyhladać dziaŭčynkam u našym hramadstvie, taksama traplajuć pad udary na postsavieckaj prastory.
I ciapier u mianie naprošvajecca pytańnie da hramadskaści. Kali ž my, narešcie, zrazumiejem, što ŭsie ludzi roznyja? Adydziem ad «saŭka» i ŭśviadomim, što daŭhija vałasy — zusim nie pakazčyk žanockaści. Davajcie, narešcie, prymiem toj fakt, što mužčyny mohuć vyhladać fieminna, a žančyny — maskulinna. Usio ŭmoŭna. Śviet — rozny, jon nie čorna-bieły, a roznakalarovy.
