Pryznańnie Biełarusalima
Piša Alaksiej Šein.
Kali ŭ 1998-m u «Našaj Nivie» vyjšli dva apaviadańni — «Rychtujsia!» i «Paleńnie», — stała zrazumieła, što ŭ Biełarusi jość nie tolki małady palityk Pavał Sieviaryniec, ale i Sieviaryniec-piśmieńnik.
Treba skazać, što čakańni aŭtar nie padmanuŭ. U 2007-m byli nadrukavanyja «Listy ź lesu», jakija stali knihaj hoda i atrymali premiju imia Alesia Adamoviča. Pryblizna ŭ toj ža samy čas Pavał pačynaŭ pisać raman, pieršaja častka jakoha źjaviłasia sioleta, — «Biełarusalim».
Pa-mojmu, heta najlepšaja mastackaja kniha 2017 hoda.
Kali kazać pra biełaruskich aŭtaraŭ novaha pakaleńnia, to proza, styl takoj jakaści jość tolki ŭ dvuch — u Sieviarynca i ŭ Antona Franciška Bryla.
Sam tekst u «Biełarusalimie» taki, što jaho nie prabiažyš vačyma, sočačy tolki za siužetam. Tut zanyrvaješ tak hłyboka, ź ciopłaj pavierchnievaj vadzički ŭ chałodnuju, što ściskaje lohkija.
Tut možna ŭčytvacca, pad pavieličalnym škłom razhladać kožny skaz. Hulajučysia marfiemami, alitaracyjami, Pavał časam bje napavał. Karani słovaŭ prarastajuć u tekst, u napłastavańni vobrazaŭ i sensaŭ. Čytaješ, i razumieješ, jak karpatliva ŭzvodziŭ aŭtar mury «Biełarusalima». Usie cehły, usie kamiani ščylna padahnanyja adzin da adnaho, dbajna abčasanyja.
Takoj knihi pra Biełaruś i vieru ŭ nas jašče nie było.
«Biełarusalim» — heta, biezumoŭna, pryznańnie. Pryznańnie ŭ lubovi: da Boha, da ludziej i da svajoj krainy.
