Вучоны NASA распавёў, што адыграла ключавую ролю ва ўзнікненні жыцця на Зямлі
Значныя запасы арганікі, якія сфармаваліся ў міжзорнай прасторы, мусілі прысутнічаць у нованароджанай Сонечнай сістэме, аднак яны не маглі ўдзельнічаць у фарміраванні першых «цаглінак жыцця» на Зямлі. Пра гэта tass.ru заявіў хімік і ўдзельнік Астрабіялагічнай ініцыятывы NASA, прафесар Стывен Бенер.
«Арганічныя злучэнні сустракаюцца ў космасе паўсюдна. Да прыкладу, калі паглядзець у бок цэнтра Галактыкі, мы ўбачым адразу некалькі туманнасцяў, дзе ёсць фармальдэгід і цыянід, адны з падобных «цаглінак жыцця». Таму мы не сумняваемся ў тым, што падобныя рэчывы прысутнічалі на зямлі ў момант яе нараджэння. Тым не менш, яны не ўдзельнічалі ў нараджэнні жыцця», - сказаў Бенер, адказваючы на пытанні ТАСС у кулуарах маскоўскай часткі XIV Усерасійскага фестывалю Nauka 0+, якая праходзіць у МДУ.
Як сёння лічаць навукоўцы, Зямля і астатнія планеты Сонечнай сістэмы нарадзіліся ўнутры гіганцкага халоднага воблака з газу, якое фармавалася ў пустаце космасу на працягу некалькіх дзясяткаў ці сотняў мільёнаў гадоў. З-за існавання невялікіх неаднастайнасцяў унутры, яно пачало сціскацца, што прывяло да нараджэння Сонца і запусціла працэс фарміравання планет.
Ключавую ролю як у нараджэнні Зямлі, так і ў з'яўленні жыцця на яе паверхні, як адзначыў Бенер, адыграў Месяц. Справа ў тым, што ён узнік на арбіце нашай планеты праз некалькі сотняў мільёны гадоў пасля нараджэння Сонечнай сістэмы, калі ў Зямлю «ўрэзалася» буйное протапланетнае цела памерам з Марс.
«Калі адбылося гэта сутыкненне, фактычна ўся Зямля расплавілася. Нават калі частка міжзоркавых малекул перажыла працэс яе нараджэння, тая энергiя, якая была выдзелена падчас сутыкнення прамаці Месяца і нашай планеты, дакладна павінна была знішчыць усе малекулы арганікі, якія захаваліся на яе паверхні», — растлумачыў вучоны.
З іншага боку, Месяц, як паказваюць разлікі Бенера і яго каманды, прынёс з сабой іншыя важныя рэчывы, якія зрабілі магчымым фарміраванне жыцця на Зямлі з «мясцовых» найпрасцейшых неарганічных малекул. У першую чаргу, яна зрабіла атмасферу юнай Зямлі менш «кіслай», дзякуючы чаму ў ёй маглі фарміравацца і існаваць аміяк, вадарод, чадны газ і іншыя рэчывы, крытычна важныя для нараджэння арганічных рэчываў, такіх як метан, фармальдэгід, сінільная кіслата, цукар і «нарыхтоўкі» амінакіслот.
«Нягледзячы на тое, што гэтыя малекулы, прысутныя ў міжзорнай прасторы, наўрад ці ўдзельнічалі ў зараджэнні жыцця, іх адкрыццё было вельмі важным для нас з адной простай прычыны. Яно паказала, як гэтыя рэчывы могуць фарміравацца ў космасе і на паверхні Зямлі, што дазволіла нам прайграць гэты працэс у лабараторыі з улікам тых геалагічных дадзеных пра першыя эпохі жыцця планеты, якія ў нас ужо ёсць», — сказаў Бенер.
Пры гэтым ён адзначыў, што пасля на Зямлю павінны былі трапляць некаторыя колькасці «міжзорнай» арганікі, якую прыносілі з сабой астэроіды і каметы. Яе аб'ёмы, як лічыць амерыканскі прафесар, былі занадта малыя для таго, каб адыграць істотную ролю ў зараджэнні і эвалюцыі жыцця.
З «месяцавай» тэорыяй Бенера не зусім згодны Армен Мулкіджанян, вядомы расійскі спецыяліст у вывучэнні эвалюцыі жыцця, прафесар МДУ і універсітэта ў горадзе Аснабрук (зямля Ніжняя Саксонія, Нямеччына). Як ён адзначыў, усе запасы вадароду і аміяку, спароджаныя падзеннем Месяца, павінны былі выпарыцца ў космас яшчэ да таго, як планета астыла і стала прыдатнай для зараджэння жыцця.
У дадатак, усе астатнія запасы лятучых рэчываў, неабходных для зараджэння жыцця і патэнцыйна занесеных на Зямлю прамаці Месяца, як лічыць Мулкіджанян, былi недастаткова вялікімі, каб адыграць істотную ролю ў нараджэнні першых прымітыўных клетак. На яго думку, жыццё на Зямлі зарадзілася выключна з «мясцовых» запасаў лятучых рэчываў, выкіданых гарачымі гейзерамі і вулканамі.
