У Серабранцы з аўтобуса выгналі «бугая ў цывільным»
Людзі пачулі, як ён выхваляўся перад адным, што збіваў на акцыі тых, хто пляскаў у далоні.
Сведкам гэтай гісторыі, ад якой да гэтага часу дрыжыкі па целе, я стаў познім вечарам 19 ліпеня. Пасажыры выгналі з аўтобуса хлопца. Пачулі, як ён выхваляўся перад адным, што збіваў на акцыі тых, хто пляскаў.
Гэта быў апошні аўтобус, што ідзе ад станцыі метро «Партызанская» у бок Серабранкі. Народу было мала, я сядзеў на крайнім адзіночным сядзенні. Праз праход ад мяне два падвыпілыя хлопцы нешта абмяркоўвалі. Адзін невыбітнай камплекцыі (як і я), з дурным выглядам і тлустымі валасамі. Другі ў разы буйнейшы, даволі бандыцкага выгляду, з пляшкай піва ў руцэ.
Здаравенны дзяцюк распавядаў пра бойку, у якой некага біў. Праз слова яго гаворка гублялася ў маце, а частка сказанага растваралася
— Яны, як прыдуркі, нічога не маглі нам зрабіць і толькі пляскалі, — працягваў бамбіза.
І тут да мяне дайшло, чым ён так самазадаволена выхваляецца аднаму. Гэта быў адзін з тых, хто разганяў удзельнікаў «вечароў апладысментаў». Напэўна адзін з тых бугаёў у цывільным, якія збіваюць мірных грамадзян і накідваюцца на журналістаў.
У той момант у мяне ўнутры ўсё сціснулася. Адчуў гнеў, абурэнне і нянавісць. З языка сарвалася: «І ты смееш ганарыцца тым, што збіваў дзяцей на акцыях?»
Бугай павярнуўся да мяне. Устаючы, зарычэў:
«Што ты сказаў? Ды ты пап…здзі мне тут, я зараз і цябе ўкатаю».
Тут падключылася нейкая жанчына і на ўвесь аўтобус пачала крычаць:
«Ах ты, вырадак! Як такіх зямля носіць! Я кожны дзень малюся, каб такіх як ты, на свеце не засталося! Кожную сераду ў царкву хаджу!»(Тэкст не даслоўны, але максімальна набліжаны).
Напэўна, дзяцюк ударыў бы ці мяне, ці яе, але снежным камяком да пасажыраў пачатак даходзіць, што адбываецца. Мужчына, які сядзеў за гэтымі хлопцамі, падышоў да праходу і, паказваючы на дзверы, заявіў: «Хутка з аўтобуса! Пайшлі прэч, шчанюкі!»
За сцэнай ўжо назіралі ўсе сядзелі, нарастаў гул абурэння. Аўтобус як раз пад’язджаў да прыпынку. Мужчына яшчэ раз паўтарыў: «Прэч, я сказаў!»
І ведаеце што? У вачах у гэтай хвіліну назад бравай «шафы» быў жах. А яго прыяцель, здавалася, зусім не разумеў, што адбываецца. Проста сядзеў, уціснуўшыся ў крэсла.
Гэтыя двое не проста выйшлі — выскачылі з аўтобуса. Ужо апынуўшыся за дзвярыма, адзін з іх крыкнуў: «Мы з табой яшчэ ўбачымся! Тады паглядзім, хто каго!»
На што мужчына адказаў: «Маліся, каб не ўбачыліся. У наступны раз я цябе сваімі рукамі задушу!»
Дзверы зачыніліся. Аўтобус гудзеў, абмяркоўваючы тое, што здарылася. Толькі пару чалавек рабілі выгляд, што нічога не адбылося. Астатнія святкавалі перамогу.
