Чарнагорская кафа
Капучына на пляжы. Са старой фартэцыяй і званіцай перад вачыма. З блогу Сяргея Астраўца.
Hemingway — гэта kafana‑bar, дзе зьбіраецца моладзь і старэйшая публіка, якую гэтае прозьвішча прынамсі прываблівае. Камяніца і тэраса якраз у кубінскім стылі. Адзінае месца, дзе большасьць чытае прэсу, на століках пачкі газэт. А калі ня маеш — у газэтніцы сёньняшнія выданьні. Што пішуць? Чавэс вырашыў пайсьці па сьлядах Кадафі. Дзеля параўнаньня абрана менавіта гэтае прозьвішча, а ня сябра нашага сябры Фідэль. Сэрбскае войска прадае маёмасьць — тэхніку ды амуніцыю, называецца што канкрэтна і колькасьць.
Вось жа дзіва: шыльды навокал ня ўбачыш кірылічнай, а сталічныя газэты выдаюцца кірыліцай. Побач — бялградзкія, надрукаваныя спрэс лацінскім шрыфтам. Гэта даволі нечакана. Кава macchiato ў маленькіх кубачках, побач — brown sugar, як напамін пра вядомы шлягер Rolling Stones, каторыя нядаўна выступілі тут за гарой.
Першай любоўю стала для мяне Харватыя. Для гарадзенца гэта нармальна — адчуваць сябе ў каталіцкай краіне нічым ня горш, чым у праваслаўнай. Славенія застаецца пакуль нязьведанай. Слова «кава» падзяляе былыя югаслаўскія рэспублікі на заходнія ды ўсходнія, прыблізна як у нас: кава па‑славенску і харвацку, кафа — ва ўсіх астатніх. Кава па‑літоўску, беларуску, украінску…
Зь першай сваёй паездкі я прывез вялікі пачак харвацкай кавы — гаркавай як мае быць, як уся кава ўздоўж гэтага ўзьбярэжжа — улучна з грэцкай. Потым піў сэрбскую, прывозіў чарнагорскую. Апошні набытак — пачак басьнійскай. Сядзіш у «Піўніцы» і бакавым зрокам заўважаеш на вялікім тэлеэкране мора кавовых бабоў. Люблю рэкляму кавы. Паглядзеў у краме: аказалася басьнійскай. Надпісы на пачку: для Босьніі і Гэрцагавіны ды Чарнагорыі — адзіны, для Славеніі, для Македоніі. «Смак, які натхняе».
Дзіва дый годзе: там п’еш іхнюю каву амаль як гарбату, калі сам гатуеш, дома, зімовым часам, ты ня можаш запарваць яе часта, яна не прымае таксама цукру і малака, яны конча псуюць яе.
Капучына ў вулічнай Hot Moon — кавярні за гарадзкой сьцяной XV стагодзьдзя. У начной кавярні з катамі, адкрытай у бок тэатрыку пад чорным небам, у цябе квіток на «Мэдэю». Зьлева ад сцэны ў мур б’ецца марскі прыбой, ты бачыш яго бакавым зрокам.
