Horvat razdaŭ pieršych kacianiat: mimimišnyja FOTY razam z novymi haspadarami
Piśmieńnik Andruś Horvat kala kasy Kupałaŭskaha teatra razdavaŭ «sapraŭdnych prudkaŭskich kacianiat». Pakul što zabrali tolki dvuch chłopčykaŭ.
Andruś Horvat z dačkoj Varvaraj i kacianiatami.
Pra toje, što jon płanuje pryjechać z kacianiatami ŭ Minsk, Andruś na dniach paviedamiŭ na svajoj staroncy ŭ fejsbuku: kožny achvotny moh zabraniravać sabie kocika, jaki skaryŭ jaho serca i dušu. Siarod dvuch chłopčykaŭ i troch dziaŭčynak adrazu pakłali voka na pacanoŭ — №1 i №2. Ich i vioz spadar Horvat u aŭtorak u zvyčajnaj sumcy z Prudka ŭ stalicu: u vioscy ŭsie ŭžo i tak pry katach! Małyja pieranieśli pieršaje ŭ žyćci padarožža dosyć spakojna. Horvat žartuje, što heta tamu, što jany z Paleśsia: u ich svojeasablivy paleski dzen.
«Ja raniej bolš sabak lubiŭ, a ciapier — katoŭ. Jany ŭmiejuć atrymlivać asałodu ad žyćcia, kajfavać — hetym i padabajucca. Jany ščaślivyja sami pa sabie, hetamu ja ŭ ich vučusia», — pryznajecca Horvat.
A čym pryvablivajuć katy tych, chto pryjšoŭ za imi da Andrusia?
Cimafiej Drančuk, uładalnik kata №1:
Bonus da kacianiaci: knižka «Radziva «Prudok», padpisanaja aŭtaram.
«U dziacinstvie ŭ mianie byli i kot, i sabaka, a apošni čas nikoha. A tut takaja cikavaja historyja zdaryłasia! U piatnicu išoŭ z synam pa vulicy i ŭbačyŭ rudaje kaciania — tak jano mnie spadabałasia, što adrazu zachacieŭ sabie. Dumaŭ, što jon biez stałaha miesca žycharstva, ale vyśvietliłasia, što kot byŭ siabram niejkaha bamža, to bok zaniaty. Tamu ja musiŭ tolki achviaravać im dva rubli (i bamžu, i katu). Ale mianie zachapiła ideja zavieści sabie kocika: pačaŭ vyvučać śpiecyjalnyja hrupy ŭ sacsietkach, dzie razdajuć žyvioł, dy niešta ničoha nie znajšoŭ. A praź dzień ubačyŭ u Horvata vielmi padobnaha kocika na taho, jakoha ja sustreŭ na vulicy. Heta sapraŭdny los!
Idej, jak nazvać žyviolinu, pakul nie maju: liču, što spačatku ź im treba paznajomicca i, sychodziačy z charaktaru, abrać imia».
Jaŭhien Siemčanka, uładalnik kata №2:
«Ź dziaŭčynaj my daŭno maryli pra kata. Nie tak daŭno pierajechali ŭ Minsk i nieŭzabavie pabačyli hetuju abjavu: budzie ŭ nas ciapier žyć nie prosta kot, a znakamity kot! Chłopčyka abraŭ, bo, mnie zdajecca, ź imi praściej. Padrychtavaŭsia ja da sustrečy novaha žychara adkazna: užo i łatok nabyli, i ježu — usio, što treba. Darečy, dla majoj kachanaj heta budzie siurpryz: pakul što jana nie viedaje, što ja viarnusia dadomu nie adzin».
U Prudku ž da hetaha času zastajucca žyć jašče try maleńkija kotki. U sumie z tryma svaimi darosłymi katami ŭ Horvata ich ažno šeść vychodzić. Ale heta jaho nie pužaje: «Budu na miescy jašče davać abjavy pra kacianiat: na Mazyr, Kalinkavičy… Nie vykinu ich dakładna. Kali što, u mianie ž dźvie chaty — jak-niebudź pražyviom».
