У мяне ў сям'і заўсёды размаўлялі па-руску, але ў школе акрамя беларускай мовы былі і гісторыя і геаграфія Беларусі па-беларуску. У выніку, я неяк беларускую мову вывучыў.

А за дзецьмі заўважыў, што насамрэч беларуская для іх не лепш за англійскую.

Пачалі чытаць кніжкі па-беларуску. Таксама дамовіліся ў выхадныя размаўляць дома толькі па-беларуску. А таксама "Кніжны воз" у тэлефоне дзецям дадалі ў "заўсёды дазволеныя" (на астатнія праграмы час абмежаваны), каб слухалі беларускія казкі...

Зараз бачу, што стала значна лепш.  Канешне, рускія словы ўсё яшчэ нярэдка праскокваюць. Аднак мова перастала выглядаць як паламаная руская, загучала па-роднаму!

Bhagawan, не згодна з вамі,

а згодна з гераіняй, якая кажа што "у яго як бы на падкорцы запісаная беларуская мова". але гэта толькі ў выпадку, калі продкі (дзядулі-бабулі, пра-пра-..дзядулі-бабулі) беларусы. нават, калі дзіця не застала іх у жывых, не чула іх і мела цалкам расейскамоўнае асяродзе, то ўсё адно, яно будзе мець гэты код. такому дзіцяці куды больш лёгка (натуральна) будзе давацца мова.
такая мая вера.

ну вось глядзіце зноў жа на нашым асабістым маленькім прыкладзе...
у нас з мужам прыблізна аднолькавыя ўмовы - нараджэння, навучання, асяродзя і г.д. вось толькі... ён этнічны русскі (з узростам усё больш і больш да татара-мангола робіцца знешне падобным)), а я беларуска. прычым не толькі ён сам, але ягоныя бацькі нарадзіліся ў Беларусі. тыпу беларусы таксама. правільна? з бацькамі яго цалкам парвала сувязь пасля лютага 22 (не разумею, як можна нарадзіцца, усё жыццё пражыць у краіне і нават не намагацца зразумець яе, адмаўляць ейную самастойнасць, ейную гісторыю, культуру і мову) муж прызнае нашу гісторыю, мову (але ўсё адно ёсць ньюансы)).. цытуе мне вершы беларускіх класікаў (у школе на экзамен абраў беларускую), але ў цэлым мову не ўспрымае. не адчувае. калі хачу прачытаць будь якую навіну з НН, пытаю – на беларускай зразумееш? ‘не, - кажа, - мне лучше на русском’. а сын разумее. хоць я ні разу не вучыла яго. зрэдку толькі якое слова перапытае.

калі ўсё яшчэ не верыце пра падкорку, то… ну вось едзем мы дапусцім за горадам па будь якой трасе ці дарозе, і ён (муж) чытае назвы беларускіх населеных пунктаў і абавязкова.. абавязкова (!) націск паставіць не там ці ўвогуле прачытае няправільна. я смяюся з яго. ён пасміхаецца (ён з гумарам. так што ўсё норм)) але ў мяне пытанне - чаму я ведаю, як чытаць правільна (у цэлым ведаю. таксама ж магу памыляцца канечне), а ён не? яшчэ раз паўтару - умовы ў нас былі амаль аднолькавыя.
вось вам і шчучыншчына. вось вам і поляниця