© Все права защищены. Использование платных материалов запрещено без письменного разрешения. Использование бесплатных русскоязычных версий материалов запрещено без письменного разрешения. Использование бесплатных белорусскоязычных версий материалов разрешено при условии наличия активной гиперссылки на
Nashaniva.com в первом абзаце.
26.08.1991 — адразу пасля перамогі над ГКЧП, тагачасны прэс-сэкратар президента РФ Павел Вашчанаў распаўсюдзіў мемарандум аб тым, што «Российская Федерация не ставит под сомнение конституционное право каждого государства и народа на самоопределение. Однако существует проблема границ, неурегулированность которой возможна и допустима только при наличии закрепленных соответствующим договором союзнических отношений. В случае их прекращения РСФСР оставляет за собой право поставить вопрос о пересмотре границ». Па сутнасці тый мемарандум і з'явіўся праграмным дакументам расейскага неаімперыялізма. Неўзабаве ў гэтай парадыгме выказваліся паплечнікі Ельцына Сабчак і Папоў. Цікава, што наперадні, 25.08.1991 Зянон Пазняк выказаўся аб аднаўленні імперскіх настрояў кіраўніцтва ўжо новай, нібыта дэмакратычнай і ліберальнай расеі.
Але па меры ўзмацнення незалежнасці і дэмакратызацыі краіны альбо сыходзілі, альбо істотна скарачалі свой удзел ў гэтым праресейскім стварэнні.
У выніку сучасны АДКБ канчаткова ператварыўся ў нейкі саюз дыктатараў кшталту Свяшчэннага саюза еўрапейскіх манархаў 1815 года з адпаведнымі мэтамі - бараніць дыктатарскія лады ад уласных народаў безадносна да міждзяржаўных канфліктаў. Гэта канчаткова стала відавочна ў студзені 2022, калі інтэрвенцыя АДКБ пад фіктыўнай нагодай вонкавага ўмяшальніцтва забяспечыла падаўленне народнага паўстання ў Казахстане і пераход улады ад дыктатара Назарбаева да дыктатара Такаева. А таксама пад час армяна-азербайджанскіх канфліктаў, калі АДКБ фактычна стаў на бок дыктатара Аліева, а не дэмакратычнай Арменіі - чальца АДКБ.
Калі ў Беларусі ў 1994 была прынятая канстытуцыя з нейтральным статусам краіны, яе ўлады былі павінныя выйсці з АДКБ. Ў парушэнні К1994 лукашэнка гэтага не зрабіў, а ў парушэннне К1996, якая зменіла нейтральны статус краіны на імкненне дла нейтралітэту - нарошчваў удзел беларусі ў АДКБ.
АДКБ - чужынская стварэнне для беларусаў прынамсі і таму, што беларусы не падтрымліваюць імперскія настроі большасці расейскага насельніцтва. Можа ня ўсе беларускія дэмакратычныя палітыкі дагэтуль адважыліся фармальна агалосіць еўрапейскі шлях развіцця Беларусі, але ўсе яны выказваюцца за еўрапейскія і заходнія па сутнасці каштоўнасці, дакладна нясумяшчальныя з ваенна-палітычнымі саюзамі с расейскай імперыяй . Як і беларускія пратэстоўцы ў 2020, сярод частцы якіх яшчэ існавала меркаванне аб магчымасці існавання дэмакратычнай Беларусі пад расейскім уплывам, якое канчаткова знікла 24.02.2022.
Таму сыход Беларусі з АДКБ непазбежны і адбудзецца адразу пасля абрынання беларускай дыктатуры, а заходні шлях развіцця Беларусі - аб'ектыўная тэндэнцыя, бо расеская імперыя з яе архаічным станам дзяржавы часоў Залатой Арды прынцыпова няздольная прапанаваць вобраз годнай будучыні ні сваіму народу, ні народам суседніх краін.