Stvaralnica žyvych skulptur raskazvaje pra śpiecyfiku pracy: Byvała, i macali, i palcam tyckali FOTY
Mastačka sa Žłobina Hanna Doniec raskazvaje pra toje, što bolš ciažka: stvarać žyvuju skulpturu ci być joj.
Hanna Doniec i jaje žyvyja skulptury — žadanyja hości na lubym fiestyvali. Hanna — nieadnarazovy ŭdzielnik mižnarodnych čempijanataŭ pa žyvych skulpturach u Kitai, Bielhii, Niderłandach, Ukrainie i Rasii.
Hanna Doniec.
Mastačka pa adukacyi, zaraz Hanna pracuje ŭ žłobinskim haradskim centry kultury.
«Čym ja tolki nie zajmałasia: i rabiła ŭpryhožańni, i lalki, pracavała i z drevam, i z papieraj, a ciapier voś, maluju na ludziach», — pryznajecca mastačka.
Svaju pieršuju žyvuju skulpturu Hanna stvaryła prykładna 10 hadoŭ tamu. Zvaziła jaje na adzin ź biełaruskich fiestyvalaŭ. Reakcyja ludziej jaje nastolki ŭraziła, što mastačka vyrašyła praciahvać pracavać mienavita ŭ hetym kirunku.
«Paśla źjaŭlalisia ŭsio novyja i novyja vobrazy, novyja i novyja idei. Ja zaviała staronku ŭ sacyjalnych sietkach i stała dadavać fotazdymki hatovych vobrazaŭ tudy. I niejak mnie pryjšoŭ list ź Bielhii. Ja navat spačatku nie źviarnuła asablivaj uvahi, padumała, što spam. Ale kali list pakłali ŭ paštovuju skryniu, pavieryła ŭ toje, što heta zaprašeńnie na čempijanat», — kaža Hanna.
Kab kaścium nie hublaŭ svajoj formy, jaho pakryvajuć śpiecyjalnym rastvoram, a paśla nanosiać farbu.
Hanna Doniec tłumačyć, što arhanizatary takich čempijanataŭ jak praviła ŭkazvajuć, jakuju skulpturu jany b chacieli bačyć, sami zadajuć tematyku. A voś uvasableńnie — heta całkam pohlad mastaka.
Mastačka raskazvaje, što na stvareńnie adnaho vobraza moža syści ad niekalkich tydniaŭ da niekalkich miesiacaŭ.
«Heta pamyłkova dumać, što možna ŭziać lubuju sukienku, luby abutak, pafarbavać jaho, i heta budzie kaściumam. Kaściumy šyjucca z admysłovaj tkaniny, katoraja nie zhubić svajoj formy paśla taho, jak farba vysachnie. Da taho ž, kab kaścium hladzieŭsia pryhoža, patrabujecca šmat dekaratyŭnych elemientaŭ, jakija možna znajści dzie zaŭhodna. U Žłobinie sa mnoj vitajucca pradaŭcy budaŭničych, aŭtamabilnych, rybackich mahazinaŭ, bo ja ŭvieś čas u pošuku ci niejkaha płastyku, ci sietak dla kaściumaŭ», — pryznajecca Hanna.
A voś farbu, jakuju nanosiać na tvary madelaŭ, u Biełarusi znajści praktyčna niemahčyma.
«Farba pavinna być jakasnaj, kab trymałasia minimum hadzin piać, kab nie ściakała pry vilhotnym ci śpiakotnym nadvorji. I kab nie škodziła skury», — udakładniaje Hanna Doniec.
A pracu žyvoj skulpturaj mastačka nazyvaje antystresavaj.
«Ja sama vielmi lublu być žyvoj skulpturaj, bo amal zaŭsiody heta tolki pazityŭnyja emocyi. Čamu amal? Tamu što, na žal, u Biełarusi ludzi nie ŭmiejuć siabie pavodzić. Im zdajecca, što kali ty kinuŭ manietku skulptury, to jana tvaja i ty možaš rabić ź joj, što zaŭhodna. Byvała i macali, i palcam tyckali. Ale takich biestaktoŭnych ludziej, na ščaście, sustrakajecca mała. U asnoŭnym ludzi dziakujuć, zachaplajucca i, kaniečnie ž, uśmichajucca tabie. A heta vielmi pryjemna», — raskazvaje Hanna Doniec.
