«I źjeści picu ŭ Sikstynskaj kapele». Katalicki aktyvist — pra film «Dva papy»
«Vielmi pryjemnyja ŭražańni, šmat śmiešnych i surjoznych momantaŭ, — piša pra film «Dva papy» IT-šnik i katalicki aktyvist Arciom Tkačuk. — Kaniečnie, šmat znaŭcaŭ pačnuć kazać pra roznyja niedakładnaści, vydumku, sprobu pakazać Kaścioł takim ci inšym.
Asabista mnie padabajecca pošuk režysiora. Sproba ŭbačyć Kaścioł žyvym, «pilihrymujučym», sproba pakazać nieparazumieńnie libieralnych i kansiervatyŭnych kołaŭ, ale ŭ toj ža momant ich jednaść u adnym Kaściole. Ich zdolnaść źjeści picu ŭ zakrystyi Sikstynskaj kapeły. Ich zdolnaść razam pahladzieć futboł. Zdolnaść supiarečnaściaŭ być u adnym Ciele i pry hetym lubić adno adnoha.
Uzrušyli momanty ŭzajemnaj spoviedzi Racynhiera i Bierholjo.
Śmiešnych momantaŭ niašmat, ale ŭvohule šmat vielmi pazityŭnych scen, nie infantylnych, nie tannych žartaŭ.
Temy razmovaŭ pamiž papami byli niebłahija, ale pa mnie krychu słabavatyja. Mahčyma, režysier chacieŭ kab hladač razumieŭ sens razmovaŭ i tamu vybraŭ trendavyja, viadomyja kiejsy.
A voś temy ich pryvatnych pieražyvańniaŭ viery vydatnyja byli. «Ja vieru ŭ Jezusa», — niby admiatajučy ŭsialakija teoryi ŭsieahulnych zmovaŭ kaža Racynhier Bierholjo. Aŭtar dobra pakazvaje papaŭ jak ludziej, jakija niahledziačy na ich statusy, zastajucca prostymi vierujučymi ludźmi.
Vielmi raju. Asablivuju padziaku vykazvaju dzieciam, jakija zasnuli raniej i dali dźvie hadziny kab ažyćciavić hety prahlad», — piša Arciom Tkačuk.
