Minčuk razam sa svaim katom jeździć na pracu i spłaŭlajecca na bajdarkach FOTY
Časam u centry Minska možna nazirać karcinu: małady čałaviek jedzie na rovary, a ŭ jaho na śpinie siadzić kałmataja kotka.
Kotka absalutna nie baicca chutkaści, a kali jaje haspadar stavić rovar na viełaparkoŭku i idzie pa svaich spravach, kotka biez usiakich šlejek pasłuchmiana tepaje za im.
Haspadara śmiełaj kotki zavuć Maksim Karaleŭski, jon dyrektar nievialičkaj ajci-kampanii.
Maksim raskazaŭ, što kotku ŭbačyŭ piać hadoŭ tamu na sajcie «Ehida».
«Nie viedaju čamu, ale jana mnie adrazu spadabałasia. Mahčyma, svaim fanaberystym vyhladam, chacia pa charaktary Pola, tak zavuć kotku, akazałasia łaskavaj «murčałkaj», — raskazvaje Maksim.
Što było ŭ žyćci Poli da znajomstva z Maksimam, mužčyna viedaje niašmat. Viadoma jamu tolki toje, što vałanciory znajšli jaje ŭ parku Čaluskincaŭ. Jana była vielmi chudoj. Što datyčycca ŭzrostu kotki, to vałanciory kazali, što joj ad 1,5 da 3 hadoŭ.
«Ja viadu dastatkova aktyŭny ład žyćcia. Časta vybirajusia za horad. Chadžu ŭ pachody. Niejak raz vyrašyŭ uziać z saboj Polu. I mianie vielmi ździviła, što kotka ni na krok ad mianie nie adychodziła», — pryznajecca Maksim Karaleŭski.
Maksim škadavaŭ, što jaho kotka vymušanaja cełymi dniami siadzieć doma i čakać svajho haspadara z pracy.
«Ja čytaŭ i zajzdrościŭ dopisam pra toje, što ŭ Jeŭropie možna prychodzić na pracu z žyviołami. I pačaŭ dumać pra toje, jak by samomu takoje prakrucić. Pasprabavać sacyjalizavać Polu. Šukaŭ zaplečnik-pieranosku, kab katacca na rovary, padrychtoŭvaŭ maralna kalehaŭ. A potym paznajomiŭsia z adnoj vydatnaj dziaŭčynaj, jakaja pakazała mnie, što treba ryzyknuć. Jana raskazała, što da ich u ofis prychodzić łabrador, i ŭsie jaho vielmi lubiać. Voś tak my pačali katacca na maju pracu, ja znajšoŭ i kupiŭ joj zaplečnik-pieranosku, chadziŭ ź joj paśla pracy ŭ park, kataŭsia na Minskaje mora na rovary, a letam Pola pakazała mnie, što na plačach u mianie joj značna kamfortniej znachodzicca, čym u zaplečniku, z tych časoŭ tak i katajemsia, ale vielmi akuratna», — raskazvaje Maksim.
Ale na haradskich viełaprahułkach hetyja siabry nie spynilisia, i hetym letam Maksim uziaŭ z saboj Polu spłaŭlacca na bajdarkach.
«A tydzień tamu ŭ nas s Polaj źjaviŭsia jašče adzin siabar — chaski Ościn. Pola pakul ź im nie siabruje, ale ja ŭpeŭnieny, što luboŭ da aktyŭnaha ładu žyćcia nas abjadnaje», — kaža Maksim.
