Ukrainski. Žanočy. Rep dziaŭčyny ŭ ciele. Heta trajnoje komba! U Minsku ŭpieršyniu vystupiła zornaja repierka Alyona Alyona FOTY
«Zirka? Cie koriv v sieli u nas tak nazivali», — śmiajecca Alona Saŭranienka, u minułym vychavacielka dziciačaha sadka ź nievialikaha ŭkrainskaha siała z-pad Kijeva.
Jana pad imieniem Alyona Alyona ŭvarvałasia ŭ muzyčnuju prastoru prykładna hod tamu i siońnia ličacca hałoŭnaj vykanaŭcaj ukrainskaha repu i chip-chopu.
Adzin za adnym vychodziać jaje sinhły: «Ribki», «Bulinh», «Pyška», «Vidčiniaj», jakija nabirajuć miljony prahladaŭ na jutubie, Alonu paznajuć na vulicach nie tolki ŭ Kijevie, ale i ŭ Minsku, a jana zastajecca toj ža ścipłaj pravincyjałkaj, jakaja pryvykła ekanomić hrošy da zarobku, jakaja zdymaje nie samaje lepšaje žyllo, i jakaja bje sama siabie pa rukach za toje, što joj padałosia, što chtości cierpić praź jaje niazručnaści.
Za dźvie hadziny da svajho pieršaha kancerta ŭ Minsku, Alona znajšła čas sustrecca z udzielnicami konkursu pryhažości «Karaleva XL», kab pahutaryć pra žyćcio i pra toje, što možna być pryciahalnaj i mahičnaj navat u vazie 130 kiłahramaŭ.
Pačałasia hutarka jakraz z pytańnia pra toje, jak sama Alona stavicca da konkursaŭ pryhažości.
«Konkurs pryhažości, dy i luby konkurs, — heta nie havorka pra toje, što voś ty pieramožaš i zabiareš usio pluški pieramožcy. Nie. Bolš važna toje, što adbyvajecca padčas padrychtoŭki. Heta supiermahčymaść za pieryjad padrychtoŭki zrabić siabie lepšaj, pavieryć u siabie, adkryć u sabie niejkija novyja baki. Treba ž rychtavacca, i ty pačynaješ kreatyvić, dumać, niešta mianiać u sabie. Tym bolš kali havorka pra konkurs plus sajz. Daloka nie kožnaja dziaŭčyna plus sajz budzie adčuvać siabie adnolkava pryhožaj pobač sa zhrabnaj dziaŭčynaj», — razvažaje Alona.
NN: «A ŭ jaki momant da vas pryjšło ŭśviedamleńnie, što vy pryhožaja takaja, jakaja jość»?
Alona: Ajoj, da «vas»? Mianie na vy apošni raz maje vychavancy ŭ dziciačym sadku nazyvali, jašče pa imieni pa baćku: Alona Alehaŭna. Zaraz ja pryjazdžaju ŭ Baryšaŭku, dzie žyvuć maje baćki i dzie ja pracavała ŭ sadku, maje byłyja vychavancy ŭžo stali darosłymi dziadźkami i ciotkami: ci žarty, užo ŭ treci kłas chodziać. Dyk jany nazyvajuć mianie na ty, choć i zavuć ciotkaj Alonaj. Tak što śmieła kažy mnie ty. A što da pytańnia. Nielha ŭ adzin dzień zmachnuć pot ź iłba i skazać samoj sabie: «Usio, ad siońnia ja nie kampleksuju, ja pryhožaja». Tak nie byvaje. Kompleksy ž pryvivajucca nam ź dziacinstva. Ale sa mnoj było tak: kali ja łaviła siabie na dumcy, što toŭstym dziaŭčatam heta nie da tvaru, što mnie štości nielha rabić, što mianie nie zrazumiejuć, ja sama ŭ siabie pytałasia: «Alona, chto tabie heta skazaŭ? Chto skazaŭ, što ty nie zmožaš? Chto hety kankretny čałaviek?» Ja sama dla siabie aŭtarytet. I ja sama budu vyrašać, što ja budu rabić i jak ja budu vyhladać. Pryjšło, praŭda, heta tolki niadaŭna. Ja siabie doŭha staparyła. Ja mahła raniej pačać rabić svaju muzyku, kab nie siadzieła zabitaja ŭ budcy. Ja jak razvažała: dziaŭčyna, jakaja čytaje ukrainski rep, — heta paŭbiady, a voś dziaŭčyna ŭ ciele, jakaja čytaje ŭkrainski rep, — heta prosta trajnoje komba. I kali stuknuła 25 — tak zorki syšlisia, — ja maralna dajšła da hetaha, ja zrazumieła, što kompleksy treba adsoŭvać na zadni płan. U 22 hady ja b, napeŭna, skarystałasia niapravilna tymi resursami, što mnie dadzienyja zaraz.
NN: «Ty pra toje, jak nie zaźviaździcca?»
Alona: «Tak. Heta jak z daktarami. Doktar pracuje za zarobak, ale vy ŭdziačnyja doktaru, i vy pačynajecie jamu prynosić kavu, šakaładki, mahčyma, hrošy, i kali daktary pryvykajuć da hetaha, u nastupny raz ty prychodziš z pustymi rukami, a doktar taki: «Ciu, ti mieni ničoho nie daješ, do pobačieńnia!» Voś. Ja pasprabavała hetaha zornaha žyćcia. Źjavilisia ludzi, jakija ličać mianie zorkaj, jany kružacca nada mnoj jak pčołki: «A moža, tabie heta prynieści, a moža, heta padać, heta zrabić». A potym pryjazdžaješ u horad, dzie da ciabie staviacca jak da roŭnaj. Nu, artystka i artystka. I atel dajuć nie taki luksavy, jak tabie b chaciełasia, i duš u im taki maleńki, što ja bokam tudy ledźvie załažu. I ja takaja pačynaju ŭzrušacca: «Nu što za ludzi, lepiej nie mahli zrabić!»
«I sama siabie bju pa rukach: «Alona, a čaho ty ŭzrušaješsia, chto skazaŭ, što tabie chtości pavinien?» I ja siabie, jak kania za lejcy, — tprruuu. Naohuł, svaje viaskovyja, pravincyjnyja štuki imknusia spyniać. Časam chočacca kamientataram u internecie adkazać: «Ti ŝo, tupoj?» Ale razumieju, što za mnoj nazirajuć ludzi, tak nielha. Ja ŭvieś čas vychoŭvaju siabie».
NN: «I ŭsio ž adčuła, što stała sabie bolš dazvalać, čym raniej?»
Alona: «Kaniečnie. Źjavilisia hrošy. Kali atrymała za adzin kancert 300 dalaraŭ, a nie za miesiac pracy ŭ dziciačym sadku, adrazu takoje adčuvańnie: ooooo, ŝastia. Pajšła i kupiła sabie sumku za 500 hryvień. Paśla chadziła dva tydni i dumała: «Na ch…. jana mnie patrebnaja była, u sekandzie takaja ž za 50». Ale zadavalnieńnie patracić hrošy dla mianie, heta jak u Rakfora na syr. Ź dziacinstva ž ekanomili, lišnich hrošaj nie było. A tut pajšła ŭ mahazin, dzie ŭsio pa 10 hryvień, nakupiła ŭsiakaj fihni, ale ščaście: ty patraciła hrošy, jakija zarabiła.
«Ale ja praciahvaju žyć u Kijevie ŭ zdymnym pakoi, dzie niama haračaj vady ź siaredziny maja. Ja svarusia z haspadarami, jany adkazvajuć: nu vy ž ciapier zorka, płacicie za kvateru ŭdvaja bolš, pastavim vam bojler. «Ŝo, hrošiej škoda?» — kažuć. Kaniečnie, škada! Vy zdajacie staruju stalinku z čornymi stolami i prapierdžanymi łožkami i chočacie, kab vam płacili vialikija hrošy»?
A pierajazdžać ja pakul nie źbirajusia. Jaki sens? Ja adkładaju hrošy na ŭłasnaje žyćcio, a tak mnie dobra i tut, nu pahreju kastrulki, pamyjusia. Nie ŭ hetym sprava. Paścielnuju bializnu sabie kupiła darahuju, matrac i koŭdru. Mnie ŭtulna ŭ svaim łožku — i hetaha dastatkova.
NN: «Alona, a na dyjetach ty siadziš ci prymaješ siabie takoj, jakaja jość?»
Alona: U žyćci kožnaj žančyny byvajuć try dni na miesiac, kali jana škaduje siabie. Ja nie vyklučeńnie. Byvaje, hladžusia na siabie ŭ lusterka i dumaju: «Jakoje ž ja hamno, jakaja nievdacha. Boža, za ŝo mnie heta?»
Paŭžyćcia ja zmahajusia ź lišniaj vahoj, tamu majo cieła jak harmonik: krychu ścisnułasia, paśla razharnułasia jašče bolš. U mianie była apieracyja, kali mnie vyrazali žoŭcievy puchir. I ja schudnieła adrazu bolš čym na 20 kiłahramaŭ. A ja tady padpracoŭvała fatohrafam na viasiellach, pachavańniach. I jak heta ŭ siale: «A nu švidko siad́ za stił!» A ŭ mianie dyjeta, mnie nielha ničoha. Ale tak źjasi adnu aliŭku — nie balić. Paśla kavałak syru — nie balić. Paśla dumaju: a daj źjem katletu, a daj 100 hramaŭ vypju — nie balić. I paniesłasia. Zaraz ja važu 130 kiłahramaŭ, i heta samaja vialikaja vaha, jakaja ŭ mianie była. I ja płanuju saboj zaniacca. Mnie ciažka, nie vyvožu na scenie. Ja chaču addavać bolš. Ale ja budu chudzieć nie tamu, što tak kamuści chočacca, a tamu, što heta treba mnie.
«Vy b viedali, kolki razoŭ u svaim žyćci ja čuła: «Voś schudnieješ — žaniusia». Chłuśnia: chudzieła, usio adno nie ženiacca. Dy i niapravilna heta. Heta jak chłopcu skazać: voś vyraści sabie štości na niekalki santymietraŭ daŭžejšaje, vyjdu zamuž. Sprava ž nie ŭ hetym».
Alona pryjechała ŭ Minsk na dva dni.
«U Minsku, jak i ŭ Biełarusi ahułam, ja ŭpieršyniu. I mianie pryjemna ździviła, nakolki našy krainy padobnyja. Ja razumieju biełaruskuju movu adsotkaŭ na 80, lohka čytaju šyldy ŭ mahazinach. Siońnia sama ździvilisia, kali zajšła ŭ kaviarniu paabiedać, a ludzi stali šaptacca: «Heta Alona?» Ja ździviłasia, što mianie viedajuć i ŭ Biełarusi. Heta pryjemna», — pryznajecca Alona.
«Što chaču skazać biełaruskim słuchačam? Chaču padniać im duch, danieści dumku: davajcie rabić choć štości! Davajcie nie bajacca być saboj! Pra heta maja muzyka», — padsumavała Alyona Alyona.
