«Pry ŭsioj svajoj pryŭkrasnaści — heta čornaja dzirka, jakaja vysmoktvała resursy». Kniharnia «Łohvinaŭ» pakinuła kultavaje miesca
Kultavaja kniharnia, jakaja za 9 hadoŭ zrabiłasia ciopłym prytułkam takoj časam biednaj i markotnaj biełaruskaj litaratury, z 16 lipienia pierajaždžaje praktyčna ŭ adno pamiaškańnie z antykvarnaj kramaj «Buržuaznyja kaštoŭnaści». A ź vieraśnia pierachodzić u farmat pierasoŭnaj biblijateki. My schadzili na vyłaziny i pahavaryli ź ludźmi, jakija sabralisia chto na śviata, chto na chaŭtury, piša «Radyjo Svaboda».
«Vialikija vyłaziny» kniharni «Łohvinaŭ»
Ihar Łohvinaŭ, vydaviec: «Vielmi kiepska nam stała vielmi daŭno»
Ihar Łohvinaŭ
«Vielmi kiepska nam stała vielmi daŭno. Nam nie pa srodkach była hetaja krama, i my pracavali ŭžo dla taho, kab zarabić hrošy i addać za arendu, i ŭ hetaj žudaści vyžyvańnia, a nia radaści, my apošnija dva-try hady znachodzimsia.
Kali my adkryvalisia, my byli pieršaja svabodnaja kulturnaja placoŭka. Paśla ich źjaviłasia šmat, i heta klasna, niama nijakaha sensu trymacca za miesca. My šmat hadoŭ vynošvali plan nabyć vialiki aŭtobus, nahruzić aŭtarami, muzykami, knižkami — i pajechać pa krainie. Ź vieraśnia my pačniom, i da Novaha hodu zrobim pieršyja 20 padarožžaŭ.
Mnie vielmi padabajecca ideja spałučać knižki i štości jašče. Paru hadoŭ tamu Artur Vakaraŭ adkryŭ kramu «Buržuaznyja kaštoŭnaści», kudy pryvozić na prodaž staruju meblu, i ja hady dva tamu pačaŭ jaho prasić: «Davaj ty pryviazieš hetuju meblu da nas, a my rasstavim na joj knižki, i niešta z hetaha budzie». Jon nie pahadziŭsia, a paśla sam pryjšoŭ i skazaŭ: «A navošta mnie pryvozić da vas meblu, davajcie, vy pryvieziacie da mianie knižki, i my pasprabujem heta zrabić.
Staŭleńnie da biełaruskaj litaratury zaŭsiody było nieadekvatnaje. Jana vielmi cikavaja, klasnaja, ale jana nikoli nie asacyjujecca z hrašyma, z pośpiecham. Z adčuvańniem peŭnaha ščaścia. Pasprabujem heta złamać».
Jaŭhien Cichanaŭ, dyrektar kniharni «Łohvinaŭ»: «Heta krutoje miesca, ale ŭsio troški zakanservavałasia»
Jaŭhien Cichanaŭ
«Na novym miescy pačać inačaj vielmi prosta. Uziać tolki lepšaje, što ŭžo naźbirałasia, i sprabavać štości inšaje. U ideale chaciełasia, kab kniharnia zaŭsiody była pierasoŭnaja, kab u jaje nikoli nie było fiksavanaha punktu, ale kab byŭ svoj vialiki aŭtobus z knižkami i jana b zaŭždy vandravała».
Julija Cimafiejeva, paetka, pierakładčyca: «My musim papłakać pra heta»
Julija Cimafiejeva
«Nam dazvalałasia tut rabić što zaŭhodna: my nia tolki vystupali, ale j adznačali śviaty, Novy hod, dni narodzinaŭ i h.d. Ja prosta chaču vieryć, što hety budynak nie źniasuć i ŭ vyniku chacia b šyldu paviesiać pra toje, što tut stajała kniharnia «Łohvinaŭ». A ŭ novaha miesca budzie inšaja specyfika: heta darahija rečy, a piśmieńniki zbolšaha ludzi vielmi niebahatyja, i nakolki heta ŭsio budzie spałučacca — knihi, niebahatyja piśmieńniki i darahija rečy, — ja pakul nia viedaju».
Alhierd Bacharevič, piśmieńnik: «Heta miesca było symbaličnym dla mianie»
Alhierd Bacharevič
«Ja tady žyŭ u Hamburhu, i dla mianie heta była niečakanaja i strašenna pryjemnaja navina: nu narešcie ŭ Miensku adkryłasia miesca, pra jakoje ja maryŭ: miesca svabody, miesca dla litaratury, miesca dla piśmieńnikaŭ. Tut ja sa svaimi čytačami sustrakaŭsia, tut my ź Julaj pačali sustrakacca. Prosta ślozy navaročvajucca — tamu ja siońnia ŭ čornych akularach. Takich miescaŭ u Miensku nasamreč vielmi mała, i toje, što ich robicca mienš, uva mnie pasialaje žach».
Maksim Žbankoŭ, kulturolah, krytyk, žurnalist: «Hałoŭnaje, kab ludzi stvarali miescy»
Maksim Žbankoŭ
«Ja ŭpieršyniu byŭ tut, kali ŭvohule nie było knižak, prosta biełyja ścieny. I Ihar Łohvinaŭ niešta lichamankava farbavaŭ. Heta była prastora čystaj mahčymaści. I jaje bolš niama. I mnie krychu sumna. Akramia halerei «Ŭ», kniharni i bara, tut jašče była dyzajnerskaja ahiencyja Artura Vakarava i Vietra Mechaničnaha. Heta była fantastyčnaja kancentracyja kreatyŭnaj mocy. Voś takoje sutyknieńnie ja mahu paraŭnać tolki z fabrykaj Endzi Ŭorchała ŭ Ńju-Jorku, dzie pobač suisnavali fatohrafy, mastaki, pop-artysty, rok-muzyki, alternatyŭnyja kiniematahrafisty i heta ŭsio isnavała ŭ adzinaj takoj vichury mahčymaściaŭ — akurat toje, što było ŭ lepšyja časy tut. Hetaje miesca, pakul siudy nie pryjšoŭ Łohvinaŭ z supołkaj, było prastoraj škłatary. Prastoraj kalekcyjanavańnia i arhanizacyi pustečaŭ.
Valancin Akudovič, filozaf, paet, krytyk: «Chaču tost padniać i vypić na chaŭturach»
Valancin Akudovič
«Vielmi pryhožy byŭ niabožčyk — hetaje miesca i hetyja ludzi. Ale, jak kazali ŭ dynastyčnuju epochu ŭ Francyi, pamior karol, vivat karol! Treba varušycca, i mnie najbolš sympatyčna, što vydaviectva, kniharnia razumieje, što treba varušycca. Bo kali štości pierastaje varušycca, jano pieratvarajecca ŭ trup».
Ihar Babkoŭ, paet, piśmieńnik, filozaf: «Pry ŭsioj svajoj pryŭkrasnaści — heta čornaja dzirka, jakaja vysmoktvała resursy»
Ihar Babkoŭ
«I kamizm sytuacyi palahaŭ u tym, što ŭsie litaratary, jakija nie atrymlivali hanararaŭ, razumieli, što našyja hrošy iduć na ŭtrymańnie hetaj prastory. A čałaviek, jaki mieŭ prybytak z hetaha, — zvyčajny mienski biznesoviec, jaki cicha siadzić u Hišpanii, maje tam viłu i radasna pražyvaje svajo žyćcio. Usio naadvarot: nia biznes daje hrošy paetam i litarataram, a mienskija litaratary ŭtrymlivajuć biełaruskaha biznesoŭca, kab jon ščaśliva ŭ Hišpanii dapiŭ svaju małahu. Heta ja tak, sarkastyčna kryšačku. Moža być, na novym miescy heta źmienicca, i heta budzie nia tolki ciopłym miescam, ale jašče i biznesam. Zyču kniharni biaskoncych reinkarnacyj z kožnym novym pakaleńniem».
Valžyna Mort, paetka: «Dumaju, što my atrymajem, a nie stracim, bo ŭsio, što my mahli stracić, užo stracili»
Valžyna Mort
«Ja spadziajusia, što hetyja źmieny da lepšaha: voś doždž idzie, jak na viasielle, — značyć, usio da lepšaha. Heta serca Miensku, i heta pierasadka serca, a my prosta robim aperacyju. Ale my vielmi dobryja chirurhi».
Adam Hłobus, piśmieńnik, paet, vydaviec, mastak: «Dzień śmierci lepiej, čym dzień naradžeńnia»
Adam Hłobus
«Heta ŭ Eklezijasta skazana. I ja nikoli nie razumieŭ, nakolki heta sapraŭdy sutnasnaje vykazvańnie. A jano sutnasnaje. Raźvitańnie z kniharniaj — heta davoli śviatočny dzień. Ale škada raźvitacca ź miescam. Tamu što kniharnia ŭvaskreśnie, a miesca kryšku škada. Chaj ludzi pakryŭdziacca na mianie, ale ja ŭpeŭnieny, što miesca važniejšaje. Usie sychodziać zaraz na Kastryčnickuju vulicu, kažuć, što my tam usio adnovim. Novaje pakaleńnie — tak. A starejšyja ŭžo nie. My zhubim častku pakaleńnia. U starym uzroście ciažka mianiać kvateru. Ale kala kramy «Buržuaznyja kaštoŭnaści» taksama jość metro. Ciapier usio mierajecca adlehłaściu da metro.
Novaje miesca Kniharni Łohvinaŭ, antykvarnaja krama «Buržuaznyja kaštoŭnaści»
Kniharni ja žadaju, kab jany vydali moj zbor tvoraŭ. I jany skazali, što heta budzie pieršy zbor tvoraŭ paśla śmierci, dyk ja chacieŭ by, kab pry žyćci ŭsio ž».
***
U 2015 hodzie ŭ kniharni «Łohvinaŭ» atrymałasia zrabić niemahčymaje: salidaryzavać biełarusaŭ. Tady ekanamičny sud Miensku abaviazaŭ kniharniu zapłacić amal 66 tysiač dalaraŭ štrafu za handal bieź licenzii: papiarednie kniharnia šeść razoŭ biezvynikova sprabavała atrymać rehistracyju na handal knihami. Hrošy sabrali za try miesiacy.
Kniharnia adnović svaju pracu pa adrasie: Miensk, vulica Karala, 22
