Sa mnoj nie zachacieŭ mieć stasunki mužčyna, bo ja nie hladžu rasijskija telepieradačy! — kryk dušy čytački «NN»
Čytačka «NN» dasłała list z historyjaj adnosinaŭ, jakija tak i nie raźvilisia. Jon pačynajecca słovami: «Kali paličycie vartym, možacie raźmiaścić maju historyju dla abmierkavańnia. Mnie zdajecca, jana davoli pakazalnaja. Choć na dušy vielmi prykra i dastała heta ŭžo ŭsio, ščyra kažučy…».
Čytačka «NN» raskazvaje pra historyju znajomstva pa pierapiscy. Usio składvałasia dobra, ale patencyjnyja partniory nie syšlisia palityčnymi pohladami.
Pryvodzim list całkam. Vysnovy rabicie sami.
Fota: econet.ru.
— Paŭhoda tamu paznajomiłasia ŭ internecie z mužčynam. Niekatory čas pierapisvalisia, była ŭzajemnaja cikavaść adzin da adnaho. Zaŭvažyła, što mužčyna, byccam by, razumny. Intelekt peŭny prajaŭlajecca, možna kamunikavać. Z detalaŭ paznaču ŭzrost — krychu za 40, žychar stalicy (ja — nie), zaniatak — pryvatny pradprymalnik.
Ja taki čałaviek, što svaich pohladaŭ chavać nie ŭmieju. A jany ŭ mianie takija, što ŭ našaj krainie ličacca «apazicyjnymi», «nacyjanalistyčnymi» i h. d.
Biaru słovy ŭ dvukośsi, bo vielmi časta ludzi, jakija ŭžyvali hetyja słovy adnosna mianie, navat nie razumieli značeńnie hetych słovaŭ. Ale havorka ab hetym jašče budzie krychu nižej. Dyk voś. Praź niekatory čas, pryblizna praź miesiac, my sustrelisia u reale, jak kažuć. Nu, byccam by taksama cikaŭnaść paćvierdziłasia, ale, kaniešnie, tut ja budu kazać užo tolki za siabie. Pavodziny zvyčajnyja, ale zaŭvažyła, što čałaviek maje na ŭsie svajo mierkavańnie. Što ž, heta dobra, praŭda? Tym bolš dla mužčyny. Tym bolš u takim užo ŭzroście. Jak by ŭžo nieabchodna mieć jaho, ułasnaje mierkavańnie. Tak padumała i ja. Tym bolš, što ja jaho — mierkavańnie — taksama maju. Ale viedajecie, u čym roźnica? Mieć mierkavańnie nie aznačaje być nieciarpimym da tych, chto maje inšaje. Užo krychu bližej da kulminacyi, ciaplej…
My zredku sustrakalisia, bo, jak ja ŭžo adznačyła, my z roznych haradoŭ, ale dla toj adlehłaści, jakaja isnuje pamiž Minskam i maim horadam — dyk i niabłaha, mahli b i radziej bačycca.
U sakaviku adbyłasia znakavaja padzieja — 100 hod BNR.
Ja nikoli nie ŭdzielničała ŭ apazicyjnych mitynhach, šeściach, i na heta ŭ mianie jość mierkavańnie, ale zaraz nie pra heta. Dyk voś, ja śpiecyjalna pryjechała ŭ Minsk dziela hetaj padziei. Chacieła patrapić na śviatkavańnie, razharnuć bieł-čyrvona-bieły ściah, jaki ja admysłova dla hetaha pašyła… Moj «kavaler» daviedaŭsia ab maim žadańni. Adrazu zajaviŭ: «Ja nie iz vašich…» Ale prapanavaŭ mianie tudy advieźci. Ja pierapytała, ździviŭšysia: a chto takija našy ci vašy? Ale na hety raz usio syšło prosta na žart, choć i krychu mianie źbiantežyła. Darečy, mianie bolš ździviła, što čałaviek, jaki pražyŭ u Minsku ŭsio svajo žyćcio, bolš za 40 hod, zmoh znajści Teatr opiery i baleta tolki pa navihatary… Nu dy ładna, zaraz i nie pra heta taksama.
Ja nie liču siabie niejkaj tam jaraj apazicyjanierkaj. Ja prosta maju svajo mierkavańnie.
I jano sfarmavałasia nie za adzin dzień i navat nie za hod. Mianie ništo nie ŭraziła, nie pieraviarnuła śviadomaść… Ja prosta sama takoj vyrasła. Mnie zaŭsiody była cikavaj historyja. U svoj čas z hrupaj adnadumcaŭ my vandravali pa Biełarusi, pa zamkach, siadzibach… U toj čas šmat jakija ź ich jašče byli zusim razburanyja, a siońnia dzie-nidzie ŭžo choć niejkaja rekanstrukcyja. Darečy, pra rekanstrukcyju: zajmałasia i hetym, pa Siaredniavieččy. Maje baćki razmaŭlajuć doma na trasiancy. Ja mahu razmaŭlać biez pamyłak i akcentu pa-rusku, pa-biełarusku, mahu i na trasiancy łupić, usio zaležyć ad situacyi. Ja ŭsio śviadomaje žyćcio žyvu z tym, što kali ja biełaruska — a ja biełaruska, — to maja rodnaja mova — biełaruskaja. Razmaŭlać ja mahu na jakoj zaŭhodna, choć anhielskaj, ale ŭ Biełarusi musić być adzinaj dziaržaŭnaj biełaruskaja mova. Sapraŭdny ściah — bieł-čyrvona-bieły. Himn — «Pahonia», hierb — «Pahonia». Čamu ja tak u hetym pierakanana — heta nie tema majho lista. Prosta paznačaju heta, kab było zrazumieła, jak ja hladžu na toje, što baču vakoł. Ja nie naviazvaju svaich pohladaŭ. Ale ja ich nie chavaju, tym bolš ad blizkich ludziej i tych, chto demanstruje namier imi stać. Bo ja chaču, kab mianie ŭsprymali i prymali takoj, jakaja ja jość.
Ciapier viartajusia da historyi, što padšturchnuła mianie napisać, choć prajšło ŭžo paru dzion, i mianie krychu ŭžo achoplivaje abyjakavaść, «pafihizm — biełaruskaja nacyjanalnaja bałotnaja pamiarkoŭnaja rysa… Aj, chaj tak, hary jano haram…
Karaciej, moj «kavaler» zrazumieŭ, što trapiłasia jamu niejkaja «nienarmalnaja». Vykazvajecca pra palityku (žančyna!!!), suprać Pucina, fatahrafujecca ź bieł-čyrvona-biełym ściaham, pieryjadyčna razmaŭlaje pa-biełarusku, nie hladzić rasiejskaje i ŭvohule telebačańnie, lubić Lvoŭ i Ukrainu… Žach, prosta žach…
Momanty pierapiski hieraini ź jaje «bojfrendam».
Jon, biedny, tryvaŭ heta «biezabrazije» niekalki miesiacaŭ… Ciarpieŭ… Kaniešnie, ja nie chaču zvodzić usie tolki da hetaha… Vidać, my i biez hetaha roznyja ludzi. I voś padčas apošniaj sustrečy čornaje stała biełym, a biełaje čornym. Praz drobiazi śviet pierakuliŭsia, i płacinu prarvała… Ja šukała ŭ im stanoŭčaje, adznačała, što jon razumny, dobry i h.d. Nie viedaju, što pra mianie dumaŭ jon…
Ale, jak vyśvietliłasia, mieć mazhi i być razumnym — nie adno i toje. Mazhami treba ŭmieć karystacca.
Dyk voś heta ja ŭ im pierabłytała. Čałaviek akazaŭsia nieciarplivym. Da majho mierkavańnia, da majoj asoby nie ŭ stanie być hnutkim i šukać kampramis. Ja prykładaju da lista fota našaj adnoj z apošnich pierapisak, dzie jon ŭžo nie strymlivajecca i vykazvajecca pra toje, čym ja jaho «vybiešvaju».
Jašče adzin frahmient ź pierapiski.
Sumna, vielmi sumna… Ja bolš nie chaču atrymlivać niehatyŭ. Nie chaču kamunikavać z takimi ludźmi, mužčynami ŭ pryvatnaści. A takich u hetaj krainie — bolšaść… Lepš zastavacca adnoj. Psichika zdaraviejšaj budzie.
P.S. I adkul hety raskoł u hramadstvie? Adkul hetaje niepatrebnaje supraćstajańnie? Čamu ludzi błytajuć čornaje ź biełym, a miakkaje z mokrym? Nie viedajuć navat, u čym roźnica pamiž nacyzmam i nacyjanalizmam? I ličać siabie pry hetym vielmi razumnymi i lepšymi za inšych? Adkul u hałavach takaja kaša? Chto ŭ hetym vinavaty i jak heta lečycca? I ci lečycca ŭvohule? Dziaržava ŭ peŭnaj asobie prykłała djabalskija namahańni, kab było voś tak, jak ciapier, i my — hramadzianie adnoj krainy — suisnavali ŭ takim pierakošanym hramadstvie…
P.P.S. Nu i, kali kamu cikava, u dušy absalutnaja spustošanaść i abyjakavaść. My aboje vykazalisia. Miarkuju, my raźvitajemsia… Chacia chacieli abodva nie hetaha… Jak vyśvietliłasia, my zusim roznyja ludzi.
