List čytački: Honar i pašana ŭsim, chto baronić Kurapaty
«Kurapaty — znakavaje miesca, tamu za jaho idzie baraćba: ci my ŭtrymajem svaju amal što rastračanuju hodnaść, ci zhiniem u nikudy. Zabudziemsia na svaich prodkaŭ, na ich losy, na movy Biełarusi: biełaruskuju, idyš, tatarskuju, polskuju, — zabudziem, kim byli našyja dziady, što jany lubili, dziela čaho žyli i zmahalisia, — piša ŭ liście ŭ «Našu Nivu» čytačka Žanna Čarniaŭskaja. — Pavaha i zachavańnie Kurapataŭ daść nam padstavy ŭšanavać usie miescy, vymušana i niespraviadliva zabytyja i źniavažanyja. My, biełaruskaja nacyja, jakaja ŭbiraje ŭ siabie šmat nacyjanalnaściaŭ, musić pryznać svaju historyju, svaje pamyłki, svaje boli.
Uvieś Miensk pabudavany na kaściach — heta praŭda. My biazdumna chodzim pa miescach masavych pachavańniaŭ, miescach rasstrełaŭ, pakryŭdžanych nacyjanalnych śviatyniaŭ, hublajučy svaju nacyjanalnuju pamiać i hodnaść. Kali nie ličyć pomnika «Jama»,to amal niama znakaŭ ušanavańnia pamiatnych miescaŭ. Dy i za «Jamu» išło zmahańnie. Kab nie hramadskaja baraćba, ničoha b nie było. Park Čaluskincaŭ pabudavany na miescach masavych pachavańniaŭ. Były kinateatr «Spartak», kala Varvašeni i Krapotkina, byŭ pabudavany na byłych mohiłkach, zrujnavanych za savieckim časam. Taksama i stadyjon «Dynama» staić na byłych mohiłkach. Byli nacysckija i savieckija rasstreły na Kamaroŭcy, u Łošycy i Traściancy. Nacyjanalnyja mohiłki: habrejskija, tatarskija, — parušany i źniščany ŭ saviecki čas. Ale heta nie daje nam padstavy zabycca na jašče adno trahičnaje miesca, zinščyć jaho. Adstaim Kurapaty — adstaim siabie i svaje śviatyni.
Kaniešnie, my žyvyja i chočam radavacca žyćciu, i nichto nie zaminaje nam rabić heta trochi dalej ad strašnaha, trahičnaha, balučaha i zaraz śviatoha miesca, dzie zabivali ludziej. Redka možna sustreć čałavieka, jaki choča hulać, śpiavać, tančyć i žerci na mohiłkach. Kaniečnie, mohuć mnie adkazać, što na Radaŭnicu biełarusy jaduć na mohiłkach. Ale heta vielmi abmiežavany kontrarhumient. Na Radaŭnicu biełarusy dzielacca svaim žyćciom z prodkami, prychodziać siemjami nie hulać, a dałučycca da rodu, adčuć minułaje i ŭšanavać rodzičaŭ. Nichto nie hulaje na mohiłkach. Čamu nie pabudavać restaracyju ŭ druhim miescy?
Miesca prypynku dla padarožnikaŭ i turystaŭ moža isnavać niedaloka ad Kurapataŭ, ale jano musić być ścipłym, dzie možna spynicca, pasiadzieć, cicha pahamanić, vypić harbaty ci kavy, trochi padjeści. Nazva «Pajedziem, pajadzim» maje kancepcyju kabaka i nie maje maralnaha prava isnavać u takoj blizkaści da mahiłaŭ.
Biznes i hrošy — vielmi važnyja rečy ŭ žyćci čałavieka. Hrošy — heta jak kancentravanaja enierhija: kudy nakiruješ, tudy i pojduć. Hrašyma, jak i enierhijaj, možna stvarać ci rujnavać. Tamu kožny, chto miarkuje, što biznes i hrošy majuć prava źniščyć našuju hodnaść, nie maje racyi. Układzicie, kali łaska, hrošy ŭ što-niebudź prybytkovaje i hodnaje adnačasova, ale nie ŭ pačvarny prajekt «Pajedziem, pajadzim».
Restaracyja pavinna zakrycca!»
