Źmicier Daškievič pra biełaruskuju movu: Usie ŭsio razumiejuć! I padtrymlivajuć
Piša Źmicier Daškievič u svaim fejsbuku.
— Dobraj ranicy! — pavitałasia sa mnoj supracoŭnica susiedniaje firmy, idučy da svajho kabinieta.
— Dobraj ranicy! — adkazvaju ja ŭsim praz adčynienyja dźviery našaha ofisa.
— O, jakija charošyja, na rodnaj hamoniać, — ździviłasia prybiralščyca, zaŭždy vietlivaja kabieta hod šaścidziesiaci, — a toje kažuć, nia viedaje movy nichto!
— Viedajuć, ale lanujucca… ci saromiejucca. Jak vy ličycie?
— Dziaržava va ŭsim vinavataja! — biezapielacyjna zajaviła jana, zdymajučy anuču sa švabry. I ja peŭny, kab u hetuju chvilu padymaŭsia pa leśvicy jaki čynoŭnik — lasnuła b jana jamu hetaj anučuj za rodnuju movu, takim surjoznym zrabiłasia raptam u jaje abličča.
— A što miarkujecie, zahamanili b biełarusy pa-biełarusku, kab dziaržava zahadała?
— Kaniešnie! A jak ža my ŭ škołu chadzili — ŭsio było pa-biełarusku, i ŭsie vučylisia i ŭsie ŭsio razumieli! A ruskaja mova była, jak ciapier anhielskaja.
— Da vy što! — ažno kinuŭ ja ŭsiu pracu dy vyjšaŭ z kabinieta.
— Tak, usie ŭsio razumieli!
I voś što nia pieršy hod zaŭvažaju ja, zmahary, — ŭsie ŭsio razumiejuć i pry mahčymaści padtrymlivać! Jakaja b nie była zrusifikavanaja rečaisnaść vakoł nas, jak by ŭ sadkach, škołach i ŭnivierach biełaruskaja dziaržava nie dabivała biełaruskuju ž movu, kali ty nasupor usiamu hamoniš na rodnaj — Biełaruś vakoł ciabie stanovicca Biełaruśsiu. «Dobraj ranicy!» — vitajecca z taboj supracoŭnik susiedniaj firmy, «Dziakuj za movu!» — uśmichajecca tabie achoŭnik mietrapalitena, «Kali łaska!» — prynosić tabie aficyjantka kompleksny abied.
Ruskamoŭny patryjot Biełarusi i rodnaj movy, navat zamianiŭšy ŭsiaho try słovy ŭ svaim maŭleńni ty pieramieniš realnaść vakoł siabie! 100% paśla tvajho «Dobraj ranicy!» zašyfravany patryjot raspravić plečy i adkaža tabie «Pryvitańnie!», niepaźbiežna aficyjantka na tvajo «Kali łaska!» uśmichniecca i paprosić povara padkłaści tabie ŭ sup miasa, abaviazkova niechta pobač skaža: «O, jakija vy charošyja!»
Bratcy charošyja, dzieci Ziamli-matki majoj, try słovy vaźmicie na ŭzbrajeńnie sabie, na abaronu Biełarusi, kab ni čužaja, ni navat «našaja» dziaržava nie zapanavała nad nami. Try słovy — i ty adčuješ hetuju nievierahodnuju duchovuju moc, jakaja mianiaje ciabie i realnaść navokał.
