«Biełaruskamoŭnyja ŭ Biełarusi žyvuć jak zorki»
Piša ŭ siabie ŭ fejsbuku Jury Sidun.
Malunak Voli Kuźmič.
Biełaruskamoŭny čałaviek nie moža prykinucca ścienkaj i zastacca niezaŭvažny ŭ maršrutcy abo kramie. Zaŭsiody maješ na ŭvazie, što navat adna tvaja fraza zdolnaja vyklikać praźmiernuju cikavaść u čužych ludziej. Hramadzianie pačnuć razhladać stupień čyścini tvajho abutku, a niechta palapaje pa plačy: «Ty takoj maładziec! A ja toža učył kahda-ta, no nie mohu tiepieŕ. A… eta-vot… Alesia ź Sierabranki vied́ znaješ?»
U biełaruskamoŭnaha ŭ Biełarusi niama prava na kiepski nastroj, bo adna sprava, kali ty niedastatkova vietlivy čałaviek u šeraj šapcy, a inšaja sprava, kali ty niavietlivy biełaruskamoŭny.
Čałaviek u šeraj šapcy, jaki pryhłušanym hołasam razmaŭlaje ŭ transparcie pa telefonie, moža raźličvać, što ŭ jaho razmovu nie budzie ŭsłuchoŭvacca ŭvieś sałon. U anałahičnaj situacyi biełaruskamoŭny nie maje šancaŭ.
Adsutnaść prava na kiepski nastroj i prava na viesnavy avitaminoz z hadami moža pačać vymotvać. Ale anałahičnuju prablemu majuć zorki muzyki, palityki, sportu i Jutuba. Navat ciomnyja vialikija akulary na paŭtvara nie harantujuć im, što vychad u kramu pa kiefir projdzie biez pryhodaŭ.
Vychodzić, što biełaruskamoŭnyja ludzi ŭ Biełarusi žyvuć jak sielebryci. Niama čaho skardzicca!
