Jak u minskaj škole žančyna-ślesar stała nastaŭnikam pracy dla chłopčykaŭ
Dziaŭčaty — adkaznyja za šyćcio i hatavańnie ježy, a chłopcy — za śvidravańnie i majstravańnie mebli? Na ŭrokach pracy ŭ minskaj škole №141 abaviazki raźmierkavalisia krychu pa-inšamu.
Kaniečnie, školnicam i školnikam, na žal, pakul nie davodzicca abirać, što im bolš pa dušy — prahrama zaniatkaŭ raźmiarkoŭvajecca ŭ zaležnaści ad pałavoj prynaležnaści. Ale piłavać i hablavać tut vučyć mienavita žančyna — Taćciana Zmačynskaja.
Taćciana Zmačynskaja z vučniem.
Taćciana źbirałasia stać nastaŭnicaj pracy, kab vučyć damavodstvu dziaŭčynak, ale adnojčy patrapiła na praktyčnyja zaniatki pa ślasarnaj spravie, i joj heta vielmi spadabałasia, piša «Minski kurjer». Praz dva hady navučańnia jana atrymała razrad ślesara, stalara i švački. Navat pieramahła ŭ konkursie na zvańnie najlepšaha ślesara. «Ja, adzinaja dziaŭčyna, spaborničała na roŭnych z chłopcami. Treba było vyrabić hajku-barančyk z kvadratnaha kavałka mietału, vykarystoŭvajučy tolki nažoŭku i napilnik. Na ŭsie advodziłasia čatyry hadziny», — raskazvaje žančyna.
Ciapier jana pieradaje svaje viedy školnikam i ličyć, što dziaciej z rańniaha ŭzrostu varta pryvučać da taho, kab jany byli ŭ stanie zrabić drobny ramont u svajoj kvatery — niezaležna ad adukacyi i miesca pracy.
Niahledziačy na toje, što Taćciana zdolnaja rabić usio svaimi rukami, z mužam chatnija abaviazki jany dzielać paroŭnu. Doma ž jaje čakajuć dźvie dački, jakim jana niejak sama sprajektavała lalečny domik.
