Homielskaja kanduktarka, u jakoj skrali šalik, kranalna raspaviała pra złačynstva
U «NN» pryjšoŭ list ad kanduktarki homielskaha aŭtobusnaha parka №1 Julii Hieraščanki. Publikujem jaho biez skarotaŭ i redakcyjnych kamientaroŭ.
Niadaŭna sa mnoj adbyŭsia vypadak, pra jaki ja nie mahu zmaŭčać, liču svaim abaviazkam padzialicca z hramadskaściu!
Ja pracuju kanduktaram u aŭtobusnym parku №1 Homiela ŭžo amal 2 hady.
Ja maładaja, adkrytaja, žyćciaradasnaja dziaŭčyna i ŭ svaju pracu ŭkładvaju ŭsiu svaju dušu! Što chavać, praca nie ź lohkich, jak u fizičnym płanie, tak i psichałahičnym. Bo «praz našy ruki» prachodzić kala tysiačy čałaviek za źmienu i kanduktar kantaktuje z kožnym ź ich. Usie pasažyry, biezumoŭna, roznyja — roznyja charaktary, natury, vychavańnie i nastroj, ale ŭ bolšaści usio-taki ludzi narmalnyja i adekvatnyja.
Ja liču, što kanduktar — heta tvar aŭtobusnaha parka №1 i tamu imknusia być zaŭsiody hranična vietlivaj, dobrazyčlivaj i ŭśmiešlivaj da pasažyraŭ. Mnie chaciełasia b, kab ludzi addavali pieravahu jeździć z našym aŭtobusnym parkam, zaradžalisia pazityŭnym nastrojem na ŭvieś dzień! Jak praviła, pasažyry adkazvajuć tym ža.
Ale ŭ žyćci nie biez vyklučeńniaŭ… Niadaŭna ja pracavała na maršrucie №21 «Vakzał» — «Uryckaje». Adnym z rejsaŭ, nie dajechaŭšy da kaniečnaha «Uryckaha» dva prypynki, ja źniała svaju lubimy šalik i pakłała na svajo pracoŭnaje miesca (miesca dla kanduktara). U hetaj miascovaści, jak praviła, u aŭtobusie praktyčna ŭžo nie zastajecca pasažyraŭ. Usio jak by navidavoku. Ja adyšła na paru chvilin u kaniec sałona, a viarnuŭšysia, vyjaviła, što moj šalik nachabna skrali!
Julija ŭ tym samym šaliku.
Z pryčyny taho, što hetaj viasnoj u mianie tut ža «syšoŭ» termas, ja prosta raspłakałasia! Dla tych, chto zaraz ža pačnie mianie asudžać u tym, što niama čaho pakidać svaje rečy biez nahladu, adrazu ž rastłumaču. Pa-pieršaje, ja pakinuła svaju reč na svaim pracoŭnym miescy (heta jak ofisny rabotnik, naprykład, na svaim stale), pa-druhoje, znajšoŭšy ŭ aŭtobusie smartfon (litaralna kožny dzień abo inšyja zhublenyja pasažyrami rečy), ja zaŭsiody albo samastojna šukaju jaho ŭładalnika praz sacyjalnyja sietki, albo pieradaju dyśpietčaru aŭtobusnaha parka i, pa-treciaje, navat kali ja nie vielmi razumnaja, što pakinuła na svaim pracoŭnym miescy rečy biez nahladu, heta zusim nie značyć, što ich možna albo treba skraści!
I voś z pryčyny majoj charakternaj uražlivaści, žanočaj ranimaści, a taksama ad pačućcia kryŭdy adnosna vykradzienaha ŭ mianie raniej termasa, a ciapier jašče i šalika, jaki byŭ dla mnie vielmi darahi, ja ad biezvychodnaści patelefanavała na haračuju liniju milicyi…
Pieršapačatkova mianie ździviła, nakolki ŭvažliva mianie vysłuchali i skazali, što sa mnoj źviažucca. Ja dumała, na hetym usio skončycca. Praz 5 chvilin mnie patelefanavali z homielskaj milicyi. U vyniku našaj hutarki pa prybyćci majho aŭtobusa na prypynak «Uryckaje» nastupnym (!!!) z rejsaŭ, mianie čakaŭ narad milicyi z pradstaŭnikami kryminalistyčnaj ekśpiertyzy.
Ja nikoli nie sutykałasia z apieratyŭna-vyšukovymi pracedurami i naohuł nie ŭjaŭlała, jak buduć adbyvacca pošuki majho skradzienaha šalika… Mianie cikaviła adno pytańnie: kali ja ŭbaču svoj šalik na kimści, što mnie rabić?
Padychod milicyi da spravy akazaŭsia bolš čym surjoznym… Składalisia pratakoły, zdymalisia adbitki palcaŭ u sałonie aŭtobusa… i h.d. I ja nie mahu nie adznačyć uvažlivaje i pavažlivaje staŭleńnie milicyjantaŭ da mianie jak da paciarpiełaj! Ščyra kažučy, takoje ja bačyła tolki ŭ kino. Chłopcy ź milicyi byli vysokimi, dužymi i padciahnutymi, a ich dziejańni vyraznymi, upeŭnienymi i prafiesijnymi! Heta było tak pryhoža, u mianie źjaviłasia nierealnaje pačućcie abaronienaści i maralny spakoj!
Maje kalehi albo śćviardžali, što milicyja naohuł hetym zajmacca nie budzie, albo stavili pad sumnieŭ, što skradzieny šalik naohuł možna znajści, navat prykłaŭšy ŭsie namahańni. Na što spadziavałasia ja? Ja nie spadziavałasia, ja była ŭpeŭnienaja, što moj šalik znojduć, choć, pahadziciesia, heta z vobłaści fantastyki.
Ja nie viedaju, jak prasoŭvałasia sprava, jakija miery i dziejańni byli pryniatyja milicyjaj, ale zajavu ab kradziažy ja padała 6 kastryčnika ŭviečary ŭ piatnicu, a ŭžo ŭ čaćvier ranicaj, 12 kastryčnika, mnie patelefanavali ź milicyi i spytali, kali možna padjechać. Ja pacikaviłasia, ź jakoj metaj. Adkaz mianie prosta ašałamiŭ: «Chočam vam addać vaš šalik».
Ja vyrašyła sama padjechać pa šalik. Adździaleńnie znachodzicca na vuł. Ściapana Razina, 9. Supracoŭniki milicyi sustreli mianie, ščyra skažam, dušeŭna! Viarnuli šalik, o tak, heta byŭ moj šalik! Tym, chto nie vieryŭ u toje, što jaho znojduć, zaraz prosta niama čaho skazać…
Ja chaču vykazać svaje ščyruju ŭdziačnaść apieratyŭnaj hrupie i supracoŭnikam AUS Homielskaha rajvykankama, asabliva apierupaŭnavažanym AKV PM AUS, staršamu lejtenantu Kužalevu Ja.V., načalnik AKV Kraŭcovu V.U., Kubašu Ju.M., namieśniku načalnika OURY KM AUS Kust U.A. i načalniku AKR KM AUS, padpałkoŭniku milicyi Navickamu V.A. Prafiesijanały svajo spravy, dziakuj vam za vašu najvažniejšuju pracu i našu ŭpeŭnienaść u biaśpiecy!
A taksama chaciełasia b, karystajučysia vypadkam, papiaredzić usich złamyśnikaŭ, podłych i niesumlennych ludziej, dla jakich niama ničoha śviatoha, naša milicyja nas bieraže! Žyvicie i bojciesia! A my budziem žyć i spać spakojna, ź luboŭju ŭ sercach da našaj milicyi!
