Biełaruska Varšavy: Niadaŭna ŭ kramie mnie skazali «Ruski, dadomu!»
Mara Tamkovič amal 12 hadoŭ tamu pierajechała ź Biełarusi ŭ Polšču, i adznačaje, što ciaham apošnich hadoŭ u krainie abvastrylisia ksienafobskija nastroi.
Mara apynułasia ŭ Varšavie, kali joj było 17 hadoŭ: advučyłasia pa prahramie Kalinoŭskaha na žurnalistycy i ŭ Biełaruś nie viarnułasia. Niejki čas pracavała pa śpiecyjalnaści, a ciapier pastupiła na režysuru i zdymaje hulniavoje kino: tak, u vieraśni dziaŭčyna skončyła pracu nad čarhovaj karatkamietražkaj «Dačka», jakaja zakranaje prablemy maciarynstva i pravoŭ žančyn. Mara i sama niadaŭna stała maci, jaje dačka maje polskaje hramadzianstva.
Mara, pracoŭnyja momanty.
Dziaŭčyna pryznajecca, što vielmi lubić Polšču i adznačaje, što za čas svajho znachodžańnia ŭ krainie ni razu ni sutykałasia ź niehatyŭnym staŭleńniem da jaje piersony, ale litaralna na dniach ź joj zdaryŭsia niepryjemny vypadak, pra jaki jana raspaviała ŭ svaim fejsbuku. Nam jon staŭ cikavy jak tendencyja, tamu my paprasili pierakazać jaho nam bolš padrabiazna:
«Razam z 9-miesiačnaj dačkoj my abirali ŭ kramie abutak. Ja vyrašyła patelefanavać maci, bo jana ŭ mianie lepš raźbirajecca, jakija bociki dla małych dzietak lepš, na što źviarnuć uvahu i hetak dalej. Ja razmaŭlała pa-rusku, i niečakana pačuła ŭ svoj bok: «Ruski, dadomu!». Pramoviŭ heta samy zvyčajny mužčyna, na vyhlad 60-hadovy.
Nie žabrak, ale i nie bahač. Ja śpiecyjalna nie źviarnuła ŭvahu na toje, što jon kaža, ale jon uspryniaŭ heta jak nahodu paŭtarać jašče hučniej: «Ruski, dadomu! Ruski, dadomu!». Tut ja ŭžo nie strymałasia, skazała, što nie panu vyrašać, dzie mnie žyć. Padtrymali mianie i inšyja klijenty, što stajali u kramie pobač. Bolš za ŭsio mianie biantežyła toje, što dla mužčyny takija pavodziny byli aktam patryjatyzmu — heta jaskrava adčuvałasia».
Mara ŭdakładniaje, što jana nie skardzicca na žyćcio, ale adznačaje, što padobnyja ksienafobskija nastroi ŭ Polščy apošnim časam uspłyvajuć usio čaściej: «Ja, kaniečnie, nie ekśpiert, mahu daviarać vyklučna ŭłasnym adčuvańniam. Adnak historyi, padobnyja toj, što zdaryłasia sa mnoj, raskazvali mnie znajomyja ruskija, ukraincy i biełarusy. Tak, maja siabroŭka naprykład šukała kvateru, ale haspadar, pačuŭšy jaje akcent, admoviŭ u arendzie, bo «zdaje kvateru tolki palakam».
Heta nie źviazana z peŭnaj nacyjanalnaściu (chacia chvala nielubovi da ŭkraincaŭ, u suviazi z tym, što ich šmat pierajechała siudy paśla vajny, idzie mocnaja), heta bolš šyrokaja sprava. Usio čaściej tut zdarajucca vypadki, kali dzieści napadajuć na kiebabnuju, dzieści — na studenta ź Indyi… Na moj pohlad, heta adbyvajecca tamu, što ciapierašniaja pravaja ŭłada dazvalaje takija pavodziny.
Ahulny antyemihrancki trend nie źjaviŭsia tolki što: nie mahli ŭsie być talerantnymi i vietlivymi, a potym rezka pieratvarycca ŭ ksienafobaŭ. Ale raniej tut nie vypadała kazać pra heta adkryta i ŭhołas».
Biełaruska spadziajecca, što da radykalizacyi hetych nastrojaŭ nie dojdzie.
