Maryja Roŭda. Kali b ja vypiła kavu ŭ miedcentry
U adnoj medycynskaj kantory kažuć: «Što b Vy chacieli vypić paśla pracedury — kavu ci harbatu?» Chm. Ničoha nie chacieła b. Pa-pieršaje, našča, a pa-druhoje, pytańnie ŭvodzić mianie ŭ stupar. Ja ŭzhadvaju, jak niekali takaja moda pačałasia ŭ sałonach pryhažości (kali aŭtamataŭ jašče nie było) i treba było pić, navat kali pić nie nadta chaciełasia.
Jak stavicca da taho, što «darmavy» (u dvukośsi, bo košt pracedury apłočvaje kavu-harbatu niekalki razoŭ) napoj prapanoŭvajuć u miedycynskaj łabaratoryi, ja nie viedaju. Z adnaho boku, heta prahres i «cyvilizacyja», ź inšaha boku, heta rehres, bo ja nie ŭ sałonie pryhažości i «staraść nie radaść».
Za prapanovu ja dziakuju, ale ad napoju admaŭlajusia: nie mahu siabie ŭjavić u 7.30 ranicy raśpivajučaj kavu našča paśla analizu kryvi.
A niekatory b napisaŭ: «I voś ja zamoviŭ kavu, a ŭ mianie jakraz byŭ pry sabie noŭtbuk, i pakaciŭ siužet, a kali ja ačuniaŭ, to byŭ užo viečar i administratarka prapanavała mnie kavu ŭ parcalanavaj filižancy…»
Tolki ŭ maim vypadku kancoŭka była b, jak u japonskim kvajdanie: «I bolej u henaj vioscy nichto nie žyvie». Bo sendvičy zastalisia b nie zapiečanymi, harbata ad kašlu nie zavaranaj, uroki praspanyja, a šalik na šyi nie zaviazany słabkim a słabkim, jak u nas havorać, vuzłom pad dzikija kryki «A-a-a! Jon mianie dušyć! Ty złaja».
Nu viadomaja sprava.
Tak što kavu ja papiła doma. Što ž mnie, zładziejcy, zastajecca rabić?
