Doktar Iryna Abielskaja: Ja chaču, kab małodšy syn vybraŭ cikavuju prafiesiju, prynosiŭ karyść sabie i inšym
Kiraŭnik Lečkamisii — kliniki, u jakoj absłuhoŭvajucca pieršyja asoby krainy, Iryna Abielskaja ŭ vialikim intervju raspaviała TUT.BY pra toje, čym adroźnivajucca VIP-pacyjenty, chto moža prajści abśledavańnie ŭ lečkamisii i pra toje, što nie kažuć u jaje prysutnaści. Zakranutyja ŭ intervju byli i pytańni siamji.
Fota Alaksandra Vasiukoviča, Tut.by
— Vy pracujecie časam jak śpiecyjalist, a nie jak hałoŭny doktar?
— Tak, rehularna.
— Dziela praktyki?
— Pa lubovi (śmiajecca). Heta raniej hałoŭny ŭrač byŭ haspadarnikam. Siońnia mnohija maje kalehi, jakija kirujuć surjoznymi ŭstanovami, pracujuć jak praktykujučyja daktary, chodziać u apieracyjnyja, abśledujuć pacyjentaŭ.
Ja, naprykład, viedaju ŭsich svaich pacyjentaŭ, rehularna pravodžu abychody ŭ adździaleńniach, viedaju, chto ŭ nas lažyć i ź jakimi prablemami.
(…)
- Spytaju jašče pra «viartuški». Hety telefon z hierbam i biez knopak na vašym stale — dla suviazi ź ministram ci z prezidentam?
— Z prezidentam.
— Vy možacie padniać słuchaŭku, i jon adkaža?
— Ja nie mahu. Tolki prezident moža patelefanavać.
— Vy z doktarskaj dynastyi — vaša mama Ludmiła Pastajałka była ministram achovy zdaroŭja. Starejšy syn taksama miedyk?
— Ja miedyk u trecim pakaleńni, moj starejšy syn — u čaćviortym. Maja babula była fielčaram, i ŭsie jaje rodnyja byli ŭ toj ci inšaj stupieni źviazanyja ź miedycynaj. Maja mama i maja ciotka — daktary. Moj rodny brat — doktar, jaho žonka — taksama. Moj starejšy syn — aftalmołah, pracuje ŭ aftalmałahičnym centry.
— Daktary — strohija baćki?
— Ciažka skazać. Siońnia, kali ja baču, jak maje dzieci kantaktujuć sa mnoj, razumieju, što ja b tak nikoli nie mahła razmaŭlać sa svaimi baćkami, niahledziačy na toje što ŭ nas byli vielmi ciopłyja, vielmi dobryja ŭzajemaadnosiny. U mianie było vydatnaje dziacinstva, mianie vielmi lubili. Ale ŭsio roŭna ja zaŭsiody vielmi pavažliva staviłasia da mamy i taty. U sučasnaha pakaleńnia pavaha da baćkoŭ zastałasia, ale heta niejkaja inšaja forma jaje vykazvańnia. Ja viedaju šmat ludziej svajho ŭzrostu, jakija da baćkoŭ źviartalisia na «vy». A siońnia maje dzieci havorać sa mnoj, jak ź siabroŭkaj. Ale ja ich tarmažu: «Stop, chłopcy, ja vam nie siabroŭka».
— Atrymlivajecca, vy nie strohaja mama?
— Strohaja. Dziaciej treba lubić, ale ŭ kožnaj siamji jość ahulnačałaviečyja pryncypy, jakimi treba kiravacca ŭ vychavańni. I dzieci pavinny razumieć, što nielha ich parušać. Luby čałaviek, jaki źjaŭlajecca na śviet, choča pasprabavać roznyja formy žyćciadziejnaści, i vielmi važna pravilna nastroić dziaciej na ŭsprymańnie hetaha śvietu.
Maja siamja zaŭsiody była vielmi pracavitaj, my šmat vučylisia, u nas nie było biaździejnaha baŭleńnia času. I mnie b vielmi chaciełasia, kab u maich dzieciach heta było taksama. Usio roŭna ŭ čym: sporcie, vučobie. Ja liču, što pravilny čałaviek — heta arhanizavany čałaviek.
— Vy b chacieli, kab i małodšy syn praciahnuŭ vašu miedycynskuju dynastyju?
— Ja nie zadumvajusia pra heta. Ale ja nie dumała pra heta i ŭ vypadku sa starejšym synam. Heta byŭ jaho vybar, i pryniaŭ jon rašeńnie źviazać svajo žyćcio ź miedycynaj u apošnim kłasie Liceja BDU.
A jakuju prafiesiju abiare moj małodšy syn … Ja b prosta chacieła, kab jon atrymaŭ dobruju adukacyju, vybraŭ cikavuju prafiesiju, lubiŭ svaju pracu, atrymlivaŭ ad jaje zadavalnieńnie i prynosiŭ karyść i radaść inšym.
— Cisnuć nie budziecie?
— Heta składana. Cisnuć zaŭsiody składana.
- Vy robicie ŭražańnie vielmi enierhičnaha i aktyŭnaha čałavieka. Jak vam atrymlivajecca trymać siabie ŭ formie?
— Ja nie vielmi aktyŭny čałaviek u płanie sportu, nie zajmajusia rehularna. Dy i ŭ mianie nie vielmi šmat volnaha času, kab chadzić u niejkija zały try-čatyry razy na tydzień. Ale ja razumieju, što fizičnaja aktyŭnaść patrebna, prachodžu ŭ dzień nie mienš za piać kiłamietraŭ.
— Dzie?
— Ja ŭstaju a pałovie na šostuju, navat zimoj. U mianie jość sabaka, jaki mianie natchniaje na prahułki. Tak što chadžu abaviazkova. Lublu rovar, jezdžu, kali nadvorje dazvalaje. Nu i, jak luby čałaviek, lubaja žančyna, ja siabie dzieści abmiažoŭvaju ŭ ježy.
— Abmiažoŭvajecie mocna? Kažuć, što lepš za ŭsio vyhladajuć tyja, chto jeść vielmi mała.
— Ja nie mała jem, lublu pajeści. Ale ja nie lublu sałodkaje, mučnoje i bulbu. Napeŭna, niepatryjatyčna, ale voś tak.
— Ciažka być kiraŭnikom takoha ŭzroŭniu? Usio ž taki hałoŭnyja daktary ŭ nas u asnoŭnym mužčyny, navat u radzilniach.
— Napeŭna, žančyny ŭ dobrym sensie słova bolš nienarmalnyja kiraŭniki, bolš uvahi nadajuć spahadzie, žadańniu zrazumieć, u ich jość imknieńnie zrabić kalektyŭ siamjoj. Ale i vyharajuć jany bolš, nie zaŭsiody pryjemnyja dla mužčyn-kiraŭnikoŭ, bo emacyjnyja. Ciažka heta ci lohka? Składana skazać. Nialohka — heta dakładna. Ale ŭ nas dobry kalektyŭ. I, prapracavaŭšy stolki hadoŭ, ja vyrazna viedaju, na kaho mnie možna abapiercisia, kamu jakija paŭnamoctvy delehavać. Kali ŭsio pa palicach raskładziena, pracavać vielmi pryjemna.
Fota Alaksandra Vasiukoviča, Tut.by
