«Try Karali» da Homiela dajšli
Piša Alena Hiermanovič.
Nu i pra śviata Troch Karaloŭ. Na dźviarach pišuć «K+M+B+ (hod) krejdaj, aśviečanaj u kaściole hetym viečaram. Nu i dźvie historyjki.
U nas byŭ znajomy, katalik, jen pamior, raniej, jon nie pamior — jaho zabili. I jon pajšoŭ na Nieba.
A kali jon tut, na ziamli žyŭ, jon žyŭ vielmi-vielmi biedna, vielmi. Bo časam złoŭžyvaŭ ałkaholem, ale heta było nie hałoŭnaje.
Jon byŭ dobry. I voś na dźviarach u jaho strašna-biadackaj kvatery było napisana «K+M+B+ 2010». I niejak da jaho pavadzilisia chadzić santechniki z ŽEK, hady takija, kab adrezać jamu vadu — za toje, što jon mieŭ pazyki i nie płaciŭ kamunałki. A jaho ŭsie nie było doma.
I voś niejak jon byŭ doma, i pryjšli tyja čerci z ŽEK, kab zabrać u jaho navat vadu. I hrukajuć u dźviery, adčyniaj, maŭlaŭ, zaraza. A jon schavaŭsia, zacicharyŭsia, i siadzić u vitalni, nie adčyniaje. Maŭlaŭ, doma mianie niama. A jany stajać za dźviaryma i razmaŭlajuć: «Słyš, čo tut u nievo napisana, kakije-ta cyfry na dźvieriach! Słyš, možiet tut kakoj kałdun žyviot, nu jeho nafik, pašli adsiudava!» — i tak nie adrezali jamu vadu.
A druhaja historyjka — siońnia. Idziom ź Imšy, Try Karali ž siońnia! — i na prystupkach, źnizu, ministranty razdajuć krejdu, kab dźviery abmalavali doma. Ja idu zzadu svaich siabroŭ i vynošu mozh adnamu doktaru (ja jak ubaču jakoha doktara znajomaha — adrazu mnie niešta balić, i jakraz pa toj śpiecyjalizacyi, dzie jen pracuje). Tamu ja za hetaha začapiłasia doktara (maŭlaŭ, oj, vaŭka niejkaja ŭ mianie sieła na nazie, bajusia, što pamru!). I idziom ź im, ja raskazvaju jamu žachi pra svaje mahčymyja dyjahnazy. I tut siabroŭka azirajecca na mianie i kaža źnianacku: «Na survetku!» Ja schapiła survetku i padumała, imhnienna, što napeŭna, u mianie brudny tvar, ci vusny, ci što, i joj za mianie soramna, i pačała lichamankava toj survetkaj cierci tvar i vusny. A taja azirnułasia znoŭ, i kaža: «Dy što ty robiš! Ja tabie survetku dała na krejdu! Kab ty krejdu ŭziała! Ja kažu: aaaaaa, a ja dumała — morda tvaru ŭ mianie brudnaja, ci što, ci sopli! Oj, jak toj doktar rahataŭ, ledź z prystupak nie zvaliŭsia! Nu potym ja padumała — nu jon mnie daŭ kansultacyju, biaspłatnuju, a ja jamu zapłaciła tym, što zdorava jaho paviesialiła».
