Časam rasiejskamoŭnyja nie viedajuć, što havorać pa-biełarusku

Ja naradziŭsia ŭ Minsku, i dziacinstva majo prajšło tam taksama. U siaredzinie 60-ch, u našym dvary dziaŭčynki bavilisia ŭ kłasiki, jakija malavali na asfalcie.

Kali chtości ź ich zastupaŭ za rysu ci nie traplaŭ bitkaj u patrebnuju kletku, čuŭsia voklič — «Strata, strata!»

Usie dzieci byli rasiejskamoŭnyja, nichto z nas nie razmaŭlaŭ pa-biełarusku, tym nie mienš vymaŭlałasia mienavita słova STRATA. Na toj čas ja ŭsprymaŭ hetaje słova abstraktna, jak prynaležnaść da hulni, navat nie zadumvaŭsia ź jakoj jano movy.

Nie tak daŭno daviedaŭsia, što rasiejcy nie razumiejuć słova «šufladka». U ich hetaja pryłada zaviecca «jaŝik».

U Biełarusi ž nichto nie skaža na šufladku «jaščyk».

Šmat chto z našych rasiejskamoŭnych, vymaŭlajučy biełaruskija słovy, dumajuć, što razmaŭlajuć pa-rasiejsku.

Cikava było b praciahnuć šerah hetkich słovaŭ.

dasłaŭ čytač Siarzhuk, Minsk

Chočaš padzialicca važnaj infarmacyjaj
ananimna i kanfidencyjna? Pišycie redaktaru
«Našaj Nivy» ŭ TH