Песенька дыктатара

Я скажу вам чэсна і адкрыта,
Нічыво ў душы не утая:
Адабраць уладнае карыта —
Толькі паспрабуйце у міня!

Будзеце цярпець яшчо вы доўга —
Здзелаў выбар правільны народ...
Там, глядзіш, і падрасцёт Міколка…

Хочэт — пусць свабоду ўсім даёт…

Не прыемлет наш народ дзіктата
Ні з какой заморскай стараны.
Всем дадзім дастойную зарплату:
Міліон! Плюс — газ за паўцаны!

Всем дадзім агромную зарплату:
Міліон! Плюс — новыя штаны!

Прыпеў:

А эту свядомую сволач,
Каторай, сматру, развялось —
Загонім в калхозы на помашч,
Штоб нам яшчэ лучшэ жылось.
Не будзет здесь ружаў-гваздзікаў
І прочэва еўра-жулья…
І страшна падумаць, і дзіка:
Народ вдруг ізбрал не міня!
І страшна падумаць, і дзіка:
Народ палюбіл не міня!
І страшна падумаць, і дзіка:
Народ ізаброл не міня!
І страшна падумаць, і дзіка:
Народ не дастоін міня!

Нас не збіць з пуці, цем пачэ — з крэслаў,
(Я не раз пра эта гаварыл),
А ў Еўропе ўшывай, еслі чэсна,
Гразь, бардак, разруха — сам там был…
А ў Еўропе вашай, еслі чэсна,
Гразь, бардак і геі — сам там был…
У мяне староннікаў полміра.
Я людзей сваіх не падвяду:
Всем, хто ЗА, — аддзельную кварціру
Гдзе-та так… у трохтысячным гаду…
Всем, хто ЗА, — бясплатную кварціру
Гдзе-та так ў… каком-нібудзь гаду…

Прыпеў.

Все мае дастойныя міністры
Прама так ў глаза і гаварат:
«Гэту мразь не пусцім і на выстрал,
Цех, хто абазваўся «дземакрат»…

Дай слабінку — і сматры, папёрла…
Можэт, шчас начнём і баставаць?
Сыт я дзермакраціей па горла…
На работу! В стойла! Вашу маць…

Чэсць і слава ціхарам-героям,
Хлопцам ад матыгі і сахі,
Што закрылі ўсю страну сабою
І душылі гадаў, как маглі…

Заслужылі прэміі, ў натуры.
(Нет жа трупаў жэншчын і дзяцей!)
Хто там быў? — прэдацелі і дуры —
Всё у ніх не так, как у людзей!

Прыпеў:

А эту свядомую сволач,
Каторай, сматру, развялось —
Загонім в калхозы на помашч,
Штоб нам яшчэ лучшэ жылось.
Не будзет здесь ружаў-гваздзікаў
І прочэва еўра-жулья…
І страшна падумаць, і дзіка:
Народ вдруг ізбрал не міня!
І страшна падумаць, і дзіка:
Народ палюбіл не міня!
І страшна падумаць, і дзіка:
Народ ізаброл не міня!
І страшна падумаць, і дзіка:
Народ не дастоін міня!

Зух Вялейскі

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару
«Нашай Нівы» ў ТГ

0

0

0

0

0

0