«Уся мэбля была пасечана сякерай». Рыэлтары распавялі пра незвычайныя гісторыі з практыкі
Часам будні агентаў нагадваюць вострасюжэтныя, камічныя і нават шакавальныя фрагменты з фільмаў. Гэтыя людзі лазяць праз двухметровыя платы, начуюць пад падʼездамі, «уключаюць» дэтэктываў і псіхолагаў, каб распазнаць ашуканцаў, становяцца сведкамі боек і іх удзельнікамі, а часам маюць справу з паранармальнымі зʼявамі. Распавядае Onliner.
Фота: Вікторыя Завадская / архіў Onlíner
«Тое, што яны ўбачылі ў кватэры, выклікала шок»
Расказвае кіраўніца аддзела продажаў агенцтва нерухомасці «ПраКвартал» Алена Дзікавіцкая.
— Увесну мінулага года да нас у агенцтва звярнулася маладая дзяўчына Крысціна (імя зменена) з просьбай дапамагчы прадаць сваю 2-пакаёвую кватэру. Маёмасць дасталася ёй ад маці, якая нядаўна загінула ў аўтакатастрофе. Дзяўчына паводзіла сябе цалкам адэкватна, на пытанні адказвала лагічна, але нешта ў паводзінах Крысціны нас усё ж такі насцярожвала: яе рукі трэсліся, а погляд пастаянна сыходзіў у бок. Тым не менш мы абгаварылі дэталі здзелкі і прыступілі да працы.
На наступны дзень нашыя агенты адправіліся на абʼект, каб правесці фотасесію. Гаспадыня сустрэла іх каля падʼезда, завяла ў кватэру, а далей пачалося цікавае.
Пераступіўшы парог, агенты ўбачылі тое, што прывяло іх у шок: уся мэбля — кухня, ложак, камоды — была пасечана сякерай. Цэлым застаўся толькі матрац, які ляжаў у цэнтры пакоя.
Агенты — дзве маладыя дзяўчынкі — жудасна спалохаліся і сталі распытваць, што тут адбылося. Крысціна расплакалася і патлумачыла, што не можа перажыць смерць мамы і каб неяк справіцца з болем, перыядычна хапаецца за сякеру і сячэ ўсё, што трапляе пад руку. Агенты доўга прыходзілі ў сябе пасля ўбачанага.
Калі зʼявіўся першы прэтэндэнт на пакупку і захацеў паглядзець кватэру, мы патэлефанавалі Крысціне. Аднак дзяўчына слухаўкі не брала і ў кватэры не зʼяўлялася. Праз суседзяў мы выйшлі на цётку Крысціны, якая паабяцала дапамагчы знайсці пляменніцу. Мы чакалі, але навін не было. Прайшло тры тыдні, дзяўчына абʼявілася сама, але ніхто так і не зразумеў, дзе яна была ўвесь гэты час.
Перш чым заключыць дамову куплі-продажу, нам патрэбна была даведка, якая пацвярджала б стан свядомасці гаспадыні кватэры. Таму мы папрасілі цётку адвезці Крысціну ў Мінскі гарадскі клінічны цэнтр псіхіятрыі і псіхатэрапіі, каб тая прайшла псіхіятрычны агляд. Як толькі яны патрапілі на прыём, дзяўчыну шпіталізавалі: на той момант яна знаходзілася ў вельмі цяжкім стане.
Які вынік? Калі б Крысціна патрапіла ў рукі чорных рыэлтараў, гэтая гісторыя магла б мець сумны фінал.
«Крыжы былі ўсюды: на дзвярах, сценах і нават мэблі»
У Дзмітрыя Дзячэнкі, дырэктара агенцтва нерухомасці «Марыэлт», за плячыма больш за тры тысячы аформленых здзелак, таму наглядзеўся ён шмат на што. Былі ў яго практыцы і ашуканцы, і прадаўцы, якія трапілі пад уплыў аферыстаў, а таксама жудасныя абʼекты нерухомасці, якія хацелася абыходзіць бокам у цёмны час сутак.
— Неяк прыходзіць да мяне дама сярэдніх гадоў з сынам, не вельмі ахайнага выгляду, і просіць дапамагчы прадаць кватэру. У яе паводзінах я нічога падазронага не заўважыў. Яна хацела пераехаць з сынам у прыватную хату, на перыферыю. Ну, думаю, адэкватнае рашэнне, шмат хто так робіць.
Калі мы прыехалі з агентам у кватэру, каб зрабіць фота, мне ў вочы кінулася адна дзівацтва: у непрыбраным памяшканні было шмат абразоў і намаляваных мелам крыжоў — на дзвярах, сценах і нават мэблі. Тым не менш пакупнік для гэтай двушкі знайшоўся даволі хутка. Перад здзелкай я выпадкова завёў размову з сынам і даведаўся, што, аказваецца, большую частку грошай ад продажу кватэры мама плануе ахвяраваць нейкай царкве.
«Пачакай, — кажу, — гэта значыць вы купляеце хату за $5000, а $45 000 аддаяце?» — «Так, ёй пастар сказаў так зрабіць».
Я, мякка кажучы, здзівіўся і вырашыў пагутарыць з гаспадыняй кватэры. У адказ яна нагрубіяніла і загадала не лезці не ў сваю справу.
Але задача рыэлтара не толькі прадаць квадратныя метры, але і пераканацца ў тым, што здзелка праведзена без падводных камянёў для абодвух бакоў. Што я зрабіў далей? Праз суседзяў знайшоў тэлефон яе маці, якая, даведаўшыся пра здарэнне, адчула шок і літаральна пракрычала ў трубку: «Не смейце прадаваць кватэру, дачка знаходзіцца пад уплывам!» Карацей, мы скасавалі дамову, але я думаю, кватэру яна ўсё ж такі прадала.
Па словах Дзмітрыя, у яго практыцы было каля дзесяці выпадкаў, калі ён разумеў, што ўладальніка кватэры добра «апрацавалі» перад здзелкай. У гэтую катэгорыю часцей трапляюць адзінокія пенсіянеры, якія моцна пʼюць і іншыя ўразлівыя грамадзяне.
— У гэтым годзе, дарэчы, такія сітуацыі пачасціліся. Ашуканцы тэлефануюць па тэлефоне, прадстаўляюцца супрацоўнікамі банка або дзяржструктур і даводзяць людзям, што яны задзейнічаны ў злове чорных рыэлтараў. Ілжэспецыялісты прымушаюць людзей прадаваць свае кватэры, класці грошы на рахункі і абяцаюць перавесці сродкі назад, калі зламыснікі будуць знойдзены. Уласнікаў нават накіроўваюць у канкрэтнае агенцтва.
Нядаўна да нас прыходзіла жанчына сярэдніх гадоў і казала, што ўдзельнічае ў спецаперацыі па злове злачынцы, таму ёй трэба тэрмінова прадаць нерухомасць. Яшчэ адна планавала паляцець у Венесуэлу і пераконвала рыэлтараў у тым, што ёй купяць тамака кватэру.
Самае цікавае: людзі, якія трапіліся на кручок ашуканцаў, цалкам адэкватныя, проста ў нейкі момант у іх адключаецца крытычнае мысленне. Таму важна быць пільнымі ў такіх сітуацыях, як мінімум распавесці аб «спецаперацыі» блізкім.
«Вы ніколі не прадасце гэты пакой. Мы вам будзем перашкаджаць»
У Міхаіла з агенцтва нерухомасці «Твой Маёнтак» таксама было пару пацешных выпадкаў з практыкі.
— Пару гадоў таму ў мяне адбылася камічная гісторыя. Да нас у агенцтва звярнуўся Аляксандр (імя зменена), які папрасіў прадаць пакой у двушку ў раёне Камароўкі. Сам ён там не пражываў, але вельмі гарэў жаданнем пазбавіцца сваіх «квадратаў». Уладальнікам другога пакоя была жанчына сярэдніх гадоў, якая жыла з пажылой маці. Яны энтузіязм Аляксандра не падзялялі, паколькі разумелі: кватэру прыйдзецца дзяліць з незнаёмцам, а можа, і двума.
Здзелкі па продажы пакояў і доляй часта праблемныя. Будучых пакупнікоў цікавіць не столькі стан жылплошчы, колькі наяўнасць суседзяў і іх адэкватнасць. Абедзве жанчыны гэта цудоўна разумелі, таму пусцілі ў ход усю сваю вынаходлівасць.
— Я, як чалавек вопытны, перш за ўсё прыйшоў знаёміцца з гаспадынямі другога пакоя. На парозе мяне сустрэлі прыемныя, добра апранутыя жанчыны.
Яны, як людзі сумленныя і інтэлігентныя, са старту папярэдзілі: «Міхаіл, вы нам вельмі сімпатычныя, але, на жаль, гэты пакой вы ніколі не прадасце. Мы вам будзем перашкаджаць».
Дарэчы, яны мелі рацыю: я шукаў новых уладальнікаў долі каля двух гадоў. (Усміхаецца.) У чым жа была справа?
Да прыходу рыэлтара і патэнцыйных пакупнікоў жанчыны рыхтаваліся загадзя. Яны ўзялі напракат інвалідную каляску, абарвалі шпалеры, раскідалі рэчы і дзейнічалі па сцэнары.
Калі «госці» заходзілі ў кватэру, на парозе іх сустракалі дзве сумнеўныя персоны ў завэдзганай вопратцы, адна з якіх прыкідвалася псіхічнахворым інвалідам. Натуральна, смельчакоў, гатовых падзяліць «квадраты» з такімі суседзямі, нібы ветрам здзімала. Пасля таго як пакупнікі сыходзілі, бабуля ўставала з каляскі са словамі: «Ну што ж, Міша, зараз можна і чайку папіць…»
Дарэчы, у адным жанчыны не схлусілі: гэты пакой не прададзены да гэтага часу. (Смяецца.)
«Хачу купіць вашу дачу: мне трэба экстранна перасяліць 12 сабак»
— Яшчэ адна пацешная гісторыя адбылася мінулым летам. Да нас у агенцтва звярнуліся людзі, якія хацелі прадаць дачу за 30 км ад Мінска. У іх была добрая дужая хатка, але не вельмі ўдалы ўчастак — з вялікім ухілам. Я не мог прадаць яго некалькі месяцаў. І вось нядаўна тэлефануе мне кліент і кажа: «Жадаю купіць вашу дачу. Як хутка мы можам аформіць здзелку? — «А вам навошта так тэрмінова?» — пытаю. «Мне трэба экстранна перасяліць кудысьці 12 сабак!»
Пры сустрэчы ён расказаў, што яго сваячка зладзіла ў сталічным шматпавярховіку прытулак для бяздомных жывёл, і гэта вельмі не спадабалася суседзям.
Да чуллівай бабулі прыйшлі прадстаўнікі ЖЭСа і міліцыі і папярэдзілі: шукайце жывёлам новы дом, інакш ёсць рызыка страціць квадратныя метры. Сама жанчына за горадам ніколі не жыла, а губляць кватэру не хацелася, таму на сямейнай радзе было прынятае рашэнне пазбавіць сталічнай прапіскі сабак.
Дарэчы, здзелка прайшла паспяхова, але праз пару месяцаў сваякі бабулі вырашылі зрабіць з хаткі дачу: яны ўмацавалі плот і акультурылі ўчастак. Сабакам знайшлі новых гаспадароў — ім дапамаглі валанцёры.
«Адчыняю дзверы ключом, а там…»
Мабыць, у любога адмыслоўца па нерухомасці ёсць у запасе пару камічных (ці не вельмі) гісторый пра здзелкі, у якіх удзельнічалі аматары прыкласціся да бутэлькі. Ірыне Рабцэвіч, рыэлтару і намесніку дырэктара агенцтва «Твой Маёнтак», такія персанажы таксама трапляліся не раз.
— Мы прадавалі двухпакаёвую кватэру ў пяціпавярховіку ў Барысаве і дамовіліся з пакупніком паглядзець абʼект. Прыязджаем з калегам за 10 хвілін да сустрэчы, адчыняем ключом дзверы і бачым наступную карціну: бруд, горы бутэлек і іншыя наступствы «вечарынкі». Гаспадыня з сябрамі ў пʼяным чадзе вельмі здзівілася нашаму зʼяўленню. «Добры дзень, — кажа, — а вы хто?» Мы за 5 хвілін зноўку пазнаёміліся, размеркавалі іх па суседскіх кватэрах, смецце — па пакетах. Дарэчы, прыводзіць у нармальны выгляд прыйшлося нават лесвічную клетку. У маёй практыцы гэта была самая хуткая перадпродажная падрыхтоўка жылплошчы. (Смяецца.)
Але, нягледзячы на канфуз, кватэру ўсё ж такі прадалі.
— Былі і сітуацыі, калі здзелкі зрываліся ў апошні момант. Напрыклад, прапісаны ў кватэры сын гаспадыні вырашыў запароць здзелку, прычым зрабіў гэта вельмі экстравагантна: перад афармленнем дакументаў хлопец проста схапіў пашпарт і куляй памчаўся з кабінета ў невядомым кірунку.
Я кіламетр бегла за ім па снезе, спрабуючы ўрэгуляваць сітуацыю і высветліць, у чым справа.
Аказалася, сваякі не ўлічылі яго інтарэсаў пры продажы, таму ён вырашыў сарваць здзелку: кватэра павінна была дастацца яму ў спадчыну ад бабулі, якая не паспела напісаць завяшчанне пры жыцці. Таму нам часам даводзіцца выступаць у ролі медыятараў і псіхолагаў. У выніку мы змаглі знайсці кампраміс для сваякоў і аформілі здзелку.
А нядаўна ў знаёмай была зусім цудоўная гісторыя, калі на фінальным этапе здзелкі пры падпісанні дакументаў ва ўладальніцы кватэры — жанчыны пенсійнага ўзросту — звяло руку. Пакупнікі ў шоку, глядзяць на яе, а бабуля спакойна кажа: «Прабачце, рука не рухаецца, нічога не магу зрабіць».
У выніку здзелка не адбылася.
Чытайце таксама:
Эксперты рынку нерухомасці назвалі найлепшы час для куплі лецішча
Цэны растуць, новыя кватэры ў «Мінск Свеце» практычна разабралі. Што адбываецца на рынку нерухомасці
Пад Мінскам прадаецца файны дом. Там ёсць сажалка са стронгай і сажалка з лілеямі
Як выглядае інтэр’ер за 100 тысяч даляраў у невялікай кватэры ў Мінску
