Наста Кудасава. Што ў табе існага, бедны мой, звадны мой век? Верш

Што ў табе існага, бедны мой, звадны мой век? 
Бег напярэймы па коўзкай хлусні галалёдзіц?
Дзесьці, забыты, знікае ў віры чалавек.
Гасне — чужы — чалавек, чалавек адыходзіць…
Ён залягае маўчаннем у зморшчынках дрэў,
боль яго бачны цяпер толькі попаўзням шэрым,
сад знелюдзелы яго ў сваё сэрца бярэ,
лапячы прорвы жывой абрыкосавай верай.
Сад яму з цёплага вецця арэлі пляце —
лётаць і дыхаць зямлі мірыядамі сепій…
Дзесьці, забыты ў людзей, занядбаны ў людзей,
ціха расце чалавек. Яму парасткам — лепей.

Чытайце таксама:

Кніга «Побач» Насты Кудасавай і Святланы Дземідовіч атрымала літаратурную прэмію «Гліняны Вялес»

Наста Кудасава. Пагаворым, запалім у сэрцах на міг ліхтары. Верш

У паэзіі жаночы твар: ТОП-5 найлепшых кніг сучасных беларускіх паэтак. Новае ВІДЭА на канале Андрэя Хадановіча

Nashaniva.com

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару
«Нашай Нівы» ў ТГ

9

0

0

0

1

0