«Не маю права на памылку, бо еду адна»: беларуская байкерка падарожнічае вакол свету
34-гадовая Кацярына Дубаневіч больш за год знаходзіцца ў кругасьветным падарожжы. Яна праехала на матацыкле Эўразію, Аўстралію, Паўночную Амэрыку, наперадзе — Паўднёвая Амэрыка і Афрыка. У Беларусь Кацярына плянуе вярнуцца ўвесну 2020 году. Пра выклікі, небясьпекі і адметнасьці «кругасьветнага падарожжа» Кацярына распавяла Радыё Свабода, знаходзячыся ў Коста-Рыцы, пазычыўшы сім-карту ў мясцовай байкеркі.
Кацярына Дубаневіч падарожнічае на беласьнежным 16-гадовым BMW F650GS. Імя матацыкла — Генры Snow White. Яе хэштэг —. #катякатит. Асноўная ідэя падарожжа — няма нічога немагчымага.
Любоў да матацыклаў і невыпадковае «Мотавела»
Упершыню Кацярына Дубаневіч пакаталася на матацыкле ў 14 гадоў:
— Дакладней, мяне пакаталі ў полі. Гэта быў матацыкл клясу Эндура. Было вельмі страшна, але адначасна весела і здорава. З гэтага ўсё і пачалося — я стала купляць кнігі пра матацыклы, вывучаць усё гэта больш глыбока. Так атрымалася, што пасьля Беларускага дзяржаўнага эканамічнага ўнівэрсытэту паводле разьмеркаваньня я трапіла на матацыклетна-веласіпедны завод «Мотавела» на практыку і два гады адпрацоўкі. Я — маркетоляг-эканаміст, займалася ад дэбіт-крэдыту да арганізацыі выставаў. 7 гадоў адпрацавала на «Мотавела», і думаю, што вельмі шмат прыўнесла ў марку і разьвіцьцё прадпрыемства. Усёй душой любіла гэты брэнд.
Падарожнічаць я пачала на матацыкле Minsk С4 250. Спачатку вакол гораду, далей па краіне, потым больш і больш. Выкарыстоўвала любую магчымасьць для таго, каб паглядзець нешта новае. Гэта ўсё так зацягнула, што нарадзілася мара пра кругасьветнае падарожжа.
«Кругасьветка» як Эвэрэст для ўсіх падарожнікаў
Кацярына марыла пра кругасьветнае падарожжа 8 гадоў:
— Ішла мэтанакіравана крок за крокам. Канчатковае рашэньне прыйшло падчас вялікага падарожжа ў 2017 годзе, калі я езьдзіла на выспу Шыкатан Малой Курыльскай грады. Там знаходзіцца мыс, які называецца Край сьвету. Стоячы на ім зразумела, што, напэўна, я гатова. «Кругасьветка» — гэта як Эвэрэст для ўсіх падарожнікаў. Калі вярнулася дадому, абмеркавала ўсё з мужам, і мы вырашылі, што можна паспрабаваць. Падрыхтоўка да падарожжа заняла год. Я рабіла прышчэпкі, прахадзіла курс першай мэдычнай дапамогі, спэцыяльны курс кіраваньня матацыклам, рыхтавала візы, купляла загадзя квіткі, рабіла мытныя дакумэнты для матацыкла, копіі ўсіх дакумэнтаў, фотаздымкаў.
І ўжо больш за год усё атрымліваецца. Сьвяткавала першы год падарожжа ў дарозе.
Форс-мажор праз маскоўскую мытню
18 жніўня 2018 году Кацярына выехала зь Менску ў кругасьветнае падарожжа:
— Даехала да Масквы. Там быў невялікі форс-мажор, прыйшлося пяць дзён чакаць экіпіроўку, якая прыйшла поштай, і мытня не хацела аддаваць. У мяне быў вельмі шчыльны графік, паколькі 15 верасьня адыходзіў паром з Ўладзівастоку ў Аўстралію для майго матацыкла. І толькі 23 жніўня мне ўдалося выехаць з Масквы. Менш чым за месяц я праехала пятнаццаць з паловай тысяч кілямэтраў праз Расею, Казахстан, Таджыкістан, Узбэкістан, Кіргізстан. Даехала да Ўладзівастоку, выдраіла матацыкл зубнымі шчоткамі (патрабаваньне да чысьціні, якое выстаўляе Аўстралія) і адправіла матацыкл у Мэльбурн, а сама ўляцела ў Японію, дзе купіла ровар. Справа ў тым, што наша пасьведчаньне кіроўцы нядзейнае ў Японіі, туды нельга прывезьці матацыкл, таму я праехала праз горы ад Токіо да Кіёта на ровары. Гэта больш чым 500 кілямэтраў.
На матацыкле ў 50-градусную сьпёку па Аўстраліі
Зь Японіі падарожніца даляцела да Аўстраліі, каб сустрэць свой матацыкл:
— Была асобная гісторыя, таму што яго закрылі на карантын, апрацоўвалі ад жучкоў. Гэта заняло вельмі шмат часу, у выніку ў мяне заставалася ня так шмат часу для самой паездкі па Аўстраліі. Давялося зрабіць невялікі круг праз самы гарачы цэнтар кантынэнту. Тэмпэратура была плюс 50 градусаў. Сухасьць была такая, што пальцы пераўтвараліся ў «каўбаскі», скура трэскалася з кроўю. Было вельмі цяжка. Абсалютна дзікія ўмовы, вакол толькі жывёлы. Можна некалькі гадзінаў ехаць і не сустрэць ніводнай машыны. Адчуваньне, што ты фактычна першаадкрывальніца.
«Вялікім кругам» па Паўночнай Амэрыцы
З Аўстраліі байкерка адправіла матацыкл у ЗША:
— 25 тысяч кілямэтраў праехала па «вялікаму кругу». Спачатку поўднем да крайняй кропкі Кі-Уэст (80 кілямэтраў да Кубы), потым павярнула назад і празь Ніягарскі вадаспад па паўночнай частцы вярнулася ў Лос-Анжэлес, адкуль накіравалася ў Мэксыку. Абышлося не без прыгодаў, таму што ў Мэксыцы ў мяне скралі пашпарт. Злодзеі запатрабавалі выкуп 200 даляраў, і я заплаціла за тое, каб мне яго вярнулі.
10 ліпеня я адсьвяткавала дзень нараджэньня на Кубе і вярнулася назад у Мэксыку, працягнуўшы падарожжа па цэнтральнай Амэрыцы праз Гватэмалу, Гандурас і Нікарагуа.
Цяпер некалькі дзён я — у Коста-Рыцы. Пазнаёмілася зь мясцовай фаўнай і флёрай, была ў трапічных джунглях, дакраналася да perezosos, па-нашаму ляніўца. Яго называлі Лэдзі Гага, і прычоска цалкам адпавядала імені.
Хто фінансуе кругасьветнае падарожжа
Кацярына мае з сабой турыстычнае абсталяваньне, зь якім можна некаторы час пражыць без цывілізацыі.
— Я на самазабесьпячэньні. У мяне ёсьць намёт, газавая гарэлка, посуд. Магу некаторы час пражыць без цывілізацыі, калі загадзя закуплю прадукты. Так было ў Аўстраліі, дзе я больш гатавала. Цяпер я харчуюся пераважна прадуктамі з супэрмаркетаў ці малых закусачных, таму што тут гэта таньней, чым гатаваць самой.
Фінансаваньне — самая праблемная частка. У дарозе я знаходжу мясцовыя падпрацоўкі. Была прыбіральшчыцай, перакладчыцай, на будоўлі працавала, дамы фарбавала, выкарыстоўвала любую магчымасьць, каб працягваць дарогу. На маім сайце ёсьць сыстэма donation, і сябры, чытачы, родныя могуць празь яе мне дапамагаць фінансава. Наўзамен я прысылаю паштоўку зь любой краіны, у якой знаходжуся ў дадзены момант. Канечне, муж падтрымлівае.
Я імкнуся заўсёды мінімалізаваць усе затраты, не расходую грошы на забаўляльныя паркі, выбіраю бясплатныя славутасьці. У бясьпечных краінах начую ў намёце, паколькі гэта бясплатна. Цяпер больш жыву ў хостэлах, але гэта невялікія затраты, 5-7 даляраў за ноч. Часта людзі запрашаюць мяне ў госьці. Цяпер я жыву ў Лэйдзі. Яна таксама байкерка, езьдзіць на BMW. Мы пазнаёміліся празь клюб BMW у Лацінскай Амэрыцы. Чальцы клюбу таксама дапамагалі мне ў Гандурасе, Гватэмале і Мэксыцы зь плянаваньнем маршруту, пошукам запчастак, тэхабслугоўваньнем і ўсім астатнім.
Я імкнуся кожны дзень пісаць у сацсетках — Інстаграме, Фэйсбуку, Укантакце. У мяне дамоўленасьць зь некаторымі беларускімі інтэрнэт-рэсурсамі і расейскімі часопісамі. Як зьяўляецца магчымасьць, пішу вялікія артыкулы, дасылаю фотаздымкі.
Манікюр і пэдыкюр у кругасьветным падарожжы
Кацярына зьвяртае ўвагу на пэўныя побытавыя складанасьці ў падарожжы:
— Кіраваньне матацыклам адрозьніваецца ад кіраваньня аўтамабілем, паколькі ты больш засяроджваесься, больш задзейнічаныя цягліцы і ўсё цела. Ты мусіш быць цалкам сканцэнтраваная на дарозе, і калі крытычныя дні ці проста дрэнны настрой, гэта складана зрабіць. Я сябе настройваю на тое, што трэба рухацца наперад. Калі што, прымаю Но-Шпу.
Зь гігіенай праблемаў вялікіх няма. Большасьць краінаў максымальна цывілізаваныя, і заўсёды можна недзе на запраўцы прывесьці сябе ў парадак, прыняць душ. Крыху імкнуся падтрымліваць жаноцкасьць. Першыя некалькі месяцаў падарожжа я рабіла ўсе фотаздымкі ў экіпіроўцы, у шаломе, і муж сказаў: «Ты выглядаеш як матацыкліст, а ты ж дзяўчына ў першую чаргу».
Як заставацца онлайн у дарозе
Кацярына Дубаневіч падарожнічае з кампутарам, тэлефонам і камэрай.
— У матацыкле ўсталяваныя UCB раз’ём, таму я ўсё магу рабіць на хаду. Складана было ў Японіі, калі ехала на ровары. Я начавала не ў гатэлях і хостэлах, а ў асноўным у намёце Трэба было нешта прыдумляць, і я знайшла ня вельмі стандартнае рашэньне. Японія знакамітая сваімі «разумнымі» прыбіральнямі, у якіх шмат кнопак і розных эфэктаў, можна музыку ўключаць. У любым, нават самым малым японскім гарадку ў грамадзкай прыбіральні заўсёды ёсьць магчымасьць падзарадзіць тэлефон і кампутар. На некаторы час я пакідала там усе свае дэвайсы. Сядзела ўнутры, чытала кніжкі, і праблема вырашалася.
Вяртаньне дадому ўвесну 2020 году
Кацярына напачатку рабіла дэталёвы плян «кругасьветкі», але на другі год падарожжа дазваляе сабе дзейнічаць у залежнасьці ад абставін і настрою.
— Сустракаеш новых людзей, якія раяць нешта паглядзець, у выніку застаесься на некалькі дзён у пэўным месцы. У цэлым я рухаюся ў бок Паўднёвай Амэрыкі. 17 верасьня карабель адвязе мяне з Панамы ў Калюмбію. Паміж імі існуе так званы разрыў Дарʼена. Гэта 80 кілямэтраў непраходных балоцістых джунгляў з наркатрафікам, індзейцамі і ды іншым «хараством». За ўсю гісторыю толькі некалькі аўтамабільных экіпажаў змаглі там праехаць і некалькі чалавек пешшу. На матацыклах, магчыма, і былі выпадкі, але я пра іх ня ведаю. Рызыкаваць ня хочацца, таму лепей на караблі пераадолець гэтыя 80 кілямэтраў.
Потым буду рухацца да самай крайняй кропкі Чылі Ўшуая, так званага краю зямлі, адтуль разьвярнуся і паеду ў Аргентыну. Далей будзе Ўругвай, адкуль танная адпраўка ў Афрыку. А з Афрыкі — ужо ў Эўропу. Паводле пляну — вяртаньне адбудзецца ўвесну 2020 году.
Бяз права на памылку
Кацярына кажа, што ў дарозе здараецца шмат небясьпечных сытуацый:
— У Аўстраліі мяне ўкусіў павук, у выніку моцна прыхапіла сэрца, было вельмі дрэнна, ванітавала. Праз некалькі дзён інтаксыкацыя прайшла. Там жа я зьбіла маленькага кенгуру валабі. Ён выскачыў наўпрост пад мае колы, а наперадзе ехала вялікая фура. У выніку адарвала пярэдняе крыло ў матацыкла. Напэўна, жывёла загінула, але я нічога не магла зрабіць.
Побач з Маямі адбылася сурʼёзная дарожная аварыя. У сьпіну мне фактычна ляцела машына, якая стаяла на рэбры. Яна перакулілася як у галівудзкім фільме, ехала наўпрост на мяне. Я пасьпела пабачыць у люстэрка і газануць, у выніку машына спынілася за мэтр за маёй сьпінай. Вельмі экстрэмальна, канечне.
Крадзяжы для мяне — паўсядзённасьць. Цяпер я еду па бедных краінах, і там гэта здараецца часта. Я ўсё звонку прыбрала з матацыкла, але ўсё роўна нешта крадуць. Нядаўна скралі рознакаляровы капялюш, плюшавую цацку, торбачку, некалькі каністраў. Ня самыя каштоўныя рэчы, але бяруць усё, што бачаць. Стараюся ўсё закрываць унутры ў алюмініевай скрыні матацыкла.
Я стараюся шукаць Wi-Fi і быць на сувязі. Пішу кожны дзень. Бацькі, канечне, перажываюць, хвалююцца. Муж давярае, ведае, што я — адказная кіроўца і ня буду рабіць глупства. Я імкнуся заўсёды быць акуратнай. У мяне няма права на памылку, я еду адна. У дарозе магу разьлічваць толькі на сябе.
