Ігар Бабкоў. ***Вызваляючы месца таму, што ня мае імя...

* * *

Вызваляючы месца таму, што ня мае імя

Забываючы шэпты восені, цені платану

Захлынаючыся далёкім-далёкім ветрам

Я трымаю ў пустых далонях сны акіяну

Падымаючы веі сьляпому соннаму Богу

Аплятаючы хмелем горад, даўна нямілы

Я вяртаюся ў нівеч сініх сівых пагоркаў

Над якімі плывуць нябёсаў белыя крылы

* * *

Штодзённа ў рубрыцы «Літаратура» на сайце НН — новыя творы і мініятуры. Чытайце для сэрца, чытайце для розуму, чытайце для мовы.

francisak-n.livejournal.com

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару
«Нашай Нівы» ў ТГ

0

0

0

0

0

0