«My z Rafikam žyli jak usie» — žonka zabiła muža kačałkaj na vačach u dački
U Smarhoni pačaŭsia praces pa hučnym zabojstvie. Na łavie padsudnych — 49-hadovaja Alena Ahajeva. Žančynu vinavaciać u žorstkim zabojstvie muža.
Abvinavačanaja Alena Ahajeva.
Zdaryłasia ŭsio jašče ŭ śniežni 2016 hoda. Ahajeva vyklikała chutkuju, patłumačyŭšy, što jaje muž straciŭ prytomnaść. Miedyki, jakija pryjechali na vyklik, znajšli mužčynu ŭžo miortvym. Pryčym jon byŭ mocna źbity.
Alenu Ahajevu zatrymali. Ciapier jana prachodzić jak abvinavačvanaja ŭ zabojstvie z asablivaj žorstkaściu. Nahadajem, žančyn u Biełarusi nie rasstrelvajuć.
Ahajeva maje siaredniuju adukacyju, da zatrymańnia była pradprymalnicaj — handlavała na rynku. Žančyna maje dvuch dziaciej: darosłaha syna i 14-hadovuju dačku. Syn Vital, darečy, prachodzić pa spravie jak paciarpieły.
Pa viersii śledstva, 2 śniežnia 2016 hoda Alena pasvaryłasia z mužam Rafikam. Paśla čaho na vačach u dački pačała jaho źbivać «rukami, nahami, pradmietami, jakija nie vyjavili, u tym liku kačałkaj». Tuju kačałku, sa śladami kryvi na joj, znajšli ŭ kvatery Ahajevych. Ahułam, pa słovach prakurora, Ahajeva naniesła mužu nie mienš za 59 udaraŭ, ź jakich nie mienš za 12 — pa hałavie.
Svaju vinu žančyna całkam admoviła.
Zahinuły Rafik Ahajeŭ.
U jaje inšaja viersija. Pa słovach Aleny, Rafik prosta niečakana pamior uviečary.
«My z mužam žyli jak usie. Usiakaje byvała — i dobryja momanty, i drennyja. Apošni čas muž staŭ dobrym, raniej byŭ žorstkim. U 2009—2011 na dva hady źjazdžaŭ u Azierbajdžan. Ja pa jaho jeździła. Svajaki nie vielmi byli rady šlubu ź inavierkaj. Ja ŭvohule chvalavałasia, što jamu tam znojduć novuju žonku», — błytana raskazała Alena Ahajeva.
Zahinuły Rafik Ahajeŭ naradziŭsia u horadzie Sumhait u Azierbajdžanie. Ale žyŭ u Biełarusi i mieŭ biełaruskaje hramadzianstva.
«Jon taki byŭ… trochi pasiŭny. Nieaktyŭny, lanivy, kryj boža, jaho treba było na pracu ŭładkoŭvać… Carstva jamu niabiesnaje, — kazała pra muža Alena. — Raniej vypivaŭ, moh uviazacca ŭ štości… Ale paśla staŭ lepšy. Apošnija hady byŭ uvohule dobry».
Z dapamohaj Aleny Rafika ŭładkavali na pracu ŭ budaŭničuju arhanizacyju ŭ Minsku. Jon pracavaŭ biez vychodnych 15 dzion, paśla adpačyvaŭ 15. Zvyčajna pryjazdžaŭ na vychodnyja ŭ Smarhoń.
Ale ŭ 2016 hodzie Rafik pačaŭ zastavacca ŭ Minsku. Pačynajučy ź lipienia mužčyna amal nie byvaŭ u Smarhoni. Žoncy kazaŭ, što niedzie padpracoŭvaje. Dzieci i haspadarka byli na Alenie.
Rafik viarnuŭsia damoŭ tolki 2 listapada. Na pracy adpraŭlali ŭ adpačynak za svoj košt, było zrazumieła, što ŭ Minsku zusim niama čaho rabić.
«Jon vielmi mocna schudnieŭ. Ja padumała, moža, chvareje, ci što? Nu vyrašyła, što lačyć budziem, budziem adkarmlivać», — uzhadvała Alena.
Adnak nieŭzabavie Alena zaŭvažyła, što muž stelefanoŭvaŭsia ź niejkaj žančynaj.
«Ja kažu: usio, nijakich žančyn. Kaniečnie, pakul jon pracavaŭ u Minsku, tam usiakaje mahło być. Usie ž my ludzi. Była i była, ładna. Ale ž tut ty ŭžo ź siamjoj», — skazała Alena.
Ahajeva daviedałasia, što muž jeździŭ nie na padpracoŭku, a ŭ hości da toj žančyny. Ale ŭ intymnych znosinach Rafik nie pryznavaŭsia. Kazaŭ, što jeździŭ myć vopratku.
«Praz paru dzion my, jak zvyčajna, schadzili na rynak. Paśla pajeli, jon pačaŭ burčać štości… Nichto jaho nie čapaŭ. I jon palez na mianie z kułakami. Była patasoŭka. Štości na jaho najšło… Jon mianie dobra pabiŭ. Usio cieła było ŭ siniakach», — raspaviała Ahajeva.
Sama Alena padčas sutyčki padbiła mužu voka.
Pa jaje słovach, jana napužała muža milicyjaj, toj supakoiŭsia. Nahadała, kab nie było zvankoŭ žančynie. U adkaz Rafik raźbiŭ telefon.
Raniej u ich sumiesnym žyćci taksama byli bojki, pryznajecca Alena, ale redka. Paru razoŭ žančyna staviła mužu finhały. Ale ž i sama była ŭsia ŭ siniakach.
«U milicyju źviartalisia?» — spytaŭ sudździa Uładzimir Jankoŭski.
«Nie! Barani Boža! — adkazała Ahajeva. — Tady Rafika b pasadzili!»
Kaža, viedała, jak ratavacca. Pužaješ milicyjaj, ci možna vybiehčy z kvatery i pačać kryčać: «Ludzi, ratujcie!». Muž tady adrazu supakojvaŭsia.
Praŭda, pa słovach Aleny, muž časam vypivaŭ. A ałkahol «jamu byŭ supraćpakazany — stanaviŭsia šalonym». Taksama jon «pakurvaŭ kasiaki, ci jak tam nazyvajecca».
Uvieś listapad Rafik byŭ doma — «łyndy biŭ».
Sama Ahajeva tym časam raspaviała siabroŭkam na rynku pra žančynu Rafika. Navat znajšła jaje ŭ «Adnakłaśnikach» i pakazvała znajomym fotakartki — «dziela prykoła».
«Paśla muž pačaŭ prapadać. Pračnusia nočču — jaho niama. Prychodzić pabity — na ciele nie bačyła, ale na hałavie byli ranki. Jon pra ich nie raskazvaŭ, — śćviardžaje Alena. — Nie viedaju, kudy chadziŭ. Mo vypić zachaciełasia ci pakuryć».
Praŭda, zarpłatnaja kartka Rafika była ŭ Aleny. Jana vydavała jamu «kolki treba». Raniej davała z saboj u Minsk «miljon-miljon dźvieście» na 15 dzion. Jon nibyta kazaŭ, što dastatkova.
U dzień śmierci Rafik drenna sabie adčuvaŭ, zapeŭniła Ahajeva. U jaho baleła hałava, byŭ pavyšany cisk. Raniej jon prasiŭ kupić tabletak, bo jašče i prastyŭ.
«Kala siomaj viečara jon zvaliŭsia, straciŭ prytomnaść. Čuju šum, prybiehła — Rafik lažyć na padłozie. Adpraviła dačku pa našatyrny śpirt, sama rabiła štučnaje dychańnie, masaž serca. Jon ačuniaŭ, — raskazała Alena svaju viersiju. — Paźniej viečaram my pasiadzieli družna, palalakali. Jon pajšoŭ televizar hladzieć. Ja pajšła da dački.
Paśla pazvała Rafika — nie adkazvaje. Padumała, moža, zasnuŭ. Ja da jaho, pamacała… Nie reahuje. Spužałasia. Pavarušyła — ničoha. Padumała, što straciŭ prytomnaść iznoŭ. Paklikała dačku. Pasprabavała zrabić masaž serca. Paklikała susiedku Natašu. Taja pryjšła, ale rady nie dała, vyklikali chutkuju. Skazali, što čałavieku drenna».
Chutkaja kanstatavała śmierć.
Kačałkaj muža jana nie biła, zapeŭniła Alena. Bojki ŭvohule nie było.
«Vy ździejśnili zabojstva?» — naŭprost spytaŭ sudździa.
«Nie!..» — adkazała žančyna.
Syn Aleny i Rafika ničoha novaha nie dadaŭ. Chłopiec žyvie ŭ Minsku, štodzionnaha pobytu baćkoŭ nie viedaŭ.
Adziny čałaviek, jaki prysutničaŭ u toj viečar u kvatery Ahajevych — 14-hadovaja dačka Aleny i Rafika, — davać pakazańni admoviłasia.
Zatoje znajomyja azierbajdžancy byli ŭpeŭnienyja — muža zabiła Alena.
Adzin sa śviedkaŭ, Iljas Ałachvierdzijeŭ, acharaktaryzavaŭ Ahajevych tak: žyli zvyčajna, ale kanflikty byli. Jana ahresiŭnaja — jon spakojny.
Jon raspavioŭ niekalki historyj.
«Adnojčy hulali ŭ nardy. Alena pryjšła pa muža. Słova za słova — jana schapiła došku dla hulni i ŭdaryła Rafika pa hałavie.
Kaliści jeździli ŭ Azierbajdžan. Pa darozie trapili ŭ DTZ — padrapali mašynu, kali Rafik byŭ za styrnom. Alena zładziła skandał.
Taksama jana vyhaniała muža z mašyny padčas toj pajezdki — Rafik piechatoju išoŭ pierad aŭto 1,5 kiłamietra pad daždžom», — raspavioŭ mužčyna.
Voś tolki adbyvałasia ŭsio heta bolš za 20 hadoŭ tamu. Raspavieści štości kankretnaje pra sučasnaje žyćcio Ahajevych śviedka nie zdoleŭ.
Ale, pa jaho słovach, Rafik nie piŭ. A va ŭsich kanfliktach była vinavata Alena.
«Za paŭtary tydni da śmierci my [azierbajdžancy, što žyvuć u Smarhoni] prapanoŭvali Rafiku sabrać hrošy i adpravić na radzimu. Bo jon byŭ zusim schudnieły, sčarnieły. Rafik užo pahadžaŭsia, ale kazaŭ, što pašparta niama: žonka schavała, — raspavioŭ Ałachvierdzijeŭ.
Kali da jaho dajšli čutki, što Alena zabiła muža, to jon nie ździviŭsia — ličyŭ heta całkam mahčymym. «Jana ahresiŭna chvoraja, jon — cicha chvory», — padsumavaŭ Ałachvierdzijeŭ.
Prykładna toje ž raspavioŭ inšy śviedka Machsud Ziajnałaŭ: kamandavała ŭ siamji Alena. Rafik byŭ cichi, słabacharaktarny. Čutki, što Alena bje muža, chadzili. Navat u Azierbajdžan jon nie prosta źjazdžaŭ, a źbiahaŭ niepasredna ad žonki.
Što z hetaha praŭda — budzie vyrašać sud. Pasiadžeńnie pa spravie praciahniecca 30 maja.
