Hanna Trubačova i Alaksandr Tarantino Ždanovič źjechali ŭ San-Francyska: «Inicyjatyŭnyja i dumajučyja biełarusy — heta hieroi»
Z Hannaj Trubačovaj «NN» rabiła intervju paru hadoŭ tamu. Tady jana raskazvała pra ideju stvareńnia ŭ Biełarusi pieršaha niezaležnaha adukacyjnaha prajekta dla dziaciej i školnikaŭ pa indyvidualnym płanie pad nazvaj «Taranciny i syny». Z prajektam nie skłałasia. I ŭžo niekalki miesiacaŭ Hanna razam z mužam Alaksandram Tarantino Ždanovičam i dvuma synami žyvuć u San-Francyska. Pra toje, čamu tak atrymałasia, pra horad i novyja kroki za miažoj Hanna padzialiłasia z nami ŭ hutarcy.
«Da sprob zrabić u Biełarusi alternatyŭnuju škołu ja nie viarnusia»
— Ja ŭpeŭniena, što z kožnym hodam novych adukacyjnych prajektaŭ u Biełarusi budzie ŭsio bolš. Što tyčycca mianie, ja da hetaha nie viarnusia, bo navat zaraz adčuvaju, što poŭnaściu nie adnaviłasia ad vyharańnia: na praciahu amal dvuch hadoŭ ja napisała stolki listoŭ sa źmiestam «Dobry dzień, my rady vam prapanavać», što moj unutrany śviet, jakomu ŭ pryncypie nie padabajecca administracyjnaja praca, da hetaha času adčuvaje ŭvieś śpiektr niehatyŭnych emocyj (ad isteryki da depresii) pry sprobach sieści i napisać dziełavoje piśmo.
«Dapamahajuć rodnyja ludzi»
— Pa-sapraŭdnamu składanym było b apynucca biez realnaj dapamohi ludziej: my pryjechali ŭ ZŠA, majučy krychu mienš za dźvie tysiačy dalaraŭ u kišeni. Heta śmiešnyja hrošy dla pačatku žyćcia ŭ druhim pa darahoŭli horadzie ZŠA. Dziakujučy siabram i svajakam, my trymajemsia i drobnymi krokami realizujem vialikija mary. Moj muž naładžvaje svaju spravu na rynku prafiesijnaj fatahrafii. Ja siadžu nad pieršym ramanam i źbirajusia pasprabavać siabie ŭ roli madeli: u mianie, narešcie, źjaviŭsia ahient i asabisty sajt z madelnym partfolia — heta nie stolki dziela zarobkaŭ, kolki jak adzin z etapaŭ psichałahičnaj pracy. Nieŭzabavie našy dzieci pojduć u pačatkovuju škołu.
«San-Francyska — samy pryhožy i atmaśfierny horad ZŠA»
— Ja žyła ŭ roznych štatach, bačyła vialikuju častku Amieryki i mahu skazać heta dakładna. Ńju-Jork dla mianie asablivy (ja kažu pra Manchetan), vielmi jaho lublu, ale dla siamji ź dziećmi i vielmi abmiežavanymi finansavymi mahčymaściami ŭ jaho zanadta pražerlivaja enierhija. San-Francyska čymści padobny na Ńju-Jork (ale bolš łajtovy), haradskoj prastoraj — na Paryž, atmaśfieraj — na Novy Arlean, heta ŭnikalny horad.
«Biełarusam treba pavučycca ŭ amierykancaŭ talerantnaści»
— Biełaruskim haradam šmat jašče kudy treba raści. Talerantnaść — pieršaje, što prychodzić u hałavu. Nie niejkaja mifičnaja, jakaja prypisvajecca biełarusam, a sapraŭdnaja pamiarkoŭnaść, uśviedamleńnie i pryniaćcie adzinaha hramadstva, u jakim žyvuć nie tolki biełyja naturały siaredniaha zarobku, ale i hiei, bamžy, narkamany, imihranty z usiaho śvieta, fryki i invalidy, žabraki i varjaty. Biaśpiečnyja dziciačyja placoŭki, sacyjalnaja dapamoha tym, chto apynuŭsia ŭ niastačy, žyvioły z prytułkaŭ, jakija momantam znachodziać novyja siemji, vietlivyja razmovy nieznajomcaŭ, hramadzianskaja adkaznaść, raznastajnaść praduktaŭ dla zdarovaha charčavańnia, jarkija vulicy… Heta ŭsio nie prosta infrastruktura, heta — kultura hramadstva.
Ja skažu banalnaść i zaŭsiody kazała pra heta: pačynać źmieny treba ź siabie samoha, sa svajho padjezda, dvara. Kali kožny nie zahavoryć, dziaržava, jakaja žyvie ŭ svaim śviecie, nikoli nie daviedajecca pra toje, što jość hramadzianie i, mahčyma, ich niešta nie zadavalniaje.
Heta savieckaja spadčyna: siadzieć i čakać, što tabie zrobiać dobra i kamfortna. Ja rada, što ŭ Biełarusi siońnia šmat inicyjatyŭnych i adkaznych ludziej. U tym liku ja pra tych, chto siońnia vychodzić i pratestuje. Hetyja ludzi — hieroi.
«Pišu aŭtabijahrafičnuju knihu, dzie budzie raspaviadacca i pra Biełaruś»
— Zaraz ja pracuju nad knižkaj. Z bolšaha jana aŭtabijahrafičnaja, ale tam budzie vielmi šmat typovaha dla ludziej majho pakaleńnia. Kniha pra pierazahruzku śviadomaści, ab Amierycy, pra Biełaruś, pra pryhažość žyćcia ŭ jaho składanych vyprabavańniach, pra toje, ab čym ludzi nie pišuć u fejsbuk. Knihu ŭžo pačali pierakładać na anhlijskuju, ale kali ja skonču jaje, nieviadoma, tamu što pisać u lepšym vypadku atrymoŭvajecca niekalki hadzin u dzień. Być maci — pakul dla mianie asnoŭnaja prafiesija.
«Nie viercie tamu, što bačycie ŭ sacsietkach»
— Ja b paraiła ŭsim žančynam mienš hladzieć pa bakach: vy nikoli nie viedajecie, što na samoj spravie adbyvajecca ŭ siemjach, jakija pryhožyja napakaz (dumaju, sapraŭdy ščaślivyja sajuzy nie majuć patreby ŭ raskazach pra siabie), vy nie možacie ŭjavić sabie, što adbyvajecca ŭnutry instahramnaj krasuni. Čaściakom tam usio nie tak dobra, jak zdajecca.
Ja nie vieru ŭ toje, što byvajuć standartna pryhožyja žančyny i niejkija standartna dobryja mamy adnačasova. Ja starajusia čaściej abdymać i słuchać svaich dziaciej. U mianie, dziakuj bohu, jość mahčymaść pravodzić niekalki hadzin u dzień sam-nasam z saboj. U našaj siamji kuča prablem, u mianie — nieŭrozy i kompleksy, ja nie liču siabie pryhožaj (nad čym pracuju, viadoma ž, tamu što ŭ što b tam ni stała treba znajści siabie pryhožaj). Nie viercie tamu, što bačycie ŭ sacsietkach — heta ŭsio ŭstanoŭki: ludzi publikujuć toje, što chočuć pakazać sabie abo inšym. Ale lepš čaściej śmiajacca ad dušy, čym być idealnaj i strojnaj.
