Staś Karpaŭ: «Pakul byli padziaki Hospadu, ja prosta tryvaŭ. Kali pajšło pra Biełaruś — ja až zasłuchaŭsia»
Spravazdača za apošni čas. Mnoha śmiešnaha. Chadzili hadzinu sa Źmitrom Daškievičam abmiarkoŭvali tyry-pyry, baćkaŭščynu-chrenaćkaŭščynu, usio votetavot. Uzdoŭž kurapackich kryžoŭ. Nu i viartajučysia abratna, padyjšoŭšy da tanela pad kalcavoj Źmicier naš darahoj kaža — stoj, cipa, ja zaraz pamalusia.
Ładna, dumaju. Malisia, ja užo da ŭsiaho pryvyčny talerantny ancichryst. Pakul byli padziaki hospadu ja prosta tryvaŭ. Kali pajšło pra Biełaruś našu z vami — ja ažno zasłuchaŭsia. Pram pryhoža. Česna. A paśla mianie ŭručyli božańku. Uziali i ŭručyli pry čym z vybačeńniami za toje, što ja, hruba kažučy, kazioł. Uručyli Karpava našava hospadu sa słavami, kab toj za mnoj pryhladvaŭ, niahledziačy na toje, što ja dumaju (tolki dumaju, akazvajecca!) što ja ŭ jaho nie vieru. I tak usio chutka było praviernuta, uručana i padziakvana, što ja navat nie paśpieŭ kryknuć u niabiosy niešta typu «hospadzia, prašu nie ličyć heta publičnaj afiertaj».
A paśla my sustreli hroznuju Nastu, jakaja skazała, što Źmicier nie braŭ trubku i jana chvalavałasia i chacieła vyklikać milicyju. O, ź jakim by zadavalnieńniem, dumaju ja, milicyja uziałasia by za Daškievičavy pošuki. Nu dyk voś. Ujavicie sabie: hroznaja, nasuplenaja Nasta hieraičaskamu Źmitru takaja: dzie byŭ, parazit, čamu trubku nie braŭ?!
A hraza miantoŭ i budaŭnikoŭ, šturmavik traktaroŭ, adzin u poli vajar, paŭhranitny Źmicier taki dumajecie — što zrabiŭ? Plečy apuściŭ. Vočy apuściŭ, nohi padahnuŭ i tak zatarachcieŭ niešta typu: «oj, zajeńka, a mnie niechta zvaniŭ? a ja ničoha nie čuŭ. avoj-avoj». Mi-mi-mi. Takija ž užo hieraičaskija katany, pram nie mahu.
A jašče da mianie padyjšła žurnalistka i ja pačaŭ marmytać, što ni pra što ničoha bolš nie viedaju i ničoha nie chaču kazać. Ale jana zadała mnie pytańnie hoda, ad jakoha ja staŭ vyhladać jak čałaviek, jaki prahłynuŭ łom i vyžyŭ. Pytańnie była takoje: «a dzie vaš siabra Andruś».
A jašče ja joj skazaŭ, što maru pra toje, što zaśpieju Biełaruś u jakoj my ŭsie budziem niepatrebnymi. Sa svaimi kryŭdami, kompleksami i nacyjanalnymi drapinami i ranami. Što moža być u tym novym śviecie my nie znojdziem sabie prymianieńnia, ale ja chaču pahladzieć tuju Biełaruś, spakojnuju, samadastatkovuju, napoŭnienuju ŭłasnaj hodnaściu. Kaniešnie ja skazaŭ heta nie tak pryhoža i źviazna, vusnaja mova u mianie česna havara… nu voś vam skazaŭ narmalna.
A jašče u mianie była padzieja niezvyčajnaja i važnaja. Ja pierakłaŭ Brodskaha (Miedeju) dla dramy Julii Čarniaŭskaj. I da hetaha času bajusia taho pierakładu, bo ŭsie niedakładnaści ź jaho tyrčać jak ćviki i kožny moža ich ubačyć. Dyk voś, učora była premjera ŭ RTBD. «Sindrom Miedei». Schadzicie. I kali mianie klikali vyjści na scenu — ja panična zaascaŭ i nikudy nie vyjšaŭ. Rastvaryŭsia. Tamu, što ja nie mahu — kali narod. Ja lublu, kali fejsbuk.
A pastanoŭka atrymałasia — vielmi. U čarzie pa vopratku niejkaja dziaŭčyna skazała: «nie horš, čym Daniił Kazłoŭski ŭ Piciery za 150 baksaŭ». Značyć dakładna udałasia. 150 baksaŭ heta — jak nijak. Amal ceły darmajed.
Nu voś i ŭsio. Sumbur akončany.
Ładna. Pajdu pacałuju hieraičaskuju žonku, vypju nierekamiendujemaha u abjomach, pieravyšajučych, i ščaślivy lahu spać. A zaŭtra pračnusia ŭ inšaj krainie i nie tamu, što nielha dvojčy pračnucca ŭ adnolkavaj, a tamu, što niešta mianiajecca i kurapackaja «bočka hodnaści» imia Chviedaruka — raście i pamnažajecca dzialeńniem. Ciapier ja viedaju, što jana čadzić dymić i śviecić u tysiačach damoŭ. Dziakuj usim i pakiet 
:)
