«Śmierć parmiezana» — sarkastyčny vierš pra Rasiju
Viadomy rasijski paet Andrej Arłoŭ, taksama viadomy jak Arłuša, napisaŭ vierš, pryśviečany źniščeńniam sankcyjnych praduktaŭ u Rasii. Hetyja radki nie pakinuć abyjakavym nikoha.
Nižej pryvodzim tekst u aryhinale.
ŚMIERŤ PARMIEZANA
Tam vdali za riekoj žarko pieči horiat,
Pohraničnikam hroznym nie śpitsia,
No nie znaja o tom, parmiezanskij otriad
Prodvihałsia k rośsijskoj hranicie.
Šli łosoś i syry, był nie słyšien ich šah,
Šli nie v nohu, biez šutok i piesien,
Čtob nie vyśledił vrah, primieniaja sobak,
Vpieriedi šła rokfornaja plesień.
Oni šli, zahraničnyje śniav jarłyki,
Dokumienty poddiełav, kak nado,
Vdruh vdali u rieki zamielkali štyki,
Eto — Sielchoznadzora zasada.
Dieti Alp, Pirieniej, Barsiełon i Łozann
Stroj narušili piešij i konnyj,
No biesstrašnyj siedoj požiłoj parmiezan
Piervym vstał v bojevuju kołonnu.
Ohladievši svoju kamambiernuju rať,
Ułybnułsia śvietło i łučisto
I voskliknuł: «Nie strašno v boju pomirať
Italjanskomu kontrabandistu!»
I v žiestokij poślednij riešitielnyj boj
Poniesłaś sankcionnaja tonna,
Ibierijskij chamon vdruh vospriał hołovoj,
Choť i niet hołovy u chamona.
A vrahi užie blizko, v połšahie ot nas,
Vot užie na potiechu juťjuba
Śleva vriezaliś v pałki kopčionych kołbas
Pohraničnikov ostryje zuby.
Sprava k boju hotov połk hołłandskich ćvietov,
Ich na svad́bie v Buriatii ždali,
Tolko etich ćvietov nie doždiotsia nikto,
Vsiech v žiestokom boju porubali.
V maasdamach nadiełali novieńkich dyr,
Choť i tak oni byli dyriavy,
— Umiraju za mir! — prokričał odin syr
V životie požiralciev chalavy.
- Nie doždiotsia produktov rośsijskij narod,
Uničtožiť ich vsiech biez razbora! -
Voźviestił fuahroju izmazannyj rot
Priedstavitiela Sielchoznadzora.
No nachmurił vdruh brovi činovnik-puzan,
Dołožił jemu kto-to nieśmieło:
Ot raspravy ušioł požiłoj parmiezan
I radistka jeho, Mocariełła.
Samyj zorkij bojec na bieriozu zalez,
Ohladieł vsio binoklem po kruhu,
Čtob najti parmiezana, srubili vieś les.
V obŝiem, vziali — jeho i podruhu.
Pytku tiorkoj, nožami, biez słov pierienios
(ot prirody syry - mołčalivy),
Liš v koncie na poślednij otvietił vopros,
Ułybnuvšiś biez stracha briezhlivo:
— Čto sprosili? Kak ja by chotieł umierieť?
Nie ot ruk tiech, kto mozhom kontužien.
Ja choču, čtob mohła by mienia natierieť
Starušonka na niŝienskij užin!
Pieriedam, čto chamon pieriedať vam prosił,
Čtoby vy tam, v Kriemle rasskazali:
On miečtał, čtob jeho vołontior podnosił
Vsiem bomžam na Kazanskom vokzale!
Vozmutiłsia činovnik: — Ty čto! Božie moj!
My svoich nie mieniajem pozicij!
On otriezał ot syra kusočiek domoj
I otdał jeho v ruki ubijcam.
— Žal, čto vašim ot vas užie niekuda bieč… —
Tak skazał parmiezan pieried śmierťju,
I s ułybkoj šahnuł v razožžionnuju pieč,
Nie prosivši poŝady, povieŕtie.
My ot hołoda, stuži, tiuŕmy i sumy
Po tradicii nie zariekaliś,
A vdali za riekoj podnimaliś dymy,
Na hranicie produkty sžihaliś…
