Uładzimir Žyhačoŭ: Mnie soramna viartacca ŭ Miensk
Student Svabodnaha ŭniviersiteta (Bierlin) pra sproby pasiabravać z rodnym horadam.
Užo amal čatyry hady ja žyvu ŭ Hiermanii: vučusia, pracuju, padarožničaju. Razy dva-try na hod pryjazdžaju na Radzimu, kab praviedać svajakoŭ, siabroŭ, prahulacca pa bierazie Śvisłačy ŭ rajonie vulicy Kamunistyčnaj – adnym ź lubimych miescaŭ u horadzie. Padzivicca čyścini i, zrazumieła, paskardzicca na vysokija košty, adsutnaść načnoha transpartu, piermanientny ledziany praniźlivy viecier i bičej.
Ilustracyjnaje fota: de.buckaneermerch.com
Nie skažu, što heta ŭsio mianie napraŭdu razdražniaje, chutčej naadvarot. Heta toje, čaho nie chapaje tam, u padmanlivych abdymkach buržuazii — pastajannaj patreby pieraadolvańnia pieraškodaŭ. Na zachodnim froncie bieź pieramienaŭ — usio dobra, spakojna, navat stabilna. Viasna sapraŭdy prychodzić u sakaviku, a zima — u śniežni. Pierad Kaladami vypadaje śnieh.
Dyk voś, pryjazdžaju ja ŭ Miensk i skardžusia. Skardžusia, choć i niama nahody. Čamu? Mahčyma tamu, što mnie soramna pryznać, što ŭ Miensku klova. Nie mahu ž ja taki pryjechać sa svajho seksi-Bierlina i skazać: «Pacany, ničoha vy nie razumiejecie, voś Miensk — heta top!» Nu, pacany jašče, moža, i zrazumiejuć, a voś maci budzie chvalavacca, dumać, što nie intehravaŭsia i «treba było zastavacca ŭ MDŁU».
Karaciej, mnie soramna, tamu što zaplečnikam Fjällräven tut užo daŭno nikoha nie ŭraziš, a z taho, čym jašče možna pachvalicca pierad patrabavalnaj mienskaj publikaj, u mianie tolki tabak Pueblo, cišotka St.Pauli, pra jakuju čytaj nižej, dy prabity nos. Na bolšaje mazhoŭ pakul što nie chapiła.
Mnie soramna viartacca ŭ Miensk, bo nie apraŭdvaju spadziavańniaŭ. Ad mianie čakali, što ja stanu Čałaviekam, ź vialikaj litary Če, a ja pakul zvyčajny čałaviek, nie lepšy i nie horšy za inšych. Niekatorym maim bierlinskim siabram užo za tryccać, i jany nie zrabili karjeru i nie vydali raman-biestseler, ale nichto ź ich za budučyniu nie pieražyvaje. I ja sabie spakojna žyvu, i ŭsio ŭ mianie dobra. Pakul nie traplaju ŭ Miensk – tut na mianie ŭ maje 24 abrynajucca ŭsie ciažkaści «middle-life kryzisu». Tut mnie stanovicca soramna, tamu što ja ničoha tałkovaha ŭ žyćci nie damohsia, i strašna, što hady laciać tak chutka-chutka, nie paśpieješ!
Mnie soramna viartacca ŭ Miensk. Ja adčuvaju, što horad raźvivajecca, a ja byccam by zastajusia na miescy, tym naiŭnym padletkam, jaki maryŭ pra padarožžy i svaju kałonku na 34mag.
Ja, zrazumieła, čas ad času prahladaju CityDog, ale ŭsio roŭna nie atrymlivaju poŭnaj karciny taho, što adbyvajecca ŭ maim horadzie. Ja pryjazdžaju i nie viedaju, u jakoj z novych kaviarniaŭ vypić najsmačniejšuju kavu. Idu ŭ vyniku ŭ stary rodny «Łondan», i Maša mnie robić «jak zaŭsiody»: zasypaje kavu ŭ šklanku i zalivaje kipniem. Voś tabie i lepšaja kava ŭ horadzie. Ja ničoha nie razumieju ŭ alternatyŭnych sposabach zaparvańnia, mnie lepš nie sovacca ŭ novyja prafiesijnyja kaviarni.
U pivie ja taksama nie raźbirajusia. Pryjšoŭ u piŭnuchu ŭ starym horadzie, chacieŭ hłynuć zvyčajnaha chałodnaha piŭka, a barmien pytajecca: «Vy chočacie el ci piłśnier? Vysokaha ci nizkaha bradžeńnia?»
Adnojčy ŭ viečar piatnicy mianie zaciahnuli ŭ News Cafe. Kab uzbadziorycca, zamoviŭ łate makijata. Małady aficyjant z zalizanymi vałasami hučna zaśmiajaŭsia i skazaŭ, što barmien nie budzie rabić late makjata, što zaraz viečar piatnicy, što ŭsie pjuć kaktejli. Ja paśmiajaŭsia razam ź im, choć žart i nie zrazumieŭ. Kab pakazać mnie, što ŭ jaho žarcie jość usio ž vialikaja dola praŭdy, jon kryknuŭ barmienu: «Dzima, ty pryhatuješ łate makijata?» «Cha-cha, nie, nu, maksimum kapučyna. I toje praź siłu». Ja ŭsio ž zasmuciŭ barmiena i nastajaŭ na svaim. Kali ja sychodziŭ, da mianie jašče raz padyšoŭ aficyjant, kab pahavaryć z voka na voka: «Prašu prabačeńnia, kali začapiŭ vas. Prosta sprava ŭ tym, što pa etykiecie mužčynam nie naležyć pić łate makijata. Heta chutčej žanočy napoj. Mužčynu, kali ŭžo vielmi chočacca kavy z małakom, lepš zamović kapučyna, i toje tolki ŭ pieršaj pałovie dnia».
Mnie soramna viartacca ŭ Miensk. Tut ja adčuvaju siabie niaŭdačnikam. Usie maje staryja znajomyja stali ludźmi – u ich hałovach pravilnyja dumki.
Jany chočuć dabrabytu, chočuć kupić mašynu, jany zdymajuć kvatery ŭ elitnych damach z raskolinami ŭ ścianie, rychtujucca da stvareńnia siamji dy nazapašvajuć kapitał. A ŭ mianie ničoha hetaha niama. Baćki pieražyvajuć. A ja ŭžo piać siemiestraŭ advučyŭsia i nie znajšoŭ pracu pa śpiecyjalnaści, kab «začapicca». Mnie vielmi soramna.
Hulaju ź dziaŭčynaj pa centry horada. U jaje ŭ rukach kvietki, na mnie cišotka St.Pauli. Raptam nas akružaje dziasiatak mužykoŭ. Kažuć: «Jakoha ch*ia ty tut u svajoj majcy chodziš?» Prosiać mianie «adkazać za majku». Pacany, prabačcie, mnie vielmi soramna, ale ja prosta nie zrazumieŭ vas – nie viedaju, što značyć «adkazać za majku».
Zajšoŭ u kniharniu «Łohvinaŭ», nabyŭ časopis, u jakim było nadrukavana majo apaviadańnie. Za svaje hrošy nabyŭ časopis, u jakim nadrukavana majo apaviadańnie.
Mnie soramna viartacca ŭ Miensk. Soramna, što ŭ mietro nie sastupaju miesca žančynie, liču «Kiempinski» pryhožym, a stary «Stary Miensk» utulnym, nie viedaju i viedać nie chaču, što takoje el, dy pju, jak baba, late makjata, jašče i ŭviečary.
Mnie soramna, tamu što moj horad Miensk źmianiajecca tak chutka, a ja za im nie paśpiavaju. A jašče tamu, što tut, kali «chočaš žyć – umiej viarciecca», a ja žyvu i nie viarčusia.
Karaciej, nie možam my ź Mienskam žyć u harmonii, bo abodva, jak padletki, pakutujem ad kompleksu niepaŭnavartaści i namahajemsia samaŭdaskanalicca za košt adno adnaho. Ale ja vieru ŭ toje, što my z maim Mienskam pieraadolejem kryzis stasunkaŭ i nastanie čas, kali jon skaža mnie: «Vavan, ty klovy!», a ja jamu: «Pacan, ty top!»
