[Рэд. выдалена]

Нейкі дзіўны гераічны нацыянальны міф у літоўцаў: убачыўшы ворага, забі сваю жонку, сваіх дзяцей, сваіх паплечнікаў, спалі маёмасць. У нас іншыя героі: Кастусь Каліноўскі, Касцюшка, Леановіч, па чыім закліку "Пара!" магілеўчане за адну ноч выразалі ўвесь варожы маскальскі гарнізон у 1661м. Беларусы актыўна супраціўляліся нават калі сілы былі няроўныя з ворагам. А не рэзалі адзін аднаго. Што гераічнага ў суіцыдзе без супраціву, мне не зразумела. Усё ж такі літоўцы зусім іншы народ з іншым менталітэтам. Суседзі, але не браты.

⤷Дзіўны нацыянальны міф, Ага, раскажыце гэта яўрэям, для якіх Масада - прыклад і ўзор, гэта як для апазіцыянераў Слуцкі чын. Або індыйцам раскажыце, у іх такая ж гісторыя ёсць. Свабода вышэй за ўсё, такі сэнс гэтых гісторый. І ўвогуле, павучыце курыцу яйкі несці, прадстаўнік нацыі якая толькі і можа што станавіцца спіной і нагібацца перад рускім (улада) і палякам (апазіцыя).

⤷ Піляневіч, з лёгікай пэўныя праблемы. Ў адным допісе ўзгадваеш і Слуцкі (збройны) чын, і нацыю, каторая нібыта толькі "спіной і нагнуўшыся". Але ж відавочна, што праблемы ў цябе не толькі з лёгікай.)

Цікава, ці будуць літоўцы з такім нацыятворчай базай супраціўляцца расейскай агрэсіі, калі Расея вырашыць на іх напасці? Ці як пры абароне замка Пілены, пазабіваюць самі сябе, або пагодзяцца на ўвод расейскіх войскаў, калі Пуцін, як калісьці Сталін, паабяцае перадаць ім кавалкі беларускай зямлі? Дзесьці ў генах у іх жа сядзяць такія сцэнары...

Дзякуй за грунтоўны артыкул. Але ў ім усё ткі бракуе адной істотнай лініі. Задоўга да рамана Крашэўскага паэму "Мвргер" апублікаваў Уладзіслаў Сыракомля (1855). І здаецца менавіта дзякуючы гэтаму твору гэты напаўміфічны персанаж стаў героям масавай (адносна) свядомасці, на той момант - польскамоўнай чытаючай публікі. Оперу на гэты сюжэт збіраўся напісаць Станіслаў Манюшка, а Сыракомля мусіў быць лібрэтыстам, але на жаль гэты праект не быў рэалізаваны. Значна пазней, у 1920-х гадах, такую оперу напісаў кампазітар літвін з Лідчыны Канстанцін Горскі. Яна была пастаўленая ў Познані ўжо пасля ягонай смерці, ў 1929 г. Так што і пытанне адкуль Сыракомля ўзяў імя Маргера , застаецца адкрытым.

Дзякуй, рэдакцыя.
Тое, што цалкам выдалілі каментар без абразаў, нецэнзурнай лексікі і хэйту, які не парушае ніякія правілы -- для мяне найвышэйшая ўзнагарода ад Вільнюсскай газеты.
Значыць літоўскія казкі хістаюцца.
На ілжы нічога не пабудуеш, а праўда заўсёды перамагае